Geschiedenis

Aan het begin van het tweede millennium omvatte het kalifaat van Córdoba ruim driekwart van het Iberische Schiereiland. Nadat het onder Al-Mansoer zijn grootste omvang had bereikt, zette na diens dood het verval meteen in. Regionale warlords eigenden zich de zeggenschap over een deel van het kalifaat toe, dat in 1031 officieel ophield te bestaan. De strijd tussen christendom en islam laaide op.

Vijftien dagen eerder was Willem III tijdens een rijtoer door het Home Park van Hampton Court Palace, de koninklijke residentie ten zuidwesten van Londen, van zijn paard gevallen toen deze struikelde over een molshoop. Daarbij brak hij zijn sleutelbeen.

Politici en opiniemakers voorspelden dat tweederangs staatjes als Zwitserland en Nederland op zouden gaan in grotere staatskundige eenheden, of op zijn minst een economische unie met een grote buur zouden moeten aangaan om te overleven. Vandaar dat men in Nederland de ontwikkelingen aan de oostgrens met argusogen volgde.

Iedereen weet hoe vreselijk IS-strijders in Syrië en Irak huishielden. Of hoe wetteloos en gevaarlijk het optreden van Somalische piraten is. Zijn de geuzen uit de Tachtigjarige Oorlog met hen te vergelijken? In ieder geval waren zij betrokken bij een bloedige burgeroorlog die door de Nederlanden raasde in het begin van de Tachtigjarige Oorlog.

Vercingetorix rijdt alleen het vijandelijke kamp binnen, rechtstreeks naar de tent van de Romeinse veldheer Gaius Julius Caesar. Hij stijgt af, maakt z’n borstpantser los en werpt z’n zwaard op de grond. Dan knielt hij en vouwt de handen. Wat hierna gebeurt is omstreden in de geschiedschrijving.

In het hooggebergte nadert de winter. De schaduwen lengen, de temperaturen dalen vervaarlijk. Iedereen trekt zich terug in zijn eigen dal, achter zijn eigen luiken. Het laatste waar je als Alpenbewoner in 218 v.Chr. nu op rekent is het opduiken van een onvoorstelbaar grote menigte, met enorme aantallen ruiters. Maar het ergst is wat daarachter opduikt: hoger dan een berghut, met reusachtige slagtanden, oren groot als berenvellen, de gerimpelde huid van honderdjarigen en – o schrik – een monsterlijk lange neus!

Deze stiftdames waren zelfstandig, financieel onafhankelijk, leefden ongetrouwd en kozen zelf hun leiding. Deze machtige vrouwen mochten dan wel van een voor die tijd ongekende vrijheid en autonomie genieten, tegelijkertijd werden ze verstikt door de torenhoge verwachtingen van de buitenwereld.

Politici en opiniemakers voorspelden dat tweederangs staatjes als Zwitserland en Nederland op zouden gaan in grotere staatskundige eenheden, of op zijn minst een economische unie met een grote buur zouden moeten aangaan om te overleven. Vandaar dat men in Nederland de ontwikkelingen aan de oostgrens met argusogen volgde.