Oproep: wat is uw mooiste herinnering aan uw moeder?

Dat mijn moeder op hogere leeftijd( in de 50) nog haar rijbewijs haalde. Ze had jong de oorlog in het westen van Rotterdam meegemaakt. En bleek op jonge leeftijd een zenuwziekte te hebben. Angst om alleen te reizen en bijv.te gaan winkelen. Als mijn moeder&ik vanuit Schiedam-Kethel,waar we woonden,naar de stad gingen,was dat met een taxi. Ze werd ouder en werd oma van mijn dochter.Toen ik zwanger was en ook nog van Rockanje terug naar Rotterdam verhuisde net voor de bevalling.Had mijn moeder autorijlessen genomen om haar rijbewijs te halen wat ook zelfs lukte in 1 keer! Ik was supertrots op haar. En wat ze nooit had gedurfd door haar zenuwziekte (volgens mij een gevolg van het wonen in de oorlog in het westen van Rotterdam) deed ze nu wel met de gloednieuwe Suzuki Alto die ze van mijn vader kreeg nadat ze haar rijbewijs in 1x had gehaald. Reed ze zo naar ons in de nieuwbouwwijk Rotterdam-Zevenkamp en kon ze daardoor zo intens genieten van haar allereerste kleindochter. Ik heb dit heel bijzonder gevonden en het is nog steeds heel jammer dat ze ook daarna al heel snel de ziekte van Alzheimer kreeg. Ze heeft 9 lange jaren zwaar dement in een verpleeghuis gewoond. Ik heb haar zoveel mogelijk bezocht&geholpen maar ze was al heel slecht toen ze er in ging.Heel verdrietig en ook ongelofelijk dat ze dat rijbewijs had en maar n paar jaar ervan heeft kunnen genieten door de vrijheid die het haar gaf! Want ze durfde alleen maar alleen op stap even naar de Bijenkorf bijv.in Rotterdam met haar eigen autootje..... Dat alles heeft veel gedaan met haar maar ik vind het 1 van mijn mooiste sweet memories ..... haar rijbewijs en eigen autootje gaf haar vrijheid. Heel jammer dat het zo laat pas gebeurde. Vrij snel daarna begon de Dementie zich zichtbaar voor ons gezin/haar naaste familiete ontwikkelen.

Ik was net van de lagere school toen ze het aardse voor het hemelse verruilde. Maar ik herinner haar liefde en haar sociale karakter voor haar medemens. Op school bij mijn tafeltje in de 1e klas bij mij Palmpaastak. Als ik die foto zie brengt dat fijne gevoelens omhoog. De tijden op de camping in Brabant ook. Ik mis haar nog iedere dag, maar heb niets dan fijne herinneringen aan haar.

Mijn moeder is, helaas, december vorig jaar overleden. Ze zei altijd dat we niets met moederdag hoefden te doen, ze "had er niets mee" omdat "het elke dag moederdag/vaderdag moest zijn!!" Maar "stiekem" vond ze het altijd fantastisch wanneer we haar extra verwenden op Moederdag!! En ze vond het helemaal fantastisch wanneer we zelf iets maakten!! Mijn moeder was een ingewikkelde vrouw, wat onze relatie niet altijd ten goede kwam, maar ik mis haar enorm!!

De herinneringen aan mijn moeder zijn ronduit slecht. De vrouw van de duivel is meer de naam die ik mijn moeder zou geven. Fysieke en psychische mishandeling en 8,5 jaar incest. Niet alleen zij maar mijn vader ook. Als je denkt dat alleen mannen hun zoontje seksueel kunnen misbruiken, denk dan nog eens een keer. Wat mijn moeder aan misbruik deed was gelijk, zo niet erger dan wat mijn vader deed. Ik probeerde als kind zo veel mogelijk buiten te zijn, ongeacht het weer want eenmaal binnen wachtte de hel op mij. In de zomer liep ik altijd met lange broek en shirt met lange mouwen aan zodat niemand de sporen van de mishandelingen konden zien. Schoolzwemmen? Ik was weg en kwam weer tevoorschijn als de klas terugkwam. In de flat tegenover onze flat woonde een vrouw op leeftijd die mij vaak naar binnen riep en ze had speelgoed waarmee we samen gingen spelen. Ik had het idee dat zij mogelijk wist wat er bij mij thuis gebeurde en gaf me vaak een veilige plek. De keren dat ik niet thuis was moest ik wel bezuren en werd ik door het huis heen geslagen. Toen ik oud genoeg was en al mijn moed bij elkaar kon rapen ben ik van huis weggelopen en mocht ik bij een vriendin, die al op zichzelf woonde, intrekken. Van de hel naar de hemel, zo zag ik het. Ze heeft mij vertrouwen en intimiteit geleerd en de verliefdheid kwam vanzelf en we zijn altijd bij elkaar gebleven. Tot de harde klap kwam, borstkanker, en dat heeft ze niet overleefd. Ik heb nooit de moeite gedaan om een andere liefde te vinden want het oude wantrouwen van vroeger kwam weer naar boven. Sinds ik het ouderlijk huis heb verlaten heb ik al het contact verbroken. Moederdag is voor mij loederdag. Voor de anderen die hier schrijven over een lieve moeder, wees blij dat je zo'n lieve moeder hebt en ik gun iedereen een lieve moeder. Maar in sommige gevallen is dat niet het geval maar daar hoort niemand iets van. Daarom heb ik alle moed bij elkaar geraapt om hier op te schrijven at er ook andere moeders zijn. (mits dit geplaatst wordt)

In 1966 werd onze moeder op haar 32e plots weduwe. Ze bleef achter met vier kinderen: drie jonge zoons en een dochter van 9 jaar. Ze deed enorm haar best om moeder en vader tegelijk te zijn. De mooiste herinnering is wel, dat ze ons uit school haalde als het hard regende en/of waaide of de sneeuw hoog lag of dat het behoorlijk vroor. De school was maar een paar minuten lopen en er was geen gevaarlijke weg. Later toen wij op de middelbare school zaten stond ze ons bij harde regen en wind of als het erg koud was, op te wachten in het schuurtje. Dan zei ze: “ga maar vlug naar binnen daar is het warm”. Ze nam onze fiets aan en pakte de schooltas van de bagagedrager. Kwam dan binnen en hielp met jassen uitdoen en ophangen om te drogen. De warme sloffen stonden al klaar. Daarna maakte ze warme (chocolade) melk of koffie of thee. Altijd met een plak ontbijtkoek met dik de boter erop.
In de wintermaanden stond mijn moeder als eerste naast haar bed. De bloemen van het vriezen stonden op het raam. Als eerste trok ze de verwarmingslamp op de badkamer aan en dan liep ze naar beneden en stookte het kolenkacheltje op en later werd het petroleumkacheltje en weer later het elektrische kacheltje aangezet. Pas als de keuken warm was mochten wij beneden komen.
Daar stond de warme havermout of rijstepap of custard pudding al klaar. Ze controleerde of we onze mutsen of capuchon ophadden, wanten aanhadden en een sjaal om onze nek en voor onze mond. Zo gingen we warm door de barre winters van weleer naar school.
Truien en vesten werden in die tijd nog gebreid.
Pas toen mijn moeder vijf jaar geleden overleed en ik terug dacht aan haar niet gemakkelijk leven; oorlog meegemaakt als kind, jong weduwe geworden en ze was borderliner, begreep ik hoe bijzonder dit was wat ze voor ons deed: zelf in de kou staan totdat haar vier kinderen thuis waren en ‘s morgens in de kou voor warmte zorgen.
Jammer genoeg vertelde de huisarts pas na haar overlijden dat ze borderliner was. Het was dan ook geen gemakkelijke jeugd die we hadden. Het had zo anders kunnen zijn als wij dit eerder hadden geweten. Ik probeerde het allemaal te begrijpen, haar aan het lachen te krijgen, als ze maar niet boos of verdrietig was. Toch bleef ik van mijn moeder houden … tot op de dag van vandaag. Wat heeft ze het moeilijk gehad … we mochten allemaal studeren en kregen een goede baan en mijn broers een prachtig gezin. Ze kwamen niet meer thuis … kozen voor hun geluk. Ik zorgde voor mijn moeder … was er altijd voor haar en ving de klappen op. Pas toen ze overleden was kreeg ik weer contact met mijn oudste broer. Hoe vaak ze aan mij heeft gevraagd waarom ze haar zoons niet meer zag zijn ontelbaar. Haar verdriet zal ik nooit vergeten … voel ik nog elke dag. Onze moeder was een lieve moeder, die alles voor haar kinderen deed en overhad, maar niet in staat was ons een knuffel te geven of om te zeggen dat ze van ons hield … maar wat heeft ze veel van ons gehouden …

Alleen maar mooie herinneringen, teveel om op te noemen, het belangrijkste was haar onvoorwaardelijke liefde voor ons, wat we ook deden. Mis haar nog steeds

Ik heb geen enkel goede herinnering aan mijn moeder. Altijd boos, altijd lelijk doen, slaan, geestelijk mishandelen, honger lijden…
Niet alle moeders zijn zo fijn hoor.
Met moederdag zijn alle moeders nog heiliger dan de paus lijkt wel. Nou, de mijne niet. Jammer, maar het was zo.
Misschien daar ook eens rekening mee houden als je van die lovende artikelen plaatst over moeders. Ik denk dat jullie daar veel mensen ook pijn mee doen. Betekent niet dat elke moeder slecht is, integendeel.
Maar een tegengeluid mag er ook zijn. Het is niet altijd haleluja!
Met vriendelijke groet,
Leny.

We hadden als kinderen een hele lieve Moeder, ze was altijd thuis!,(jaren vijftig) wij kwamen geen aandacht te kort, ook niet niet van onze Vader, we denken nog heel vaak aan haar,ze waren getrouwd op 4 Mei 1945, vanwege alle slachtoffers hielden we hun feest altijd op 5 mei, op 4 mei leggen we altijd mooie bloemen op hun graf, heel speciaal voor ons! Ik was de middelste in ons gezin, en ben nu 72 jaar! en moeder van 5 kleinkinderen!

Hele goede herinneringen heb ik aan mijn moeder. We waren levenslang harts vriendinnen. Zij heeft liefdevol voor het gezin gezorgd en ik heb haar in haar laatste 5 jaren bijna dagelijks opgezocht in het verpleeghuis. Met mijn fulltime job, een zware mantelzorgtaak, maar nooit spijt van gehad. Ondanks haar dementie, hadden we nog een mooie band. Kerstmis blijft voor mij een prachtige dag. Een maand voor haar overlijden ben ik om kwart over 6 ‘s morgens op 1e Kerstdag naar het verpleeghuis gegaan, om samen met haar wakker te worden. Haha, ik werd eerst weggeduwd, omdat het natuurlijk vreemd was. Om 7 uur kwam het kerstkoor door de gangen kerstliederen zingen. Zo prachtig, het Ave Maria werd voor mijn moeder gezongen en 1 zanger van het koor hield haar hand vast, terwijl ze in bed lag. Een onvergetelijk moment. Om 8 uur weer naar huis, om daarna samen met de familie weer om half 11 koffie in het tehuis te drinken met mijn lieve moeder. Samen met mijn vader en mijn broer (FaceTime) en zus zijn we er tot het laatste moment van haar leven voor haar geweest.

Mijn moeder heeft haar hele leven voor mij gezorgd. Daarom vond ik het een voorrecht om haar hand te mogen vasthouden toen zij haar laatste adem uitblies. Het meest intieme moment wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Ik mis haar nog iedere dag, maar de herinnering blijft levend in mijn hart.