Gisterenavond hoorde ik dat oud-collega Ebbo Clerkx is overleden. Ebbo stond aan de wieg van PlusOnline en was mijn mentor in de eerste jaren dat ik voor de site aan de slag ging. Ik wil in dit persoonlijke verhaal graag kort stilstaan bij Ebbo en wat hij voor het bedrijf en voor mij heeft betekend.
Precies vijftien jaar geleden kwam ik bij Plus Magazine werken. Ik deelde mijn kamer met de enige webredacteur die er op dat moment was: Ebbo Clerkx. Als je als ‘die nieuwe’ bij een bedrijf binnenkomt is het fijn als je iemand hebt die je wegwijs maakt. Wie doet wat, wat zijn de mores en niet onbelangrijk: waar haal je koffie?
Voor mij was dat Ebbo. Al na vijf minuten bleek dat we allebei van wielrennen hielden, allebei hartstochtelijke Beatlesfans waren en geïnteresseerd waren in wat toen nog ‘nieuwe media’ heette. Ik denk dat het voor Ebbo een opluchting was om te merken dat zijn nieuwe collega iemand was met wie hij gemakkelijk een kletspraatje kon maken. Een micropauze noemde hij dat. Lachen deden we veel en vaak. Voor mij was het belangrijk dat Ebbo mij, als een wijze oude collega, om kliffen en gevoeligheden heen kon leiden en kon wijzen op wat écht belangrijk was.
Nee, om gespreksonderwerpen zaten Ebbo en ik nooit verlegen. Over de genialiteit van een melodie van Paul McCartney kon hij prima uitweiden, of hoe Merckx zijn tegenstanders verpletterde. En anders had hij altijd wel een mooi Amsterdams verhaal uit de oude doos. Ik herinner me gevleugelde uitspraken als ‘thinking, thinking, no good: problems, problems’ en ‘een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest’. Als een van zijn collega’s klaagde dat hij al de hele ochtend een bepaald liedje in zijn hoofd had, verdreef Ebbo dat door één regel te zingen: ‘Oooooh Johnny…’. Vervolgens had je dat melodietje de rest van de dag in je hoofd.
Ebbo stond aan de wieg van de huidige site PlusOnline. Hij begon bij Plus Magazine als vormgever, maar raakte door zijn interesse in internet al snel betrokken bij het opzetten van de allereerste website bij het blad. Met de webdesigners onderhield hij zich op joviale wijze. In zijn eentje hield hij de website die eerste jaren draaiend.
Later werd de website groter en groter en werd het beheer ervan ingewikkelder en veelomvattender. Met de nodige humor leerde Ebbo toch weer werken met nieuwe software, waarbij voor hem werkplezier belangrijker was dan de kortste route naar succes. Ebbo kon het met vrijwel alle collega's goed vinden en genoot van geestdrift en een goed gesprek.
Dat Ebbo zijn werkomgeving inspirerend vond bleek ook toen hij onze nieuwe collega Petra ontmoette. Een lang verhaal kort: de twee gingen daten, werden verliefd en trouwden enkele jaren later.
Zo’n tien jaar geleden ging Ebbo met pensioen. Meer tijd om te fietsen, te schaatsen, muziek te maken en te genieten van zijn familie. We stuurden elkaar zo nu en dan berichtjes en bij zijn sporadische bezoekjes aan de redactie maakten we sowieso een praatje over muziek en sport.
Hoewel ik wist dat Ebbo ziek was, kwam het bericht dat hij is overleden toch heel onverwacht. Ik herinnerde me opeens weer hoe Ebbo bij de geboorte van onze dochter het geboortekaartje ontwierp en hoe hij ooit een videoclip schoot en monteerde voor mijn bandje. En dat hij jarenlang sinterklaas speelde binnen ons bedrijf en in die rol geestige gesprekjes aanknoopte met de kinderen. Als Ebbo enthousiast was, was hij op zijn best.
Nooit meer de gezongen baslijn van I Will bespreken, nooit meer klagen over die gekke Rasmussen, nooit meer een sappig Amsterdams verhaal over de wilde jaren 70. Ik zal je missen, Ebbo. Bedankt voor alles en rust zacht.
Ik wens Petra en Ebbo’s kinderen, hun partners en kleinkind veel sterkte.
Léon Geuyen