Pluslezers vertellen wat hen aangrijpt.
Adrienne (61): “Eindelijk zouden we van onze rust gaan genieten, dacht ik toen mijn man en ik met vervroegd pensioen gingen. Onze dagen zouden zich voornamelijk met ontspannende bezigheden vullen. En we konden misschien een mooie reis maken, omdat we daar nu eindelijk de financiële middelen en de tijd voor hadden. We hebben altijd hard gewerkt om onze zoon en dochter alles te kunnen geven.”
“Ik heb zelf geen bijzonder gelukkige jeugd gehad, dus ik wilde altijd dat onze kinderen zouden voelen hoe belangrijk en geliefd ze waren. Hoewel ik ze vreselijk miste toen ze uit huis gingen, zijn mijn man en ik er nu wel aan toe om ons eigen ding te doen en niet meer op afroep aanwezig te zijn. Maar onze kinderen, allebei midden dertig, hebben daar een iets ander idee bij. Ze zijn bezig met het stichten van een eigen gezin – mijn schoondochter is zwanger – en allebei hebben ze blijkbaar het idee opgevat dat mijn man en ik minstens twee dagen per week als kinderopvang zullen fungeren. Het is niet eens met ons overlegd, het werd gewoon terloops gemeld in een gesprek. Alsof het de vanzelfsprekendste zaak van de wereld is.
Toen ik daar een opmerking over maakte, begon mijn schoondochter over de kosten van kinderopvang. Maar wat heb ik daarmee te maken? Dat is toch niet mijn verantwoordelijkheid? Daarbij: zelfs als ik er een vergoeding voor zou krijgen, zou ik geen vaste oppas willen zijn. Hoe dol ik ook op mijn toekomstige kleinkinderen zal zijn, ik heb mijn tijd van fruithapjes, vieze luiers en vingerverf doorlopen en wil niet meer terug naar die periode.
Natuurlijk ben ik van harte bereid op te passen als er een noodgeval is. Of als mijn kinderen een avondje voor zichzelf willen om uit te kunnen gaan met hun partner. En ik wil zeker onderdeel zijn van het leven van mijn kleinkinderen. Maar een paar vaste dagen per week oppassen? Alsjeblieft niet.
Mijn man denkt er net zo over. We hadden het laatst nog over de hulp die wíj van onze moeders kregen toen we jonge kinderen hadden – die kregen we niet.
Mijn moeder stierf toen onze oudste 3 jaar was en daarvoor was ze al een tijdje ziek. En mijn schoonmoeder? Zij had nog twee dochters die ook kinderen hadden en ik stond niet op haar prioriteitenlijstje. Mijn man werkte lange dagen, dus ik had betaalde oppas of helemaal niet. Ik heb altijd zelf de klus geklaard en slaagde er ook nog in om 32 uur per week te werken.
We hebben als het meezit nog tien of vijftien goede jaren voor de boeg, waarin we kunnen genieten van wat we hebben opgebouwd. Dat die jaren een overlap hebben met de kindertijd van onze kleinkinderen is niet onze zorg. We zullen dus binnenkort echt het gesprek moeten aangaan en duidelijk maken wat onze kinderen wel, maar vooral níét van ons kunnen verwachten. Dat valt me zwaar. Ik ben bang dat er ruzie van komt. Maar we zullen wel moeten. Tenminste, als we onze eigen toekomstdromen niet overboord willen zetten.”
Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.
- Plus Magazine