Dát artsen fouten maken is al erg genoeg. Maar dat hun collega’s vervolgens wegkijken in plaats van de fout aankaarten, is onverteerbaar, vindt Susanne de Joode.
Klikspaan, boterspaan je mag niet door mijn straatje gaan. Hondje zal je bijten, poesje zal je krabbelen… Het wordt ons met de paplepel ingegoten; gij zult niet klikken. Maar wat nou als ik zie dat Pietje iets doet waardoor Keesje gevaar loopt? Wat is dan erger, klikken of zwijgen? Geen twijfel; simpel. En als Piet mijn baas is? Mmm, iets lastiger misschien. Maar toch; liever een boze baas dan een kapotte Kees, zo zullen veel mensen denken (hoop ik). Tenzij het om dókter Piet gaat. Artsen en andere zorgverleners die zien dat een collega disfunctioneert, zwijgen daar nogal eens over, zo blijkt uit onderzoek van het Radboudumc.
Zij ondervroegen ruim vierduizend werknemers in de gezondheidszorg. Een kwart zag in het afgelopen jaar dat een collega structureel risicovol handelde. Een derde van hen zei daar niks van. Niet tegen de slordige collega, niet tegen de baas. Meestal omdat ze vonden dat ze te weinig bewijs hadden, soms omdat het niet gepast vonden binnen de ziekenhuiscultuur.
[ITEMADVERTORIAL]
Dát er fouten worden gemaakt is op zich geen nieuws. Zo worden er nog altijd linkerbenen geopereerd terwijl het probleem toch echt rechts zit. Om dit soort ‘verwisselingen’ te voorkomen hoort het OK-personeel voordat de operatie begint aan de patiënt te vragen hoe hij heet, of hij eventuele allergieën heeft en aan welke kant er gesneden moet worden. Dit is onderdeel van de ‘time-out—procedure.’ Maar die gaat in een derde van de gevallen niet volgens het boekje, zo blijkt uit onderzoek van de Inspectie voor de Gezondheid.
Moet u onder het mes en worden deze vragen niet gesteld? Geef die informatie dan zelf, en meld de fout. Want zwijgen is niet altijd goud. Wie zwijgt, stemt toe. En helpt zo onbedoeld om onveilige zorg in stand te houden.
Heeft u wel eens een fout in de zorg gemeld? Hoe werd daar op gereageerd? Reageer op dit artikel!