Nu ik 66 ben...

Jon Stuart
Is getrouwd met Noor. Samen hebben ze een dochter (12). Hij heeft een volwassen dochter (29) en zoon (27) uit zijn eerste huwelijk.
“Nu ik 66 ben, vaar ik in een Davidson 36, een zeilboot die ik in Schotland heb gekocht en vervolgens heb opgeknapt. Met mijn eigen dream team doe ik mee aan nationale wedstrijden. De spanning en de competitie vervelen me nooit, en de boot waarmee ik vaar krijg ik steeds beter in de vingers. Daarnaast werk ik 25 uur per week. Ik heb mijn eigen ICT-bedrijf dat software ontwikkelt. Ik hou van het denkproces dat erbij komt kijken. Geen idee hoelang ik dit  blijf doen. Het extra geld dat ik er nu mee verdien, is welkom.

''Een leven zonder zeilen kan ik me niet voorstellen.''

In 2015 wil ik aan de internationale Fastnet-zeilrace meedoen. Daarvoor ben ik nu al aan het trainen door zoveel mogelijk zeiluren te maken. Een leven zonder zeilen kan ik me niet voorstellen. Mijn ploeggenoten aan boord van mijn boot zijn mijn vrienden: ik ken ze al jaren. Ik hoop dat ik zo lang mogelijk met ze kan blijven varen.”

AnnemiekBuijs-Bakx
Uit Stavenisse is getrouwd met Ton. Ze hebben twee zoons (44 en 42) en vier kleinkinderen.

Nu ik 66 ben, begin ik andere dingen in mezelf te ontdekken. Ton en ik zijn bezig onze zeventiende-eeuwse boerderij, hofstee Den Roosentuyll, waar we nu acht jaar wonen, zo goed mogelijk te herstellen. De moestuin aanleggen, bomen snoeien en drinkputten uitgraven; we hebben al veel gedaan, maar er is nog heel veel te doen.
Naast het werk op het erf en de boerderij maak ik schilderijen in olieverf. In een opwelling heb ik me aangemeld voor de zesjarige opleiding olieverf schilderen aan de kunstacademie. Ik had nooit een kwast vastgehouden! Ik droom van een expositie van al mijn kunstwerken in mijn ­eigen atelier.

'' Ik droom van een eigen expositie.''

Mijn twee kleinzonen komen graag over de vloer en binnenkort gaan mijn man en ik op kraamvisite in Lima, waar onze eerste kleindochter is geboren. Ik kijk ernaar uit om haar vast
te kunnen houden. Wat benik blij dat Skype bestaat. Ik mis ze zo.”

Tom Doenbeek
Uit Houten is getrouwd met Marga. Ze hebben een zoon (41) en dochter (38) en vier kleinkinderen.
“Nu ik 66 ben, breng ik veel tijd door met mijn kleinkinderen. Laat ze maar lekker spelen, denk ik, als ze met hun kleren door het zeewater of door de modder in het bos banjeren. Wat voor weer het ook is, het is altijd lekker om met ze de natuur in te gaan.
Tijd voor hobby’s heb ik niet. Ik heb het gewoon te druk. Iedereen in de straat kent mijn naam, want als ik nodig ben, dan ben ik er. Voor een luisterend oor, om iemand naar het ziekenhuis te brengen, de kliko’s buiten te zetten of een leiding te solderen. Zelf moet ik er niet aan denken om afhankelijk te worden.

''Tijd voor hobby's heb ik niet.''

Samen met Marga zorg ik ervoor dat we een goed leven hebben door er voor elkaar te zijn. Ik maak me weleens zorgen over de toekomst van mijn kleinkinderen. Als zij 70 zijn, is er niks meer over aan oudedagsvoorziening. Hoe moeten ze later het hoofd boven water houden?
Vroeger was ik vrachtwagenchauffeur. Als ik genoeg geld zou hebben, zou ik met Marga naar Wenen gaan, een stad die ze altijd al heeft willen zien. Maar het allerliefst heb ik dat alles thuis goed reilt en zeilt.”



Johanne Been
Uit Amsterdam is alleenstaand. Ze heeft twee zoons van 44 en 42 en vier kleinzonen.
“Nu ik 66 ben, geeft zingen me energie en kracht als het even tegenzit. Ik betrap mezelf erop dat ik zingend onder de douche sta of door mijn huis loop en ik ga zelfs nu en dan naar de kerk om te zingen. Met vrienden bezoek ik graag concerten en ik doe ­vrijwilligerswerk in Krijtmolen ­d’Admiraal, hier in Amsterdam. Voor aanvang van een concert vang ik het publiek op, daarna geniet ik in de zaal mee van het optreden.
Ik ben al heel lang vrijgezel. Daar word je behoorlijk eigenwijs en eigengereid van. Ik wens het mezelf toe om iemand te vinden. Ik vind het heerlijk om een man van wie ik hou te beminnen, de energie te voelen stromen en te voelen dat je leeft. Ik hoop daarom nog veel jaren het leven te vieren in verbondenheid met iemand.

''Een gekke lieve oma wil ik zijn.''

Om mezelf maak ik me nooit zo druk. Wel om een ander. Voor mijn kinderen en kleinkinderen voel ik onvoorwaardelijke liefde. Als er iets met ze is, dan sta ik daarmee op en ga ermee naar bed. Ik ben blij dat ik een gekke, lieve oma voor ze kan zijn.”

 

Jan Radersma
Uit Oirschot is beeldend kunstenaar.
“Nu ik 66 ben, heb ik nog altijd een enorme passie voor mijn werk. Ik probeer zoveel mogelijk in mijn atelier te zijn. Mijn atelier is een veilige plek, ik ben er omringd door mijn schilderijen. De laatste jaren schilder ik veelal landschappen. Ik heb altijd schildermateriaal in de auto liggen en als ik een plek zie die me raakt, stop ik voor een snelle schets die ik later in mijn atelier uitwerk.
Ik heb er bewust voor gekozen om geen kinderen te krijgen. Ik ben een soort nomade, in mijn leven en in mijn werk. Er zijn mensen die worden opgeslokt door hun eigen kleine leventje, ze kijken niet wat er gaande is in de wereld. Zelf heb ik geen zin in zo’n leven. Mijn ambitie is om altijd met mijn werk bezig te zijn. Ik heb mooie tentoonstellingen gehad, maar voorop staat dat ik moet kunnen werken.

''Als ik maar kan schilderen.''

Mijn zorgen zijn op dit moment vooral van financiële aard. Het zijn economisch zware tijden. Ik leef van mijn werk en ik heb altijd goed verkocht, maar op dit moment is het moeizamer dan ik gewend ben.”

Petra Peek
Uit Tienhoven woont samen met Marlies. Ze heeft uit een eerder huwelijk een zoon (44) en een dochter (41) en heeft vier kleinkinderen.
“Nu ik 66 ben, besef ik hoe kwetsbaar we zijn. Een paar maanden geleden heb ik een kleine TIA gehad. Ik heb er niets aan overgehouden, maar ik neem de waarschuwing serieus. Ik ben nederiger geworden en ik ben aan het loslaten. Doe alleen maar dingen waar ik blij van word en die me inspireren. Notuleren? Jongens, ik dóe het niet meer.

''Ik doe alleen dingen waar ik blij van word.''

We trekken er meer op uit, Marlies en ik, en ik geniet van de ontwikkeling van mijn (klein)kinderen. Iedere dinsdag lunchen met een kleindochter met afbakbroodjes en zelfgemaakte jam. Een geluks­moment.
Ik haal veel voldoening uit mijn werk als gestalttherapeute. Het is fijn om met mensen te werken en in contact te staan met vakgenoten. Daarnaast ben ik een echte doener. Laatst heb ik in mijn tuinhuis een houten tafel gemaakt. En ik maak kleding, leren tassen en ik beeldhouw.”