Omdat ik mijn dochter sinds haar vijftiende jaar niet meer heb gezien en het contact ondanks heel veel pogingen van mijn kant nooit hersteld is, wil ik haar onterven. Omdat zij mijn enige kind is, wil ik de zoon van mijn overleden tweede echtgenote alles laten erven. Nu begreep ik dat het dan wel meer dan vijf jaar kan duren voordat de nalatenschap kan worden afgewikkeld. Hoe zit dat precies?
Als een kind onterfd wordt, heeft dat kind toch recht op een deel van de erfenis. Dit recht heet de legitieme portie. Dit kind is dan geen erfgenaam maar schuldeiser van de nalatenschap. De vijf jaar die u noemt, komt waarschijnlijk voort uit de vijf jaar die in de wet opgenomen is waarbinnen een onterfd kind (legitimaris) aanspraak kan maken op zijn/haar legitieme portie. En het is inderdaad zo dat de onterving kan leiden tot een lastig of niet volledig goed af te wikkelen nalatenschap totdat uw dochter na vijf jaar haar rechten heeft laten verjaren of eerder zelf actie heeft ondernomen. Als u dit wilt voorkomen, kan het verstandig zijn dat uw executeur of - als u die niet heeft- uw erfgenaam na uw overlijden contact opneemt met uw dochter en haar de vraag voorlegt of zij een beroep doet op haar legitieme portie of niet. Na dit antwoord is er duidelijkheid en kan er volledig afgewikkeld worden.
Weigert uw dochter te antwoorden, dan kan aan haar volgens de wet hiervoor een termijn worden gesteld. Een belanghebbende kan het (onterfde) kind namelijk een redelijke termijn stellen, waarbinnen het kind moet verklaren of hij/zij zijn/haar legitieme portie wenst te ontvangen. Belanghebbenden zijn in ieder geval de gezamenlijke erfgenamen van de erflater, omdat zij – zoals hiervoor vermeld - schuldenaren zijn van de vordering uit de legitieme portie. Dit kan dus in elk geval gedaan worden door de dochter van uw tweede vrouw/uw enige erfgenaam. N.B. Het kan verstandig zijn om in een considerans (een overweging) in het testament de reden op te nemen waarom uw dochter onterfd is. Dit kan helpen om haar te laten berusten in de onterving.
