Als bleekneusje naar het Koloniehuis: hoe was dat?
Bossen
Els Stoop (65): "Ik zat in het begin van de jaren 60 op de lagere school. Je moest er op gezette tijden naar de schoolarts, die je allerlei vragen stelde. Ik was 8 en sliep met drie andere kinderen van het gezin op één slaapkamer. Dat werd blijkbaar ongezond gevonden, want ik werd een paar keer naar een Koloniehuis in Elspeet gestuurd. Er zaten daar allemaal stadse kinderen, net zulke bleekneusjes als ik. Ik vond het heerlijk om zes weken niet naar school te hoeven en lekker in de bossen te lopen."
Foto: Het Koloniehuis in Elspeet.
Potlood
Eind jaren vijftig moest Sjaan Durberg als bleekneusje aansterken in Oostvoorne. Ze was acht jaar oud en vond er niets aan, daar in het Agathahuis. "Het was er streng, ik moest heel veel hangop eten. Eén keer per week moest je een brief naar huis schrijven met potlood, want als er iets negatiefs in stond, werd dat eruit gehaald. Gelukkig mocht ik na zes weken naar huis. Mijn buurjongen uit Rotterdam was niet genoeg aan gekomen, hij moest dus langer blijven."
Krijgt u geen genoeg van de nostalgische verhalen en herinneringen? Word nu lid van de Plus Magazine Tijdmachine groep op Facebook en ga samen terug naar toen!
Foto: Het Agathahuis in Oostvoorne.
Plus Magazine Tijdmachine
Schiermonnikoog
word je helemaal genezen van je ziekte en je pijn,
en je speelt er heel de dag,
'k wou dat moeder dat eens zag,
Foto: Het Hudighuis in Driebergen.
Opa
Foto: Annèt bij De Ketelaar in Ellecom (meisje met strik in haar achter de bok).
Liedje
Annèt kan zich ook nog twee liedjes herinneren, die volgens haar vele anderen koloniekinderen ook kennen. Het eerste ging zo:
Op de wijs van het bekende liedje Faria.
Kolonieleven dat is geen leven, Faria
Was ik maar bij m’n moeder gebleven, Faria
’s morgens is het water te koud,
’s middags is de soep te zout
Faria, Faria
Om 1 uur moet je onder de dekens, Faria,
Telkens wordt door de wacht gekeken, Faria
Lig je niet op je rechter zij,
Dan ben jij er heel lelijk bij! Faria
Het tweede liedje werd gezongen als je naar huis ging.
Directrice, wees gegroet,
’t spijt me dat ik, scheiden moet.
Want u hebt in deze tijd,
Heel veel goeds voor ons bereid.
Foto: Kinderen in het Hudighuis in Driebergen.
Uitstapjes
De herinneringen van Ida Pronk-Jillissen staan haaks op die van Annèt. Ida ging twee keer naar Kinabu, in Soesterberg. In 1962 en in 1963. "Ik heb er geen slechte herinneringen aan. We hadden zuster Janke en Veronica. Tsja, de warme melk in die ijzeren bekertjes en de levertraan was niet om over naar huis te schrijven. Maar het buiten zijn en spelen in de bossen, vond ik echt heerlijk. Er werd veel gedaan aan creativiteit en ik herinner me nog de bezoekjes aan een vliegveld en een onderduikershut. Lekker zingen met de hele groep tijdens het wandelen.
Mijn twee broers hebben andere ervaringen. Zij hebben in Koloniehuis Pelzerkamp gezeten, in Epe. We hebben het er nu weleens over. Ze hadden het daar niet naar hun zin."
Foto: Koloniehuis Kinabu in Soesterberg.
Bronchitis
Ook Leni van Loon, die een poosje in de Reggeberg in Hellendoorn doorbracht, zal haar tijd daar nooit vergeten. "In het begin was het erg wennen, streng. Met koud water je borst en rug wassen in de ochtend. En nog veel meer regels. Maar ik herinner me ook: veel buiten, spelen en wandelen. Ik ben daar lichamelijk beter van geworden en ik ben over mijn bronchitis heengegroeid."
Foto: Dokter onderzoekt een meisje in het Koloniehuis in Elspeet.
Reactie toevoegen
432 Comments
In 1965 heb ik 1jaar als stagiaire in een koloniehuis in Egmond aan zee gewerkt bij de nonnen. Het werk vond ik enig, maar de nonnen waren voor de kinderen niet lief. Er lag een mattenklopper onder het bed van een non die in een kamertje bij de kinderen sliep. Er werd door de kinderen verteld dat als je vervelend was je daarmee werd geslagen. Onvoorstelbaar. Dat ben ik natuurlijk bij mijn avond dienst wel gaan controleren en daar lag hij. Soms lagen er ook om en om 2 onbekende peutertjes in 1 bedje. Ze waren wel belust op geld. Er werkte aardig wat stagiaires, er was geen tijd om ingewerkt te worden een sprong in het diepe. Iedere dag moest je 4 uur wandelen met 20 kindertjes onverantwoord, maar je deed dat gewoon. We gingen dan naar het strand of de duinen. Daar maakte ik wel een feestje van. Ik zelf heb er een enige tijd gehad maar er waren veel misverstanden. Helaas kon je er niets van zeggen wat ik weleens deed maar dan kreeg je te horen “Oppassen jij “ anders krijg je een slechte beoordeling en ik wilde graag mijn diploma halen. Als het me nu zou overkomen zou ik het zeker aan de kaak stellen.
In 1950 ben ik als 8-jarige naar het koloniehuis in Egmond aan zee gestuurd om daar wat gewicht bij te krijgen. Behalve spelen in de zandkuil, een voorleesuurtje met een middagslaapje, staat mij vooral de eetzaal nog voor de geest. Nog altijd kan ik geen randje vet aan mijn vlees verdragen. Wat heb ik daar veel vet in het zand begraven. Bij vertrek na zes weken was ik wel 125 gram aangekomen. Een succes dus. Gelukkig was ik wel mager en gezond, ik heb nog nooit in mijn leven griep gehad en hoofdpijn is mij (gelukkig) volledig vreemd en ben toch al 78 jaren oud en pas weer terug naar Limburg verhuisd. Still honing strong zeggen ze tegenwoordig.
Ik woonde in een dorp was blijkbaar te mager en werd als 7 jarige naar Nunspeet gestuurd.
Ik weet nog dat je 1 kant op moest slapen.
Ik zat er met Sinterklaas en kerst.
6 weken van huis was best heftig
ik was drie maanden in Huize Heelsum te Heelsum Ik was 9 jaar en omdat ik de eerste 6 weken niet genoeg aangekomen was moest ik nog 6 weken blijven. Ik heb er geen nare herinneringen aan. Het was 5 jaar na de oorlog en ik heb er wel leren eten.
thuis met 3.4 kinderen op 1 kamer , dat was ongezond , daar sliepen ze met zijn allen op 1 kamer 20 stuks , hoe krom , mijn vriendin kid was ook naar zoiets, tijdens bezoek , kind stiekem weer meegenomen naar huis, zonder toestemming .
Het was zeker geen feest in het koloniehuis. Ik verbleef 6 weken in "Kerdijk" Egmond aan Zee. Brieven werden na gelezen en als er iets naars of negatiefs instond, moest je de hele brief over schrijven met natuurlijk allen positieve dingen. Kinderen die s'nachts uit bed wilden om te plassen, werden hard schreeuwend terug gedirigeerd hun bed in te gaan. In een kamertje naast de slaapzaal, sliep een leidster. Gevolg laat zich raden... sommige kinderen plasten in bed. Eten wat de pot schaft. Voor mij geen probleem maar voor sommige andere kinderen een drama. Ze moetsen hun bord leeg eten en deden ze dat niet, dan werden ze na het eten met hun bord in een andere ruimte gezet. Ik herinner me dat ik dat als zeer erg heb ervaren. Ook gaven sommige over in hun bord (dat eten was inmiddels koud en oud ). Toch moesten ze het opeten. Ik keek dan wel eens stiekem door het raam van die ruimte en vond het vreselijk triest die arme kinderen zo te zien. Ook ik ging erheen om aan te komen. Was altijd al een mager kind geweest, maar de schoolarts ...Bij aankomst ging je op de weegschaal en bij vertrek weer. Ik was na die periode daar slechts 1 pond aangekomen. De andere veel meer ( van 6 tot 15 pond). Een jaar later weer bij de schoolarts en hij wilde dat mijn moeder me nogmaals daarheen liet gaan. gelukkig is dat niet gebeurt. Niet alles was verkeerd, maar veel nare dingen zijn mij bijgebleven.
Leuk!
zijn er misschien ook mensen die foto's hebben van het koloniehuis Egmond aan zee
ik ben er twee keer geweest dat zal denk ik 70 jaar geleden zijn.
met vriendelijke groet,
Corrie van Spronsen-Vogelaar
In 1948 en 1949 zat ik 6 weken in huize St Joseph in Egmond aan zee.
Veel wandelen, soms naar het strand. Je moest jezelf vermaken met de andere kinderen, er werd niets georganiseerd. Dan duren 6 weken erg lang. Toch was het een goed iets in die na-oorlogse tijd.
Ik heb in Zeist gezeten,maar er is niemand die dat kent. Ook mensen in Zeist niet, Wie zou me verder kunnen helpen.
Het was in 1953/54
Pagina's