Pim: 'Ik kon niet meer meedoen met gesprekken, heel frustrerend'

Hester Doove

In zijn jeugd raakte het gehoor van Pim Bot (69) beschadigd door ontstekingen en poliepen. Uiteindelijk liet de techniek hem weer horen. “Ik wil echt niet meer zonder dat apparaat.”

“Ik herinner me nog goed de stekende oorpijn die ik als kind vaak had. Al die ontstekingen hadden invloed op mijn gehoor en er bleken ook poliepen in mijn oor te zitten. Toen een oorarts die er op een dag gewoon uittrok, raakte mijn gehoor nog verder beschadigd.

Als kind wist ik dat goed te verhullen, totdat een juf op school in de gaten kreeg dat ik niet hoorde wat ze zei. Ik kreeg een gehoorapparaat, dat was destijds een kastje met een draad naar je oor. Het zag er gek uit en ik werd ermee gepest. In de puberteit wilde ik het niet meer gebruiken, zó schaamde ik me. Gelukkig zat ik op de lagere technische school en had weinig theoretische vakken. Ik kon vooral dóén, waarbij ik mijn gehoor niet zo nodig had.

Als je niet goed hoort, kun je niet meedoen met gesprekken en dat beïnvloedt je leven. Vooral sociaal.

In 1975 ontmoette ik mijn vrouw. Haar broer had ook een gehoorbeschadiging en liep daarvoor in het ziekenhuis. Ik wilde dat in eerste instantie niet. Maar nadat ik voor de zoveelste keer na het zwemmen helemaal doof was, besloot ik hulp te zoeken. In het ziekenhuis bleek dat er wild vlees in mijn oor zat waaraan ik moest worden geopereerd. Al met al waren mijn oren van binnen zo beschadigd dat ik geen gewoon gehoorapparaat kon dragen. Wat er ook werd bedacht, alles veroorzaakte oorontstekingen. Dat zorgde voor boosheid en frustratie. Want als je niet goed hoort, kun je niet meedoen met gesprekken en dat beïnvloedt je leven. Vooral sociaal.

Beengehoortoestel

Toen bleek dat ik in aanmerking kwam voor een beengehoortoestel. Het zit met een diadeem op mijn hoofd en aan de zijkant zit een kastje, stevig tegen de huid aan. Het zet geluid om in trillingen die via het bot in mijn hoofd worden doorgegeven aan het slakkenhuis in het binnenoor. Zo kan ik toch horen. Het enige nadeel is dat het niet nat mag worden. Ik vaar en zwem graag, maar doe dat dus altijd doof. Het kastje is vrij zichtbaar, maar dat maakt me niet meer uit. Het is belangrijker dat ik kan horen.

Om de zoveel tijd moet het draadje van het kastje naar mijn oor vervangen worden. Op een gegeven moment was dat niet meer leverbaar, dit soort gehoorapparaten wordt kennelijk weinig gebruikt. Ik was in paniek, wilde echt niet meer zonder. Gelukkig ging een gehoorzaak voor me op zoek en wonder boven wonder bleken er bij de fabrikant nog wat draadjes in een la te liggen, plus een reservetoestel. Ik kan voorlopig vooruit.”