Ik was 17 toen het gebeurde. Na de middelbare school kwam ik op een kantoor terecht waar ik voor zeven mannen aan de slag ging als receptioniste, telefoniste en manusje van alles. Er hing een gezellige sfeer, de mannen zetten mij geregeld voor de grap op de brandkast.
Jo (67):
Ook H., een getrouwde man die in mijn ogen al best oud was, vond ik aardig, al bemerkte ik ook weleens een vreemde spanning tussen ons. Toen ik ontslag nam voor een vervolgopleiding, bood hij aan me te helpen verhuizen. Dat nam ik graag aan en we vertrokken met z’n tweeën met een volgepakt busje. Onderweg terug nam H. een omweg en stopte in een bos. Hij nam me mee tussen de bomen en dwong me op mijn knieën. ‘Dit heb jij met mij gedaan’, zei hij, terwijl hij zijn broek openknoopte. ‘Dus nu mag jij het hebben.’ Met zijn handen op mijn hoofd dwong hij me tot orale seks.Ik begreep amper wat hij wilde, wist nog haast niets over seks. Maar ik wist wel dat ik dit afschuwelijk vond. Thuis ging ik direct naar mijn eigen kamer en zette keihard muziek op. Ik weet nog dat ik me heel vies voelde. En ontzettend boos.
Tegelijk schaamde ik me. Ik had dit vast zelf uitgelokt. Dus nee, ik vertelde het niemand. Aangifte doen kwam niet eens bij me op. Ik wilde maar één ding en dat was beginnen met mijn nieuwe leven. Ver weg van mijn oude woonplaats. Ver weg bij hem. Hoe het kan, ik snap het niet, maar het is me gelukt om de hele gebeurtenis weg te stoppen. Decennia lang is het niet meer in mijn bewustzijn geweest. Ik trouwde, kreeg kinderen, een goede baan. Er kwamen kleinkinderen, ik ging met pensioen. Nooit meer dacht ik terug aan H., zelfs zijn naam vergat ik. Tot ik werd geconfronteerd met al het nieuws over de misstanden bij The Voice. Opeens was het terug. Alsof het nooit was weggeweest. En ik wist het nog tot in detail. De eerste dagen erna hield ik mijn mond. Maar ik voelde me zo angstig dat ik ’s avonds niet meer de deur uit durfde. Toen moest ik het wel met mijn man delen, die er erg van schrok. Inmiddels weten ook mijn kinderen het. En ben ik dagelijks bezig met wat er vijftig jaar geleden is gebeurd. Ik besef dat de verkrachting, want dat was het, onderhuids veel invloed op me heeft gehad.
Zo werd ik altijd panisch als mensen me stevig vastpakten en mocht niemand mijn hoofd aanraken. In het liefdesleven met mijn man was ik nooit degene die initiatief nam. Ik heb H. opgezocht op internet. Tot mijn verbazing is hij maar vijf jaar ouder dan ik. Hij is erg opgeklommen en is nu zelfs ergens wethouder. Ik vraag me dagelijks af: zou hij dit nog meer vrouwen hebben aangedaan? Ergens voel ik behoefte om hem te confronteren. Om hem aan te geven zelfs; het verkrachten van een minderjarige verjaart nooit. Maar wat maak ik los? Ik weet het gewoon niet. Ik hoop dat er een dag gaat komen dat alles op z’n plek valt. Maar dat heeft tijd nodig: loslaten begint in het hoofd en eindigt in het hart. Daartussen ligt een lange weg van tranen.
”Uw verhaal in Plus? Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem.Schrijf naar of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.
