Tien jaar geleden interviewde Plus Magazine acteur en zanger Antonie Kamerling. Het bleek zijn laatste interview te zijn, kort erna maakte hij een einde aan zijn leven. Het interview werd nooit geplaatst, maar is nu alsnog te lezen in het boek van zijn zoon Merlijn. Wie was Antonie, vijf weken vóór zijn overlijden? “Hij was vrolijk.”
Deborah Ligtenberg was de journaliste die Antonie Kamerling destijds voor Plus Magazine interviewde. Het was een gesprek over wat vriendschap voor Antonie betekende. Wie er belangrijk voor hem waren, wat er fijn en lastig was. Ligtenberg: “Hij was heel open en ontspannen, die ochtend in een strandtent in Kijkduin. Hij was vrolijk. De ontmoeting verwarde me ook, omdat Antonie heel druk was en non-stop zat te twitteren. Net alsof hij er met zijn aandacht niet helemaal bij was, maar toch ook weer wel. Hij deed gewoon een heleboel dingen tegelijk.” Vijf weken na dit gesprek hoorde Ligtenberg dat Antonie Kamerling en einde aan zijn leven had gemaakt.
De afgelopen tien jaar dacht journaliste Ligtenberg zo nu aan dan terug aan die ochtend in Kijkduin, met Antonie aan de cappuccino. Ligtenberg: “Bijvoorbeeld als ik iets van hem op televisie zag. Of een film keek waarin hij een rol speelde. En helemaal toen Matthijs Kleyn me een jaar geleden belde. Hij werkte samen met zoon Merlijn Kamerling aan een boek over diens vader Antonie. Hij vroeg of ik me het gesprek nog kon herinneren. Hij vertelde mij, dat mijn interview het allerlaatste interview van Antonie was geweest. Na zijn vraag ‘Denk je dat je de opname nog hebt?’, dook ik mijn archief in. Binnen tien minuten had ik het gevonden. Natuurlijk mocht Merlijn het hebben. Het was tenslotte zijn vader die aan het woord was op deze opname.”
En nu, tien jaar na dato, is het interview alsnog gepubliceerd. Merlijn nam het hele gesprek integraal over in zijn boek ‘Nu ik je zie’. Voor Merlijn biedt de geluidsband de kans om te horen hoe zijn vader klonk, vlak voordat hij dood ging. Al tien jaar lang probeert hij zich te herinneren wat het laatste was, dat zijn vader tegen hem had gezegd. Waar ze het over hadden, in hun laatste gesprek. Hij weet het niet meer. En nu hoort hij hoe zijn vader praat over een broodje dat hij wil bestellen, hoe hij lacht, ongedwongen omgaat met het personeel van de strandtent en het gezellig heeft met de journaliste. Hoe hij spreekt over zijn beste vriend Marc en over de tol van de roem. Merlijn schrijft daarover: “De journalist en mijn vader zitten hard te lachen. Het is gek om alle verhalen ineens vanuit zijn perspectief te horen. Het klinkt alsof ze het echt heel leuk hebben met elkaar [… ] Wat gek dat papa zo snel achteruit kon gaan. Of misschien is gek niet het goede woord. Verdrietig. Wat verdrietig. Vooral voor hemzelf.”
Fragment uit Nu ik je zie, Merlijn Kamerling. Uitgeverij De Boekerij:
“Ik hoor hoe hij [red: Antonie] het koffiekopje resoluut van zich wegschuift. Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik hem zitten. In een hoekje van het terras, tegenover een vrouw die hij nog maar een kwartiertje kent. Ik zie de zon in zijn haren, het is de laatste dag van augustus. In mijn fantasie heeft hij het shirt aan dat ik nog steeds wel eens draag, niet een kakkerpolo van Lacoste. [….] Ik zie de zee en ik zie hoe hij op een lastig punt in dit interview is beland.”
Heeft u te maken met zelfdoding of denkt u aan zelfdoding? U kunt dag en nacht bellen met de hulplijn 0800 – 0113.