Plus Magazine heeft een divers gezelschap van columnisten met boeiende en uiteenlopende levensverhalen. Hier vindt u elke maand de laatste columns!
Anja heeft een gehandicapte dochter voor wie zij een persoonsgebonden budget (PGB) ontving. In dezelfde periode maakte zij voortdurend geld over naar haar zus Petra. Soms met de vermelding ‘schenking’, maar meestal zonder enige vermelding. Alles bij elkaar liep dat op tot een bedrag van bijna €20.000. Dat is een flink cadeau voor je zus.
Toen ik mijn huidige man krap drie weken kende, vroeg hij me ten huwelijk. Dat ging ternauwernood goed, want ik verstond hem niet. We hadden een lange autorit gemaakt en lagen ver na middernacht in bed. Ik was moe, maar hij fluisterde allemaal lieve dingen.
Van de zomer, die maar niet ophield zeer zomers te zijn, zat ik op een bank bij het bos. Een klein, vriendelijk bos tussen Baarn en Soest, met paden die niet zakelijk rechtuitgaan. Dan komt de slaap, zeker nu het fiets- en wandelpad vóór mij is stilgevallen omdat opgewekte kinderen nu hun Baarns Lyceum hebben bereikt. Mijn ogen sluiten zich. Tot de klap valt. Een zachte klap, maar toch.
In de supermarkt kwam een jonge medewerkster met een elektronisch apparaat vastberaden op me toegelopen. “Ik jat niks”, zei ik nog, maar ze kwam geen kassabon controleren maar mijn leeftijd. Ik had een fles wijn gekocht. “Bent u boven de 18?” vroeg ze lachend. Jonge mensen mogen geen drank kopen.
Op een morgen werd de familie D. geconfronteerd met een onaangename ontdekking. Niet alleen liep het doucheputje niet meer door, ook stond de wc tot aan de rand toe vol met rioolwater. Het buitenriool voerde niets meer af. Het bleek volledig verstopt. Tja, wat doe je dan.
Er is gelukkig steeds meer aandacht voor de schuld- en schaamtegevoelens waar veel mensen last van hebben. Ik zou de stelling durven verdedigen dat we er allemaal weleens last van hebben, en zeker als je iets ouder bent, zoals jij en ik. Toch mis ik er nog eentje, naast die schuld en schaamte. Spijt.
Sinds een jaar of vijf heb ik een kledingkast waarvoor ik zelf, op de computer, de indeling heb gemaakt. Heel handig. Maar ook zelf in elkaar zetten? Liever niet. Het doet me denken aan een grap van Wim Sonneveld in De Gulle Lach (1973), over een man die in Amsterdam op de Ferdinand Bolstraat een glazenwasser bezig ziet.
Het lijkt toch allemaal reuzeleuk, dat wijn maken. En dat is het natuurlijk ook. Maar vooral als je het ook weet te verkopen. En welnu, dat is geen vanzelfsprekendheid.
