Als bleekneusje naar het Koloniehuis: hoe was dat?
Bossen
Els Stoop (65): "Ik zat in het begin van de jaren 60 op de lagere school. Je moest er op gezette tijden naar de schoolarts, die je allerlei vragen stelde. Ik was 8 en sliep met drie andere kinderen van het gezin op één slaapkamer. Dat werd blijkbaar ongezond gevonden, want ik werd een paar keer naar een Koloniehuis in Elspeet gestuurd. Er zaten daar allemaal stadse kinderen, net zulke bleekneusjes als ik. Ik vond het heerlijk om zes weken niet naar school te hoeven en lekker in de bossen te lopen."
Foto: Het Koloniehuis in Elspeet.
Potlood
Eind jaren vijftig moest Sjaan Durberg als bleekneusje aansterken in Oostvoorne. Ze was acht jaar oud en vond er niets aan, daar in het Agathahuis. "Het was er streng, ik moest heel veel hangop eten. Eén keer per week moest je een brief naar huis schrijven met potlood, want als er iets negatiefs in stond, werd dat eruit gehaald. Gelukkig mocht ik na zes weken naar huis. Mijn buurjongen uit Rotterdam was niet genoeg aan gekomen, hij moest dus langer blijven."
Krijgt u geen genoeg van de nostalgische verhalen en herinneringen? Word nu lid van de Plus Magazine Tijdmachine groep op Facebook en ga samen terug naar toen!
Foto: Het Agathahuis in Oostvoorne.
Plus Magazine Tijdmachine
Schiermonnikoog
word je helemaal genezen van je ziekte en je pijn,
en je speelt er heel de dag,
'k wou dat moeder dat eens zag,
Foto: Het Hudighuis in Driebergen.
Opa
Foto: Annèt bij De Ketelaar in Ellecom (meisje met strik in haar achter de bok).
Liedje
Annèt kan zich ook nog twee liedjes herinneren, die volgens haar vele anderen koloniekinderen ook kennen. Het eerste ging zo:
Op de wijs van het bekende liedje Faria.
Kolonieleven dat is geen leven, Faria
Was ik maar bij m’n moeder gebleven, Faria
’s morgens is het water te koud,
’s middags is de soep te zout
Faria, Faria
Om 1 uur moet je onder de dekens, Faria,
Telkens wordt door de wacht gekeken, Faria
Lig je niet op je rechter zij,
Dan ben jij er heel lelijk bij! Faria
Het tweede liedje werd gezongen als je naar huis ging.
Directrice, wees gegroet,
’t spijt me dat ik, scheiden moet.
Want u hebt in deze tijd,
Heel veel goeds voor ons bereid.
Foto: Kinderen in het Hudighuis in Driebergen.
Uitstapjes
De herinneringen van Ida Pronk-Jillissen staan haaks op die van Annèt. Ida ging twee keer naar Kinabu, in Soesterberg. In 1962 en in 1963. "Ik heb er geen slechte herinneringen aan. We hadden zuster Janke en Veronica. Tsja, de warme melk in die ijzeren bekertjes en de levertraan was niet om over naar huis te schrijven. Maar het buiten zijn en spelen in de bossen, vond ik echt heerlijk. Er werd veel gedaan aan creativiteit en ik herinner me nog de bezoekjes aan een vliegveld en een onderduikershut. Lekker zingen met de hele groep tijdens het wandelen.
Mijn twee broers hebben andere ervaringen. Zij hebben in Koloniehuis Pelzerkamp gezeten, in Epe. We hebben het er nu weleens over. Ze hadden het daar niet naar hun zin."
Foto: Koloniehuis Kinabu in Soesterberg.
Bronchitis
Ook Leni van Loon, die een poosje in de Reggeberg in Hellendoorn doorbracht, zal haar tijd daar nooit vergeten. "In het begin was het erg wennen, streng. Met koud water je borst en rug wassen in de ochtend. En nog veel meer regels. Maar ik herinner me ook: veel buiten, spelen en wandelen. Ik ben daar lichamelijk beter van geworden en ik ben over mijn bronchitis heengegroeid."
Foto: Dokter onderzoekt een meisje in het Koloniehuis in Elspeet.
Reactie toevoegen
305 Comments
Ik zat zeker een half jaar in de Krabbenbossen, was 5 jaar en werd niet beter na de mazelen. Het was 1962.Wat ik me herinner dat je pap moest opeten met grote brokken en de zuster je neus dichthield(zat op schoot)tot je het ophalen. Mijn moeder moest door een luikje kijken geen bezoek.Lag veel op ziekenboeg en kreeg veel spuiten. Ook verplicht poepen s'middags en dan slapen op een matrasje op de grond in een grote zaal. Ook wel buiten spelen. Maar mijn moeder kon me niet meer tillen toen ik terugkwam. Was geen spillebeen meer....
Vreselijk , in Egmond aan Zee. Verplicht pap met bellen eten. Echt een strafkamp . En weg van je familie en vrienden. Dan de vernedering en geplaag als je weer thuis naar school ging.
Niemand die iets kan vertellen over huize Dorht 't Joppe ???
3x naar Elim geweest ,heb het altijd heel leuk gevonden .1952,1954 ,1957!Heb het tv programma gezien over Elim maar dit vond ik zo negatief
Ik heb bijzonder fijne herinneringen aan het verblijf in het Hoge Huis in Elspeet. Was maar 5 jaar, maar zou gewenst hebben daar langer te mogen verblijven. Het bestaat nog steeds als hotel. Ik had slechts een foto ervan dat je als groepje kinderen op een trapje zat met begeleidsters. Op zoek naar antwoorden ben ik het gaan zoeken en heel aardig ontvangen. Ik kreeg de antwoorden die ik zocht van een hele aardige receptioniste en mocht rondkijken en kreeg wat afdrukken over de geschiedenis van dit huis. Blij was ik om te horen dat ik gelukkig niet de enige ben die er heerlijke herinneringen aan overgehouden heeft, je hoort zo vaak wat anders helaas. De speeltuin is weg, maar de plek is nog duidelijk. Een mooie reis terug in de tijd.
Ik ben blij dat ik niet de enige ben die daar hele fijne herinneringen aan heeft. Het bestaat nog als hotel, ik ben er geweest afgelopen maand. Heel aardig ontvangen en mocht rondkijken.
Huize Elim daar ging mijn moeder werken op haar 14e gewoon misbruikt
Ik ben in 1957 6 weken in Vakantiekoloniehuis Prinses Beatrix in Egmond aan Zee geweest.
Om te beginnen: ik ben er wel opgeknapt.
Maar wat een vreselijk tehuis. Ik was bijna 8 jaar en daarmee de oudste van de jongste groep. Ik kon goed lezen en mocht daarom vaak voor de groep voorlezen. Vond ik leuk.
Ook de jongeren helpen b.v. met hun bed opmaken. Die jongeren keken een beetje tegen mij op. Maar ... als je in bed lag en je moest plassen, dan mocht je je bed niet uit. Je moest wachten tot de volgende morgen. Meerdere keren kon ik dat niet uithouden en plaste ik in bed. Verschrikkelijk, en dat als oudste van de groep.
Als je een brief naar huis stuurde, werd deze altijd gelezen door de leiding voordat hij mocht worden verzonden. Als er iets in stond wat de leiding niet aan stond, moest dat uit de brief worden gehaald. Schandalig .... hoef je nu niet meer mee aan te komen.
Ik kan nog wel even doorgaan, maar laat het hier maar bij.
ECHTMOND AAN ZEE daar moest je naar toe . daar kreeg wel goed eten HOEZO VEEL PAP OM ER DIK TE WORDEN EN ZURE MELK te drinken die moest op denk ik en op drinken anders kreeg je een draai om je oren ba geen goede dingen die ik ken , ja wel de zee heerlijk en schelpen rapen. Maar die ik dan weer weg moest gooien....ik haat die nonnen nog .
Ik ben in 1953 in het koloniehuis in Epe geweest.
Ik was toen 7 jaar en wat groot voor mijn leeftijd.
Wat ik nooit ben vergeten, dat ik, toen ik mijn eten er uit gespuugd had, ik het weer op moest eten met overgeefsel en al. Het heeft wel geholpen, maar het was wel een barbaarse methode.
Mijn brieven naar huis zijn herschreven, dus ik kon mijn angsten niet kwijt.
Ik kwam na 6 weken thuis met gescheurde nachthemden.
Dat hebben mijn ouders nooit begrepen.
Ik weet het ook niet meer hoe dat kwam.
Ik heb nog steeds last van die 6 weken en als ik een documentaire of artikel er over zie schiet ik nog steeds vol.
Pagina's