'Zonder foundation heb ik een hondenkop'

Deze vriendin ziet er altijd verzorgd uit, ze gaat nooit zonder mascara de straat op. “Anders heb ik een honden­kop”, legde ze uit. “Hoe kom je daar nou bij!” riep ik geschokt uit.

“Dat zegt mijn broer altijd: zonder oogmake-up heb je een hondenkop.” Ik zou zo’n broer de deur hebben uitgezet, maar zij moest erom lachen. Ik ken wel meer vrouwen die altijd lippenstift op hebben, ook ’s ochtends vroeg als ze nog nergens heen hoeven en niemand ze ziet. Ik ging laatst op bezoek bij een oude vriendin die al bijna 90 is. Ze mankeert van alles, maar haar geest is zo scherp als een rapier. Ze telt nog volop mee en dat zie je aan haar lippenstift. Ze deed de deur open met een felroze geschilderde mond. “Ik zie het al, het gaat goed met je”, zei ik tevreden.

Foundation is niet mooi, vooral aan de rand van het veldwerk, bij de oren

Zelf ben ik meestal niet opgemaakt. Ik deed er al niet veel aan, soms een beetje kohl op mijn ogen, maar op een dag ben ik ermee opgehouden. Ik weet eigenlijk niet waarom. Misschien heeft het met de voortschrijdende ouderdom te maken. Ik wil vooral niet de indruk wekken dat ik er nog maar het beste van probeer te maken. Maar het is ook wel praktisch: ik hoef niet meer op te letten dat ik niet in mijn ogen wrijf en er zwarte vegen op mijn wang zitten. Vrouwen hebben soms expres uitgelopen mascara en eyeliner op hun gezicht. Smokey eyes heet dat en het effect is spectaculair.

Behalve oogmake-up smeren vrouwen crèmes op hun gezicht. Dat deed ik vroeger ook, een kleurtje en een blush, maar daar ben ik al heel gauw mee opgehouden. Ik heb rode lijntjes in de huid op mijn wangen. Couperose heet dat en als je die onzichtbaar wilt maken, moet je er eerst groene crème op smeren, dan lichtbruin en dan nog een kwastje met roze of een highlight. Daar begin ik niet aan.

Ik vind foundation niet mooi en al helemaal niet als je de rand van het veldwerk ziet, bij de oren. Daar heeft de huid dan gewoon huidskleur. De rest van het gezicht is beige, een rare kleur die niemand van nature heeft. Ik zie het meteen als iemand iets uit een tube op haar gezicht heeft.

Ik zou zo’n broer de deur hebben uitgezet, maar zij moest erom lachen

“Doe maar niet”, zou ik zo’n opgemaakte vrouw willen toeroepen, maar ik weet het antwoord. Ze denkt dat ze een vale huid heeft en dat maakt oud, vindt ze. Maar niemand kijkt naar een ander zoals je jezelf aanstaart in de spiegel. Een gezicht beweegt, meer dan vijftig spieren geven uitdrukking aan je ogen, mond, wenkbrauwen, je wangen. Waarom zou je daar plamuur op smeren?

“Het gaat niet om de buitenkant,” weerlegde een vriendin, “ik maak me op omdat ik me dan zelfverzekerd voel. Met dat ene potloodstreepje en een likje crème voel ik me wakker, jong en slim. In plaats van oud, rimpelig en dom.” Zij weet ook wel dat het onzin is, want ze is bepaald niet dom. Maar ik ga evengoed geen make-upadvies aanvragen in een schoonheidssalon. Ik heb liever een hondenkop, dan wek ik geen verwachtingen.