De politie werd aangeklaagd
Kort voor middernacht kregen twee politieagenten de melding dat ze moesten uitkijken naar een auto met een bepaald kenteken. De inzittenden waren mogelijk betrokken bij een aantal explosies bij woningen. De agenten zagen de bewuste auto inderdaad rijden, waarna ze de bestuurder een stopteken gaven. Er zaten drie jongemannen in de auto.
Televisiepersoonlijkheid mr. Frank Visser (72) geeft elke maand een kijkje in de keuken van de rechtspraak.
De bestuurder reageerde zwijgend op de vraag of hij verboden spullen bij zich had. Plotseling maakte hij aanstalten om ervandoor te gaan. Een van de agenten leunde met haar bovenlichaam in de auto en probeerde nog de contactsleutel te pakken, maar dat mislukte. Ze zag dat de bestuurder naar zijn broeksband greep en daar iets pakte. Omdat een collega het woord ‘vuurwapengevaarlijk’ had laten vallen, schrok de agente enorm. Ze kon zich nog net bevrijden uit de inmiddels rijdende auto en pakte haar dienstwapen. Daarmee loste ze een aantal schoten op de vluchtauto, maar dat kon niet voorkomen dat de verdachten ontkwamen.
Nu zou je verwachten dat de schietende agente alle steun en begrip kreeg voor wat haar was overkomen. Het had maar een haartje gescheeld of ze was zelf gewond geraakt bij dit incident. Maar het liep anders.
De inzittenden van de vluchtauto deden aangifte tegen de agente
Nadat de rijksrecherche het vuurwapengebruik had onderzocht, vond de officier van justitie het een goed idee om de agente te vervolgen voor poging tot doodslag op de inzittenden van de vluchtauto! Die waren inmiddels bekend, want een aantal weken later hadden ze brutaalweg aangifte tegen de agente gedaan.
Het zal je maar gebeuren. Ben je geconfronteerd met een aantal raddraaiers, van wie één het zelfs op je leven heeft gemunt, word je zelf als verdachte aangemerkt en voor de strafrechter gesleept!
Tot voor kort waren politiebeambten die dit overkwam overgeleverd aan uiteenlopende inzichten van rechters – van wie je mocht hopen dat ze enig inzicht hadden in het politiewerk op straat. Daar is sinds kort verandering in gekomen. Na een wetswijziging is er nog maar één rechtbank die zich over deze zaken mag buigen: Midden-Nederland. Die heeft sindsdien een zogenaamde ‘blauwe kamer’, waarmee wordt verwezen naar de blauwe kleur van politie-uniformen. De bedoeling is natuurlijk dat daarin rechters zitten die voldoende op de hoogte zijn van de politiepraktijk. En dat deze kamer voortaan één lijn trekt in politiezaken.
Heeft dat tot verbetering geleid? Als ik de uitspraak in de hierboven besproken zaak lees, zeker wel. De blauwe kamer gaf een goed gemotiveerd vonnis waarin de agente werd ontslagen van alle rechtsvervolging, omdat zij conform de geweldsinstructie had gehandeld. De blauwe kamer gaf daarbij blijk van een goed inlevingsvermogen in de dilemma’s waarmee onze politie op straat wordt geconfronteerd. Jammer alleen dat de agente bijna twee jaar lang op die uitspraak moest wachten en al die tijd in onzekerheid heeft verkeerd over de uitkomst.
En de drie jongelui? Die wilden via hun advocaten ook nog eens schadevergoeding afdwingen voor het hen aangedane leed. Dat ging dankzij deze uitspraak natuurlijk niet door.
