Afgelopen september is onze zoon Alec op zichzelf gaan wonen. Eindelijk, mag ik wel zeggen, want hij wilde het al langer. Maar ja, vind maar eens een woonruimte wanneer je 25 bent. Er is nauwelijks wat te huur en kopen zit er nog lang niet in. Maar inmiddels heeft hij onderdak, en dat raakte me meer dan ik had verwacht.
Daphne Deckers Schrijfster, actrice en presentatrice doet verslag van haar drukke leven.
Onze dochter Emma is al jaren het huis uit en Alec was ook geregeld weken niet thuis omdat hij internationale tennistoernooien speelt. Dus ik dacht dat ik het legenestgevoel al grotendeels had ervaren en verwerkt. Maar het pakte anders uit.
Dat komt door Alecs bed. Dat is weg. Emma’s kamer is intact gebleven omdat zij naar Los Angeles verhuisde – al woont ze nu alweer enige jaren in Amsterdam. Maar Alec heeft zijn bed meegenomen, en dat gapende gat in zijn kamer deed iets met me.Ik zag het allemaal weer voor me: dat ene moment, een kwart eeuw geleden, toen ik met mijn hoogzwangere buik in zijn pas geverfde babykamertje op de grond ging zitten. Ik keek naar de kale plek waar het rieten wiegje zou komen, en moest opeens zó huilen. Waarom wilde ik een tweede kind? Hoezo had ik dat aangedurfd? Wanneer je hoogzwanger bent, ben je toch al niet de meest stabiele persoon, maar die dag golfde de onzekerheid door me heen.
Ik hield zoveel van onze kleine Emma, die als 2-jarige dreumes parmantig door het huis stapte. Kon ik nóg eens zoveel van iemand houden? We hadden het zo gezellig met z’n drietjes, zouden we straks met z’n vieren dezelfde harmonie vinden? En die bevalling! Wéér dat gevoel alsof ik een piano door het dakraam moest duwen – had ik daar wel de puf voor? Het duurde echter niet lang of ik had ervaren dat de liefde voor je kinderen geen grenzen heeft. Een jongetje bleek een heel andere tak van sport dan een meisje, maar het voegde alleen maar meer geluk aan ons leven toe (minus wat ‘momentjes’ in de puberteit, maar je weet wat ze zeggen: wrijving geeft glans).
In Alecs kinderkamer kwam een wiegje, daarna een ledikantje, een ridderbed, een twijfelaar en tot slot het XL-bed dat nu die grote, lege plek heeft achtergelaten. In mijn lezingen zeg ik graag dat je het niet het ‘lege nest’ moet noemen maar het ‘open nest’: een veilige basis waar iedereen welkom blijft, maar van waaruit jij zélf ook open moet staan om nieuwe dingen te gaan ervaren. Helemaal waar – maar de theorie voelt net even anders dan de praktijk. Eén verrassing is er al: er blijkt vloerbedekking op Alecs kamer te liggen. Had ik in geen jaren gezien, met al die kleding op de grond.
Reactie toevoegen