Lenny met Bella

"Geboren in een Spaans asiel, kwam ze drie jaar geleden als pup naar Nederland. Een aanbiddelijke mix van soorten: staart in de vorm van een vraagteken, droevig-melancholieke ogen en een zachte vacht waar je eindeloos met je vingers in kon ronddwalen. En ik - die aan het huisdierenfront niet verder was gekomen dan guppen in een glazen fruitschaal - viel als een blok voor haar. Een aardverschuiving. Ik wist ik niet dat je zo redeloos veel van een dier kunt houden. Dat kwartje was bij de guppen niet gevallen. We vormden al snel een goed team met z’n drieën. Zij was gul met enthousiaste begroetingen, alerte aandacht en speelse stoeipartijen. In ruil daarvoor stelden wij ons hart wijd open. Ze werd een bron van vreugde zonder dat ze daar veel moeite voor hoefde te doen. Maar toen mijn man ernstig allergisch voor honden bleek te zijn, was de pret over. Eergisteren vertrok ze uit ons leven. Parmantig stapte ze aan de riem de straat op, blij om zich heen kijkend. Geen oog voor de ontredderde baasjes die achterbleven. Net zo min als ze in de weken ervóór enige aandacht had geschonken aan extra knuffelpartijen en machteloos verdriet. En wij, degenen die haar drie jaar lang hadden gekoesterd als de onze, zien haar gaan. Haar eigen toekomst in. Zonder ons."