Als bleekneusje naar het Koloniehuis: hoe was dat?
Bossen
Els Stoop (65): "Ik zat in het begin van de jaren 60 op de lagere school. Je moest er op gezette tijden naar de schoolarts, die je allerlei vragen stelde. Ik was 8 en sliep met drie andere kinderen van het gezin op één slaapkamer. Dat werd blijkbaar ongezond gevonden, want ik werd een paar keer naar een Koloniehuis in Elspeet gestuurd. Er zaten daar allemaal stadse kinderen, net zulke bleekneusjes als ik. Ik vond het heerlijk om zes weken niet naar school te hoeven en lekker in de bossen te lopen."
Foto: Het Koloniehuis in Elspeet.
Potlood
Eind jaren vijftig moest Sjaan Durberg als bleekneusje aansterken in Oostvoorne. Ze was acht jaar oud en vond er niets aan, daar in het Agathahuis. "Het was er streng, ik moest heel veel hangop eten. Eén keer per week moest je een brief naar huis schrijven met potlood, want als er iets negatiefs in stond, werd dat eruit gehaald. Gelukkig mocht ik na zes weken naar huis. Mijn buurjongen uit Rotterdam was niet genoeg aan gekomen, hij moest dus langer blijven."
Krijgt u geen genoeg van de nostalgische verhalen en herinneringen? Word nu lid van de Plus Magazine Tijdmachine groep op Facebook en ga samen terug naar toen!
Foto: Het Agathahuis in Oostvoorne.
Plus Magazine Tijdmachine
Schiermonnikoog
word je helemaal genezen van je ziekte en je pijn,
en je speelt er heel de dag,
'k wou dat moeder dat eens zag,
Foto: Het Hudighuis in Driebergen.
Opa
Foto: Annèt bij De Ketelaar in Ellecom (meisje met strik in haar achter de bok).
Liedje
Annèt kan zich ook nog twee liedjes herinneren, die volgens haar vele anderen koloniekinderen ook kennen. Het eerste ging zo:
Op de wijs van het bekende liedje Faria.
Kolonieleven dat is geen leven, Faria
Was ik maar bij m’n moeder gebleven, Faria
’s morgens is het water te koud,
’s middags is de soep te zout
Faria, Faria
Om 1 uur moet je onder de dekens, Faria,
Telkens wordt door de wacht gekeken, Faria
Lig je niet op je rechter zij,
Dan ben jij er heel lelijk bij! Faria
Het tweede liedje werd gezongen als je naar huis ging.
Directrice, wees gegroet,
’t spijt me dat ik, scheiden moet.
Want u hebt in deze tijd,
Heel veel goeds voor ons bereid.
Foto: Kinderen in het Hudighuis in Driebergen.
Uitstapjes
De herinneringen van Ida Pronk-Jillissen staan haaks op die van Annèt. Ida ging twee keer naar Kinabu, in Soesterberg. In 1962 en in 1963. "Ik heb er geen slechte herinneringen aan. We hadden zuster Janke en Veronica. Tsja, de warme melk in die ijzeren bekertjes en de levertraan was niet om over naar huis te schrijven. Maar het buiten zijn en spelen in de bossen, vond ik echt heerlijk. Er werd veel gedaan aan creativiteit en ik herinner me nog de bezoekjes aan een vliegveld en een onderduikershut. Lekker zingen met de hele groep tijdens het wandelen.
Mijn twee broers hebben andere ervaringen. Zij hebben in Koloniehuis Pelzerkamp gezeten, in Epe. We hebben het er nu weleens over. Ze hadden het daar niet naar hun zin."
Foto: Koloniehuis Kinabu in Soesterberg.
Bronchitis
Ook Leni van Loon, die een poosje in de Reggeberg in Hellendoorn doorbracht, zal haar tijd daar nooit vergeten. "In het begin was het erg wennen, streng. Met koud water je borst en rug wassen in de ochtend. En nog veel meer regels. Maar ik herinner me ook: veel buiten, spelen en wandelen. Ik ben daar lichamelijk beter van geworden en ik ben over mijn bronchitis heengegroeid."
Foto: Dokter onderzoekt een meisje in het Koloniehuis in Elspeet.
Reactie toevoegen
423 Comments
Ik zat in Egmond aan Zee en ik vond het verschrikkelijk.
Strenge juffrouwen en als je wat fout deed in hun ogen volgde er straf
Op de lagere school heb ik zowel in de 1e, 3e en 5e klas in een vakantiekolonie verbleven. 6, 8 en 10 jaar oud en telkens 6 weken lang. De eerste keer in Vierhouten en was toen 6 jaar oud, 2e keer in Bunde in Limburg, 8 jaar oud en de 3e keer opnieuw in Vierhouten 10 jaar oud.
Herinner mij nog steeds dat ik de 1e keer door mijn moeder en mijn tante naar het station in Eindhoven werd gebracht. Vond het reuze interessant om met de trein te reizen en wist niet hoe snel ik wilde instappen. Had een voorstelling van 6 weken vakantie. Op de terugweg toen ik uit de trein stapte wist ik niet hoe hard ik naar mijn moeder moest rennen. Zo blij dat ik weer thuis was. Ik heb het zelfs gepresteerd om 14 sneetjes brood te eten en ondanks dat, toch af te vallen (puur van de heimwee). Je schreef wekelijks een brief en die moest echt positief zijn anders werd deze niet verstuurd. Herinner mij ook nog omdat ik niets was aangekomen het verblijf met 6 weken te verlengen. Heb mijn ouders geschreven en gesmeekt daar geen toestemming voor te geven. Deze brief is volgens mij niet verstuurd maar gelukkig wilden mijn ouders mij weer thuis hebben. Ik begrijp nog niet dat mijn ouders mij tot 3x toe naar een vakantiekolonie hebben gestuurd. Weet wel omdat ik inderdaad een bleekneusje was dit met de beste bedoeling was. Iedere ochtend om 06.00 uu opstaan en naar de kapel. Tussen de middag wanneer het weer dit toeliet rusten op bedje buiten met goed weer natuurlijk. Neen het was zeker niet altijd fijn maar heb er ook geen trauma van overgehouden. Wat wel leuk was dat toen ik in Bunde in Limburg bij thuiskomst aardig Limburgs sprak. IK kende zelfs het lied in hun dialect van "Wie ich nog ein jungske waas" van Frits Rademacher. Dat zong ik dan wanneer mijn ooms en tantes op bezoek kwamen en mijn vader nam het vol trots op met zijn bandrecorder. Dit zijn de leuke herinneringen die me het liefst bij blijven.
Heb er ook in 1963 gezeten. At op een gegeven moment zelfs 12 boterhammen. Liedje ken ik inderdaad nog helemaal uit mijn hoofd. Wandelen door de bossen. Kar mee met bus karnemelk. Was er samen met mijn zusje. Ze zat in een andere groep. Voorlezen door de directrice uit het boek de Soete suikerbol. Spannend. Dikkerdje Dap zingen. Leuke herinneringen
Ik ben 2 keer in het Hudighuis in Dribergen geweest. De eerste keer was ik niet genoeg aangekomen en moest tot mijn grote verdriet nog eens 3 weken langer blijven> Mijn ouders mochten mij na 6 weken bezoeken . De 2e keer heb ik zoveel gegeten dat ik na 6 weken naar huis toe mocht. Nog steeds heb ik een trauma overgehouden van iedere dag om 15.00 uur lauwe karnemelk in een aluminium beker met een zwart oortje. Zondags naar volksdansen, wat een hel!
Ik heb ook in Huis Ter Duin in Egmond aan zee gezeten. Ik ben nu 66 en kan me heel goed herinneren dat het regime heel naar was , streng, regelmatige mishandelingen, veel straf om niks ,ben er weg gelopen en werd weer terug gebracht door bewoners van Egmond en kreeg weer klappen en veel straf. Slechte herinneringen. Hoewel ik de zee en het strand en de duinen als klein jochie uit Amsterdam geweldig vond en droomde veel over hoe ik uit Huis Ter Duin kon ontsnappen.(sommige zusters waren wel lief).
Leuk te horen
Ik was in 1961 in het Noorderhuis.
Kreeg er na de eerste 6 weken nog 6 weken bij...
Herinner me dat we de pauwenveren mochten halen bij oom Piet. En de kikker vijver in het bos aan de andere kant van de weg.
Dag Wim,
Mag ik zo vrij zijn om te vragen welk jaar u in Nunspeet heeft gezeten? Mijn moeder (Willemijntje Vermeer) is nu 85 en heeft direct na de oorlog 6 wkn in Nunspeet gezeten. Geen fijne tijd, zij heeft daar nu nog nachtmerries van. Ik zou graag meer willen weten over het koloniehuis in Nunspeet. Misschien foto's zien.
Hartelijke groet,
Conny
Goede avond
Mijn zusje kwam in Oost Voorne terecht zij was ook ’n bleekneusje haar naam was Liza Rampart
ze is in 1960 overleden haar woonplaats was in Bergen op Zoom is er iemand die haar kan herinneren. annrampart@icloud.com
‘n berichtje dat zou ik geweldig vinden als er iemand is die bij haar op de kamer was of lag of speelden bedankt -- zus van Liza.
@ H van Welderen
Ik heb ook in Petten in het vakantiekolonie gezeten, ik denk in 1960/61.
Afgelopen jaar zijn we op vakantie geweest in callantsoog en toen zijn we naar Petten gefiets. Het huis heet Korfwater en het was nog precies zoals in 1960. Het was nu een goedkoop hotel geworden er hadden ook asielzoekers ingezeten.
Al met al bracht het veel herinneringen naar boven.
Het was geen fijne tijd daar met de nonnen, ze waren erg streng en je moest er lammetjes pap eten. Ik heb er erg veel heimwee gehad. Heb er al met al 12 weken gezeten want ik kreeg ook nog de waterpokken en werd magerder inplaats van dikker.
Kan me niet herinneren de zee vaker gezien te hebben dan 2x en toen mochten we geen schelpen oprapen want dat was niet hygiënisch. Ik heb thuis nog heel lang de angst bij me gehouden dat ik weer zou worden opgehaald en er weer heen moest.
Al met al heeft het me fysiek goed gedaan, geen astmatische bronchitis meer maar mentaal was ik later een angstig kind zonder zelfvertrouwen. Wel jammer dat de plank in deze tehuizen (strafkolonie) zo mis werd geslagen. Hopelijk is dat met de huidige therapieën beter gesteld.
Zijn er nog meer mensen uit deze periode die hier geweest zijn?
Waarom is eer niets bekend over Kinabu in vogelensang
en begin jaar 1940 Soesterberg?
Pagina's