Voor alles is een eerste keer. Ook op latere leeftijd. Drie Pluslezers vertellen over de impact van hun nieuwe levenservaring. “Ik kreeg er zelfvertrouwen door, het geeft kracht.”
Voor het eerst... Zelfstandig
Amy Timmler (71) uit Amersfoort heeft twee volwassen dochters, vier kleinkinderen en is ruim twee jaar geleden gescheiden. Sinds die tijd staat ze voor het eerst écht op eigen benen.
“Eigenlijk ben ik een heel zelfstandig type. Jarenlang was ik hoofd personeelszaken, maar thuis was mijn man de baas. Dat ik dat toeliet, komt denk ik door mijn opvoeding. Mijn ouders gaven me nooit een compliment. Als een 7 het laagste cijfer op mijn rapport was, zei mijn moeder dat het een 8 moest worden. Dat zorgde ervoor dat ik me altijd minderwaardig voelde. Ik trouwde op mijn 19de. Ik zorgde voor het huishouden en voor onze twee dochters. En ik was de architect van de verbouwing van ons huis, maar mijn man voerde het uit en regelde alle financiën. Mijn eigen salaris ging op de grote hoop en van hem kreeg ik kleed- en huishoudgeld. Hij had de leiding en ik liet dat jarenlang gebeuren.
Alles in mijn eentje
Na een huwelijk van bijna vijftig jaar gingen mijn man en ik uit elkaar. Onze relatie stelde al jaren niets meer voor. De grote tuin bij ons huis werd te veel werk en we besloten de boel te verkopen. Samen iets nieuws beginnen zagen we geen van beiden zitten. Het idee om alleen verder te gaan zag ik als een bevrijding, maar alles in m’n eentje regelen, op eigen benen staan, daar zag ik heel erg tegen op. Ik vond het doodeng. Kon ik wel een eigen huis betalen? En wat kostte zoiets eigenlijk? Ik had géén idee. Het laatste jaar van ons huwelijk ben ik de bankafschriften gaan bekijken. Zo kreeg ik inzicht in wat je maandelijks kwijt bent aan vaste lasten. En toen ben ik het maar gewoon gaan doen, alles in m’n eentje. Ik heb me heel vaak onthand gevoeld, maar er is altijd wel iemand die me kan helpen. Laatst heb ik zelf mijn belastingformulier ingevuld. Ook weer spannend. Mijn broer heeft het nagekeken en ik had alleen een vinkje laten staan dat weg moest, verder was het helemaal in orde. Volgend jaar kan ik het zelf.
Fluitje van een cent
Nog zoiets: ik vond het doodeng om met mijn auto door de wasstraat te gaan. Al die verschillende wasprogramma’s, de harde borstels die over je auto jagen, het plastic kaartje dat je ergens in moet stoppen… mijn man deed dat soort dingen altijd. Dus ik bleef die rit naar de wasstraat uitstellen. Daar moest nu maar eens een eind aan komen. En het ging als vanzelf. Voordat ik het wist, rolde ik in mijn blinkende auto de wasstraat uit. Het bleek een fluitje van een cent. Die wasbeurt staat symbool voor alle eerste keren sinds mijn scheiding. De eerste keer zelf een huis kopen, gas, water en licht regelen, een telefoonaansluiting, verzekering, geldzaken, zorgen dat er een schilderij wordt opgehangen… Jammer dat ik niet eerder zo zelfstandig ben geworden, want het geeft een goed gevoel. Je krijgt er zelfvertrouwen door, het geeft kracht. Veel beter dan altijd maar afhankelijk zijn.”
Voor het eerst... Online daten
Marcel Rutten (58) uit Nijmegen is gescheiden, heeft drie dochters en sinds kort ook een nieuwe vriendin, die hij via een datingsite vond.
“‘Ik ben Marcel, ik heb drie dochters, ik ben tekstschrijver, hou van reizen en ben gek op Italië.’ Samen met drie foto’s – waar ik natuurlijk op mijn best op stond – vormde dit mijn profiel op Tinder, een app op mijn telefoon waarmee je in contact kunt komen met anderen. Eigenlijk was online daten helemaal niets voor mij. Ik vond het een beetje sneu, alsof je heel wanhopig bent. Natuurlijk vond ik het vervelend om alleen thuis te komen en wilde ik best iemand met wie ik alles kan delen, maar om dat nu op het wereldwijde web te gooien vond ik wat overdreven. Aan de andere kant is het op je 58ste best moeilijk om een leuke vrouw tegen te komen. Ik ga veel uit, heb een goed netwerk en ontmoette alleen maar vrouwen die al getrouwd waren. Dus toen een vriendin zei dat ik Tinder eens moest proberen, besloot ik de stoute schoenen aan te trekken. Wat kon me gebeuren?
Niet serieus
‘O nee toch pap! Alle mannen die op Tinder staan willen maar één ding’, zeiden mijn dochters. Zij gunden me na mijn scheiding, nu acht jaar geleden, absoluut een leuke vrouw, maar Tinder vonden ze helemaal niets. Al snel begreep ik waarom. Ik kwam massa’s foto’s tegen van vrouwen in te kleine jurkjes met half ontblote borsten. Er stonden ook leuke vrouwen op, maar ik nam het allemaal niet zo serieus. Een foto en een paar woorden; wat zegt dat nou? Op Tinder werkt het zo dat je elkaar een hartje moet geven. Als dat gebeurt, heb je een match en kun je met elkaar in contact komen. Ik heb denk ik wel honderd hartjes uitgedeeld en een stuk of twintig matches gehad, maar niets serieus. Je chat een paar keer en dat is het dan. Het werd steeds meer een grap. Ik zag het absoluut niet als een serieuze manier om de vrouw van mijn dromen te vinden.
Zó verliefd
Tot 10 december vorig jaar. Ik hoorde een ‘pling’ op mijn telefoon. De pling van Tinder. Ik had een match met ene Ellen. Ik zocht haar foto’s op en zag weer waarom ik haar een hartje had gegeven. Een mooie, chique vrouw. In no time hadden we een heel leuk gesprek. Voor zover je van een gesprek kan spreken via zo’n chatfunctie. We vertelden over onze levens en raakten niet uitgepraat. Na twee weken stapten we over op WhatsApp. Dat betekende dat we elkaars telefoonnummer hadden, maar haar bellen vond ik nog te spannend. Zo schrijvend was het heel vertrouwd, maar elkaar zien, is dan toch een stap verder. We waren net een stel pubers. We stuurden elkaar foto’s en een heleboel hartjes en kusjes. Ik had het behoorlijk te pakken.nNa een paar weken stelde Ellen voor om elkaar te ontmoeten. En zo kwam het dat ik op een regenachtige zaterdag naar haar woonplaats treinde. Op het station herkende ik haar meteen. Wat was ze leuk! Heel gespannen en onwennig zaten we naast elkaar in haar kleine Fiat 500. We lunchten, maar ontdooiden pas echt toen we daarna gingen wandelen bij de Oostvaardersplassen. Het waaide hard, ik voelde haar bibberen en toen ik haar hand pakte, viel alles opeens van ons af. We hebben gezoend en sindsdien is het ‘aan’. Het gevoel van euforie van die dag heb ik nog steeds. Ik vind het geweldig dat ik op mijn leeftijd nog zó verliefd kan zijn. We zijn nog maar kort bij elkaar, maar kijken al naar huizen om samen te gaan wonen. Zo serieus is het. Wij zijn een match made in heaven.”
Voor het eerst... Zonder auto
Mine van Wychen (54) uit Nijmegen heeft sinds haar 25ste altijd een auto gehad. Omdat de kosten te hoog werden, deed de alleenstaande moeder van een 15-jarige dochter haar dierbare Volvo de deur uit.
“Ik heb bijna twintig jaar een Volvo gehad. Eerst een 740, daarna een 850. Zo’n grote, vierkante bak. Mijn Volvo betekende alles voor mij: veiligheid en rijcomfort natuurlijk, maar lang was mijn auto ook de enige plek waar ik me kon uiten. Rond het overlijden van mijn man Henk in 2002 stonden andere mensen best voor me klaar, maar ik wilde ze niet met mijn verdriet belasten. In mijn Volvo kon ik me helemaal laten gaan, bij voorkeur met het nummer ‘Alive’ van Pearl Jam keihard door de speakers. Dat nummer gaat over leven, blijven leven. Dat raakte me. Als ik daarna thuiskwam, waar mijn kleine meisje op me wachtte, was ik weer opgeladen en kon ik een stabiele moeder zijn.
Status en vrijheid
Vier jaar nadat ik weduwe werd, kreeg ik een auto-ongeluk. Met mij was er niets aan de hand – wat wil je ook met zo’n degelijke auto – maar mijn Volvo was total loss. Ik was er kapot van. Ik kocht een nieuwe auto, opnieuw een Volvo. Dit merk was bij mijn gezin, mijn leven gaan horen. Voor mijn werk als zelfstandig communicatietrainer en -adviseur heb ik er heel veel kilometers in gereden. Het was een dure auto, alleen al aan wegenbelasting en verzekering kostte hij 350 euro per maand, maar dat gaf niet. Ik zat tenminste veilig en omdat het een diesel was, betaalde die auto zichzelf terug. Áls je maar genoeg kilometers rijdt. Het afgelopen jaar werd dat een probleem. Ik werk tegenwoordig in de buurt. Ik pakte altijd de auto, maar eigenlijk was dat niet nodig. Bovendien heb ik door de crisis minder opdrachten, dus minder inkomsten. Er kwamen een apk en reparaties aan, conclusie: hij werd gewoon te duur. Rationeel wist ik dat, maar mijn emoties stonden los van het rekenmodel. Drie maanden lang piekerde ik er dagelijks over. Het is zo handig, een auto. En representatief ook. Wat zouden potentiële opdrachtgevers wel niet denken als ik in mijn nette pak verregend op de fiets of met het openbaar vervoer aankwam? Naast alle mooie herinneringen die ik aan die auto had, alle ritjes met mijn dochter, de vakanties, betekent een auto ook sociale status en vrijheid. Zonder auto voelde ik me afdalen op de sociale ladder. En dat wil je niet, na je 50ste.
Zoveel meer rust
Maar er gebeurde iets wonderlijks: hoe langer ik erover nadacht, hoe meer mijn hoofd en hart het eens werden. 350 euro per maand, daar kun je een heleboel mee doen. Op een dag in april hakte ik de knoop door: hij moest weg. Mijn dochter en ik hebben hem samen leeggehaald, huilend. Toen we daarmee bezig waren, realiseerde ik me dat herinneringen in mijn hart zitten. Niet in een auto. En toen was het oké. Het geeft zoveel rust dat hij weg is. Dat financiële blok aan mijn been is verdwenen. En wat blijkt? Opeens is er een geweldig netwerk van mensen die me hun auto willen lenen omdat-ie toch altijd maar voor de deur staat. Als ik een auto nodig heb, dan kan ik er eentje gebruiken. De eerste keer dat ik op de fiets stapte in plaats van in de auto, was dan ook helemaal geen probleem. Vroeger fietste ik nauwelijks, nu geniet ik ervan. In de auto let je op de weg, op de fiets kijk je om je heen. Een mooie zonsondergang, een berm vol bloemen, ik zie de mooiste dingen.”
- Plus Magazine