Uw mooiste moedermoment
Getty Images
Omdat moeders zo'n belangrijke plek innemen in ieders mensenleven, willen wij graag weten: wat was het meest dierbare moment dat u met uw moeder heeft meegemaakt?
Heeft u iets leuks, grappigs, moois of bijzonders meegemaakt met uw moeder? Kunt u zich bijvoorbeeld nog herinneren hoe zij zingend de was deed toen u een kleuter was en krijgt u daarbij vanzelf een glimlach om uw mond? Of misschien heeft u een dierbare herinnering aan uw moeder als supervrouw - hoe zij iets bleek te kunnen waarover u zich verwonderde?
Laat ons hieronder in de reacties weten wat uw 'mooiste moedermoment' is! Klik op de knop Reageer om uw bijdrage achter te laten.
Reactie toevoegen
Reacties
Mijn moeder is op 51jarige leeftijd veel te vroeg overleden. Gelukkig hebben we wel samen bijzondere dingen meegemaakt, met als hoogtepunt de geboorte van mijn dochter en haar kleindochter.
Ooit 23 jarige werd ik geopereerd. Woonden vrij ver met de trein - geen auto geen telefoon ☎️ toen. Na de narcose mijn ogen open en daar zat ze bij mijn bed . Zag mijn bezorgde man amper zitten - probeerde overeind te komen heel pijnlijk en riep mama. Ze moest na het ziekenhuis meteen de trein weer in wat ik vreselijk vond. En we hadden allemaal toen weinig geld maar dus veel liefde.
Mijn mooiste momenten aan mijn moeder waren toen mijn zus en ik vanuit een internaat in Geleen Limburg bij mijn moeder gingen wonen omdat ze een eengezinswoning in Eindhoven kreeg. Ik kwam met mijn zes jaar oudere zus alleen naar Nederland in 1968 en mijn moeder en andere zus kwamen een half jaartje daarna naar Nederland. Nog een zus van ons woonde al in Nederland en woonde in een internaat voor mensen met een beperking. Ik was de jongste en de verwendste haha jongste dochter zei mijn moeder altijd tegen iedereen, dus ik was de nakomeling.
Ik mocht van moeder zelf kiezen welke slaapkamer ik wilde en was blij dat ik eindelijk een eigen slaapkamer kreeg en ik was een van de gelukkigste kind op aarde.
1965 'k liep INAS stage in zkh Amersfoort (directrice "barones Van Tuyl"'m,n moeder kwam met de trein vanaf Groningen Naar Rijswijk om afscheid te nemen van Haar zus, die terminaal ziek was...., we ontmoeten elkaar "even voor kopje soep en tosti's in stations restauratie van Amersfoort "een moment met gouden randje "'k was 16 en had vreeslijk heimwee ...
Er gaat geen dag voorbij, dat ik niet aan mijn lieve moeder denk. Vroeger een heerlijke thuis, waar alles mocht en waar iedereen altijd welkom was. Gezelligheid stond bij mijn hartelijke moeder hoog in het vaandel en er was altijd een luisterend oor. Na haar overlijden, was ik vastbesloten om de heerlijke appeltaart te gaan bakken, zoals zij het deed. En wat zou ze het prachtig vinden, dat ik nu de gasten in mijn Bed& Breakfast 'Apple pie' traditiegetrouw verwelkom met appeltaart ..... Heel graag ging ik dagelijks naar mijn ouders, waarvoor ik met veel plezier heb klaar gestaan. Vaak denk ik aan het mooiste compliment van mijn sterke moeder op haar sterfbed. Dat ze mede door mij een fijn leven hadden gehad........
Mijn schoonmoeder woonde in midden van het land, en mijn moeder is ook niet goed ter been. Dus toen we ze voor het eerst samenbrachten was het wel bijzonder 🥳
Mijn lieve moeder werd op 16-jarige leeftijd in WOII door de Duitsers weggevoerd uit de Oekraïne. Om te werken in een wapenfabriek in Duitsland. Na de Bevrijding kwam ze in NL terecht en ontmoette uiteindelijk mijn vader. Zij kon niet meer in terug naar de Oekraïne want Stalin regeerde en die moest niets hebben van de verder westers gezinde Oekraïners. Maar mijn vader en zij hadden een gelukkig liefdevol huwelijk, en wij 6 kinderen hebben een mooie jeugd gehad.
Wij waren trots op onze "Russische" moeder. In die tijd was Oekraïne nog "Rusland" , onderdeel van de Sowjet-Unie. In NL maakte ze na jaren kennis met andere families uit de voormalige Sowjet-Unie en de vrouwen hadden een eigen club en kwamen iedere week bij elkaar om Russisch te kletsen en lekkernijen te eten samen. Pas na 25 jaar in NL kreeg zij telefonisch contact met haar moeder. Haar vader en enige broer bleken te zijn gesneuveld in de oorlog. Het duurde nog een jaar voor zij een visum kreeg om af te reizen naar haar geboortestad nabij Kiev. Het was de tijd van de Koude Oorlog, het Ijzeren Gordijn. Na al die jaren zag zij haar moeder, onze oma weer. Een jaar later werd mijn oma ziek. Het duurde nu een maand voor mijn moeder een visum kreeg. Ze was net op tijd voor de begrafenis....
Ondanks al dat verdriet was zij voor ons de liefste mama van de wereld. Zijzelf is nog 93 jaar mogen worden. De laatste 2 jaar van haar leven in een Verzorgingshuis. Als ik in deze tijd over mijn moeder vertel is zij geen Russische , maar kwam zij uit de Oekraïne.....
Moeder was 7 jaar toen de oorlog uitbrak en zat in de tweede klas. Ze was 12 toen de oorlog eindigde. Veelal bracht ze de schooltijd door in schuilkelders. Ze had veel aan leerstof gemist. Ondanks dat had ze een prachtig handschrift, schreef ze foutloos en was ze breed georiënteerd. Ze hadden het vroeger thuis niet breed maar moeder kon van niets iets heerlijks koken. Ze is er niet meer. Ze wordt gemist. Ik ben trots op haar.
Mijn mooiste moeder momenten ontstonden als ik met haar ging rond toeren. Naar mate ze ouder werd ging ze steeds meer haar broertjes, zusje, jeugdjaren en het wachtposthuis waarin ze als kind had gewoond missen. Ze vertelde dan de meest intense verhalen aan mij. Over hoe ze als achtjarig kind de deportatie treinen voorbij had zien rijden, niet wetend wat hun te wachten stond. Over haar hond bunny die in de put was gevallen. Over het kattekwaad dat ze uithaalde met haar broertje, Over de lieve boeren waar ze een boterham met spekvet kregen. We reden en praatte ons realiserend hoe goed en fijn we het samen hadden. We hadden de tijd nu mee en waren een hecht gezin. Onderweg kochten we ondanks dat ze diabetische was een groot softijs dat we in de auto opaten. Ze is er nu twee jaar niet meer, onze auto ritjes en verhalen van haar zijn onvergetelijk.
Mijn mooiste moeder momenten ontstonden als ik met haar ging rond toeren. Naar mate ze ouder werd ging ze steeds meer haar broertjes, zusje, jeugdjaren en het wachtposthuis waarin ze als kind had gewoond missen. Ze vertelde dan de meest intense verhalen aan mij. Over hoe ze als achtjarig kind de deportatie treinen voorbij had zien rijden, niet wetend wat hun te wachten stond. Over haar hond bunny die in de put was gevallen. Over het kattekwaad dat ze uithaalde met haar broertje, Over de lieve boeren waar ze een boterham met spekvet kregen. We reden en praatte ons realiserend hoe goed en fijn we het samen hadden. We hadden de tijd nu mee en waren een hecht gezin. Onderweg kochten we ondanks dat ze diabetische was een groot softijs dat we in de auto opaten. Ze is er nu twee jaar niet meer, onze autoritje en verhalen van haar zijn onvergetelijk.