Als bleekneusje naar het Koloniehuis: hoe was dat?
Bossen
Els Stoop (65): "Ik zat in het begin van de jaren 60 op de lagere school. Je moest er op gezette tijden naar de schoolarts, die je allerlei vragen stelde. Ik was 8 en sliep met drie andere kinderen van het gezin op één slaapkamer. Dat werd blijkbaar ongezond gevonden, want ik werd een paar keer naar een Koloniehuis in Elspeet gestuurd. Er zaten daar allemaal stadse kinderen, net zulke bleekneusjes als ik. Ik vond het heerlijk om zes weken niet naar school te hoeven en lekker in de bossen te lopen."
Foto: Het Koloniehuis in Elspeet.
Potlood
Eind jaren vijftig moest Sjaan Durberg als bleekneusje aansterken in Oostvoorne. Ze was acht jaar oud en vond er niets aan, daar in het Agathahuis. "Het was er streng, ik moest heel veel hangop eten. Eén keer per week moest je een brief naar huis schrijven met potlood, want als er iets negatiefs in stond, werd dat eruit gehaald. Gelukkig mocht ik na zes weken naar huis. Mijn buurjongen uit Rotterdam was niet genoeg aan gekomen, hij moest dus langer blijven."
Krijgt u geen genoeg van de nostalgische verhalen en herinneringen? Word nu lid van de Plus Magazine Tijdmachine groep op Facebook en ga samen terug naar toen!
Foto: Het Agathahuis in Oostvoorne.
Plus Magazine Tijdmachine
Schiermonnikoog
word je helemaal genezen van je ziekte en je pijn,
en je speelt er heel de dag,
'k wou dat moeder dat eens zag,
Foto: Het Hudighuis in Driebergen.
Opa
Foto: Annèt bij De Ketelaar in Ellecom (meisje met strik in haar achter de bok).
Liedje
Annèt kan zich ook nog twee liedjes herinneren, die volgens haar vele anderen koloniekinderen ook kennen. Het eerste ging zo:
Op de wijs van het bekende liedje Faria.
Kolonieleven dat is geen leven, Faria
Was ik maar bij m’n moeder gebleven, Faria
’s morgens is het water te koud,
’s middags is de soep te zout
Faria, Faria
Om 1 uur moet je onder de dekens, Faria,
Telkens wordt door de wacht gekeken, Faria
Lig je niet op je rechter zij,
Dan ben jij er heel lelijk bij! Faria
Het tweede liedje werd gezongen als je naar huis ging.
Directrice, wees gegroet,
’t spijt me dat ik, scheiden moet.
Want u hebt in deze tijd,
Heel veel goeds voor ons bereid.
Foto: Kinderen in het Hudighuis in Driebergen.
Uitstapjes
De herinneringen van Ida Pronk-Jillissen staan haaks op die van Annèt. Ida ging twee keer naar Kinabu, in Soesterberg. In 1962 en in 1963. "Ik heb er geen slechte herinneringen aan. We hadden zuster Janke en Veronica. Tsja, de warme melk in die ijzeren bekertjes en de levertraan was niet om over naar huis te schrijven. Maar het buiten zijn en spelen in de bossen, vond ik echt heerlijk. Er werd veel gedaan aan creativiteit en ik herinner me nog de bezoekjes aan een vliegveld en een onderduikershut. Lekker zingen met de hele groep tijdens het wandelen.
Mijn twee broers hebben andere ervaringen. Zij hebben in Koloniehuis Pelzerkamp gezeten, in Epe. We hebben het er nu weleens over. Ze hadden het daar niet naar hun zin."
Foto: Koloniehuis Kinabu in Soesterberg.
Bronchitis
Ook Leni van Loon, die een poosje in de Reggeberg in Hellendoorn doorbracht, zal haar tijd daar nooit vergeten. "In het begin was het erg wennen, streng. Met koud water je borst en rug wassen in de ochtend. En nog veel meer regels. Maar ik herinner me ook: veel buiten, spelen en wandelen. Ik ben daar lichamelijk beter van geworden en ik ben over mijn bronchitis heengegroeid."
Foto: Dokter onderzoekt een meisje in het Koloniehuis in Elspeet.
Reactie toevoegen
425 Comments
Ik werd op mijn 5de naar Bunde gestuurd. Een vreselijke tijd. Je werd s,avonds uit bed gehaald om te plassen op je blote voeten.Dus je stond te koukleumen bij de wc. S.zaterdag was wasdag. In een lange rij met een handdoek en ondergoed naar de douches. Je mocht niet eerst naar de wc.en de grote meiden waren er altijd om je te pesten.
Je kreeg iedere dag morgens een bord pap en die moest op.Later bleek dat ik een koemelkallergie had.Daarna gezellig met z'n allen naar de bossen. Als we bij een speeltuin kwamen ( ik voelde me al misselijk van de melk ) werden we fijn in een draaimolen gezet. Natuurlijk moest ik overgeven en zat dan goed misselijk tegen een boom tot ze teruggingen. Tot slot moesten mijn ouders me maar komen halen, want ik was nog magerder dan toen ik kwam.
vré-se-lijk! ik werd op 11 jarige leeftijd plots naar Den Koog op Texel gestuurd. als enige "bleekscheet" kwam ik 6 weken lang tussen allemaal bedplassers terecht op 'n hele grote zaal met wel 30 bedden. dat was 's morgens als ik wakker werd echt niet te harden. ik moest mijn ondergoed en kleren vaak afgeven voor meisjes die te weinig kleding bij zich hadden; daarna wilde ik het echt niet meer aan! 6 weken lang werd ik elke dag als enige urenlang buiten in de kou gezet om kleur op mijn wangen te krijgen. na 'n poosje kreeg ik 'n vriendinnetje (Ingrid) dat met me buiten kwam spelen, maar natuurlijk altijd wel eerder naar binnen ging. regen, sneeuw, vrieskou of ijs, 't maakte allemaal géén verschil om binnen te mogen komen. als ik wilde douchen klommen de oudste jongens op de wasbakken om over de muurtjes te kunnen kijken. we moesten elke morgen Brinta-brij eten wat méér op stijfsel leek. ook moest ik als oudste mee naar de kerk, wat gewoon 'n mij nietszeggend onbetekenend zaaltje was. verder heb ik alles verdrongen en het er ook nooit meer over gehad, maar iets leuks is er in al die weken beslist niet geweest! mijn moeder heeft me ook nooit meer van huis gekregen. ik was vanaf mijn 8e elke zomer via de speeltuinvereniging of de parochie elke zomer op kamp geweest, maar na Texel wilde ik niet meer. pas na mijn 18e ben ik 'n paar keer met mijn vriend (latere man) naar Oostenrijk geweest. in 1995 na 'n scheiding van tafel-en-bed heb ik nog 'ns in mijn eentje gekampeerd in Zeeland en daarna ben ik verder nooit meer met vakantie geweest; zelfs nog geen weekendje weg. ik ben nu 69 en zou nog weleens 'n Rijn-bootreisje willen maken, maar niet met alléén ouderen en gebrekkige mensen.
Huize Sint Jozef in Egmond aan Zee. Jaren 1956-1959
Ik was 6 jaar en moest in 1959 6 weken naar Hellendoorn. Ik was geen bleekneusje maar mijn ouders gingen scheiden. Idee van de huisarts: Ik moest eraan wennen dat ik mijn vader en mijn broertje (5 jaar) niet meer zou zien (wij werden uit elkaar gehaald, broertje naar vader, ik naar mijn moeder). Ik heb 3 weken gehuild en 3 weken toch wel genoten. Wat doe je zo'n klein kind aan!
hooi in <57 zat ik in kerdijk zou het leuk vinden als er nog foto waren uit die tijd ik ben nu 72 Kortom wie er nog fotos heeft uit deze tijd graag
Ik ben 4x naar Egmond aan zee geweest,2 x in Kerdijk en 2 keer in Zwartendijk.
Ben ook nog op de reunie van Zwartendijk geweest.dat was toen het gemeentehuis geworden.
Naar de kolonie was altijd een ramp,maar wilde na 6 weken niet weg.was over het algemeen heel leuk.
Leonore Aalders ,als je Kinabu Soesterberg intikt op internet of Facebook vind je reactie’s en informatie. Zelf ben ik daar in 1953 (met de watersnoodramp) geweest.Ik kan me er niet veel meer van herinneren en zeker geen nare herinnering.Wel dat er achter het huis een tankbaan was.Groetjes Ada Pronk
Ook ik ben in een kinderkolonie in Hoogeveen geweest vanwege mijn heftige bronchitis. Ik was altijd ziek en ben ontzettend opgeknapt en 7 pond gegroeid. Maar het was wel afzien veel rusten, spelen en goed eten, als je je bord niet leeg had moest je net zo lang blijven zitten totdat je bord leeg was.Wat was ik blij dat ik naar huis mocht, daar was het feest om mijn terugkeer.
Beste mijnheer, dit had helemaal niets met honger te maken.
Ik ben 62 jaar en in een koloniehuis in Venlo geweest toen ik 6 a 7 jaar was.
Mijn twee oudere zussen gingen naar Bergen aan Zee, ik was 3 jaar jonger en mocht niet mee.
Ik kan me niet meer herinneren dat ze weg waren, toch heeft het 6 weken geduurd, ik heb ook geen herinneringen aan hun verhalen.
Het kan ook best zijn dat er nooit over gepraat werd, misschien alleen met visite en verder gewoon over tot de orde van de dag.
Zo ging dat.
Na al die jaren komt die tijd nog steeds af en toe tevoorschijn.
Helaas is m'n oudste zus overleden, zij had het daar zwaar met veel heimwee, gelukkig voor ze mochten ze wel bij elkaar blijven.
Stiekem elkaars hand vasthouden onder de dekens en m'n oudste zus was zo zuinig op de snoepjes die ze had gekregen en anders nooit kreeg, dat ze ze te lang bewaarde en daarom weg moest gooien omdat ze bedorven waren.
Veel later kwam het koloniehuis op tv, het was in de serie Het geheime dagboek van Hendrik Groen hun nieuwe onderkomen.
Ik las dat de schrijver Adriaan van Dis naast het koloniehuis gewoond heeft, zo kom je het af en toe weer tegen.
Ik vond het maar wat jammer en niet eerlijk dat ik niet mee mocht, ik had zo'n zin in zo'n avontuur en had vooral de zee en de duinen geweldig gevonden.
Dat zagen we als kind nooit.
Pagina's