Zij maakten de bevrijding mee: 'Toen pas zag je hoe erg het geweest was'

Ja als kind maak je het mee ik was 6jaar van de oorlog weet ik toch wel veel vooral de hongerwinter verschrikkelijk een moeder die huild er is geen eten meer wat nu op brood kregen we 1 klein stukje kaas bij elke hap schoof je het door dan had je toch weat op brood ,geen eten en toen mijn moeder beneden bij de achterdeur kwam stond daar een klein zakje met aardappels mijn moeder hulde van blijdschap,toen de bevrijding de tanks rolde driebergen binnen wat een feest koek chocola sigaretten van alles kregen we,ook werden er soldaten gelegerd in driebergen op vila Nova zaten engelsen ,ik als kleine jongen kreeg gebak en wit brood fantastie,s groeten van jacques v. Wakeren

Enige Herinneringen van een nu 85 jarige aan zijn verleden in de Ortheliusstraat

Wij woonden va 1938 tot +/- 1948 in de Orteliusstraat 314 II ( Ja het laatste blok huizen.)
Een deel van het lied dat gezongen werd bij de bevrijdingsfeesten
Bij die feesten, waarbij allerlei spelletjes werden gedaan, klonk vaak het volgende lied

Refrein:
Als je in de ortheliusstraat juichend langs het lijntje staat
Waar een ieder groot of klein speelt op ons festijn
Wordt je vrolijk en meteen vliegen al je zorgen heen
Daarom mensen volg mijn raad kom naar de Ortheliusstraat

(ik kan me alleen nog het 1e couplet herinneren)

De bakker en de slager en ook de melkboerin
Al zijn ze nog wat mager zij alle blij van zin
En ieder is tevreden is vrolijk en is blij
Ja zelfs de grootste mopperpot zet al zijn zorg opzij.

Oorlogs- en jeugdherinneringen.

(n het begin van de oorlog stond er in de Jan van Galenstraat vlakbij de ingang aan het water
Bij de ingang naar het park een houten school Ik weet niet meer hoeveel klassen het waren.
Mijn oudere broer, altijd al een brutaaltje, zei laten we eens langs de achterkant de waterkant lopen
Omdat brandstof al erg schaars was liep hij altijd te zoeken.
Toen zag hij aan de achterzijde een losse plank en toen we daar aan trokken ging hij los
Nou ja na een plank volgde er meer Toen we ik dacht zes planken hadden brachten we die naar huis
Dus sjouwend Jan van Galenstraat uit de Hoofdweg oversteken en bij ons in het portiek naar boven brengen
Dat kosten voor een paar kleine jongens wat tijd.
Mijn broer zei: we gaan gauw terug nog een paar planken halen.
Maar ja toen we terug kwamen waren er al heel veel andere mensen. En ik denk binnen een half uur was de hele school weg.
Ik weet nog dat wij op school waren bij de broeders die een klooster hadden in de Postjesweg tegen over de
st Augustinuskerk. Op een ochtend mochten wij op het dat gaan kijken. Daar kon je helemaal tot Schiphol kijken.
Daar zagen we toen vliegtuigen opstijgen die probeerden te vluchten. Maar als die in de lucht waren en dat konden we duidelijk zien werden ze neer geschoten door de Duitsers. Dat hoorden we van onze broeder: Broeder Cajetanis
Op de hoek Orteliuskade/ Jan van Galenstaat was een zwembad.
Naast dat zwembad was een boerderij
Voor mij zusje in januarie 1944 geboren had mijn moeder geen melk dus moesten wij bij die boer melk kopen
Deze boer, een slimmerd, wilde geen papier of muntgeld, alleen maar goud en sieraden
Daar kreeg je dan, ik weet niet hoeveel, melk voor. Ik hoor mijn moeder nog zeggen: Er zit wat meer water bij als vorige keer
Dus trouwringen, hangers en alles wat we bij de familie konden los peuteren ging naar de boer.
Na de oorlog en de geldzuivering had deze boer nog voldoende geld om een levensmiddelenzaak op te bouwen.
Ja de mensen die in de buurt weten al hoe die boer heette> Dirk van de Broek

Wij woonden in Amsterdam in de Ortheliusstraat
Toen de laatste straat van Amsterdam.
Naast onze straat begonnen weilanden en zandvlakten. Ten zuiden van onze "speelgebieden"waren enige boerderijen, waaronder die van Dirk van der broek (degene die in oorlogstijd het geld verdiende waarmee hij later zijn concern kon opbouwen) Op een middag waren wij, mijn twee broers enige vriendjes en ik op die zandvlakte aan het spelen. Dan zegt mijn oudere broer 'he jongens horen jullie dat gebrom ook? Ja dus. Het bleken drie Engelse vliegtuigen te zijn die vanuit het westen aan kwamen vliegen. We hoorden daarna Duitse auto's die op de hoek van de Ortheliusstraat de boel afzetten en op die vliegtuigen begonnen te schieten. Ik denk dat een van de vliegtuigen werd geraakt want we zagen iemand er uitspringen met een parachute. Daar werd ook op geschoten want we zagen die man plotseling als een pop niet meer bewegen. Mijn vader die al dat schieten en die herrie hoorde en wist dat zijn kinderen op die vlakte waren kwam aan rennen maar werd door de Duitsers tegen gehouden want het was veel te gevaarlijk. Toen hij zei/schreeuwde "Mijn kinderen zijn daar" zeiden de Duitsers 'daar hebben wij niets mee te maken. Toen mijn vader heel veel herrie maakte waarschijnlijk ook begon te schelden werd er tegen hem gezegd ' Als je niet stil bent schieten we jou ook dood. Hij was heel erg wanhopig en werd door twee Duitsers in bedwang gehouden Dit hebben wij pas veel later van een buurvrouw gehoord die daar ook geweest was. Het is daarna dagen lang onrustig geweest in de straat.

Ik was 10,5 jaar het gebeurde in de kerstnacht van 1944 om 3uur 30 min.
Wij woonden ongeveer 3km. uit de kom van het dorp Made,wij waren reeds enkele maanden bevrijd,maar woonden in een gebied kort bij de Biesbosch
en de rivier Amer waar in de nacht met stille bootjes werd overgestoken door vriend en vijand.Er werd in het bevrijden gebied tijdens de nacht patroulje gelopen vanuit Made maar ook vanuit de aangrenzende gemeente Geertruidenberg.
In deze nacht ontmoeten deze groep op afstand elkaar en zijn kort nabij onze boerderij op elkaar gaan schieten,nietwetende dat ze van de bevrijders waren.[Hun wachtwoorden klopten niet]
Dit schieten hield om 1.00uur op,maar mijn vader en ik moesten die nacht naar de nachtmis waar ik in het knapenkoor zong, wij tog maar vertrokken,de nachtmis was in die tijd om 4,00uur.
Wij moesten ongeveer 45min.lopen,tijdens deze tocht in het pikdonker worden wij staande gehouden met HALT of ik schiet,we naderde elkaar
en deze soldaat bleek een Belg te zijn en verdwaald van maten die in de nacht op elkaar hadden liggen schieten.
Mijn vader stelde hem voor met ons mee te lopen,maar dat was te gevaarlijk dacht hij.Hij ging op zijn eigen mannier. Mijn vader en ik hebben onze barre tocht in deze koude winternacht vervolgd naar onze nachtmis die in die roomse tijd bijna 2uur duurde.
Dit is een waar gebeurd verhaal.
C.Sinx [nu wonende Oosterhout]

Ik was als jongen in Stroobos groningen en heb de bevrijding door de Canadezen meegemaakt,ik was uitgezonden vanuit loosduinen omdat wij geen eten genoeg hadden dus gingen we per boot naar groningen met grote problemem onderweg er naar toe.