Als bleekneusje naar het Koloniehuis: hoe was dat?

In 1948 en 1949 zat ik 6 weken in huize St Joseph in Egmond aan zee.
Veel wandelen, soms naar het strand. Je moest jezelf vermaken met de andere kinderen, er werd niets georganiseerd. Dan duren 6 weken erg lang. Toch was het een goed iets in die na-oorlogse tijd.

Ik heb in Zeist gezeten,maar er is niemand die dat kent. Ook mensen in Zeist niet, Wie zou me verder kunnen helpen.
Het was in 1953/54

Ik heb als bleekneusje in Soesterberg gezeten. Ik ben nu 62. Melk met vel en als je je eten niet op at werd je gevoerd. Lange tafels, veel bedden en tanden poetsen wassen op een rij.

Ik heb als joggie van 7 samen met nog een jongen van Texel in een vakantie kolonie in Eersel gezeten de eerste dag beraamde we ontsnappingsplannen maar na 1 dag was ik dat al vergeten mijn mede plaats genoot niet, maar wij werden erheen gestuurd om een groeistuip te krijgen bij mij is dat niet gelukt, het scheen te werken als je heimwee had en dat had ik niet ik heb daar een mooie tijd gehad mijn plaats genoot niet jammer genoeg, als ik hem er wel eens over spreek krijgt hij nog de rillingen maar hij heeft wel die groeistuip gehad.

Ik ging even terug naar toen . Ik was in Zwartendijk in Egmond en 7 mnd in Nunspeet in het Boschhuis.
En de lange tafel zie ik nog staan en meer ergenis voor een kind van 7
Reageren mag . hanneke.vingerhoed@gmail.com

Verschikkelijk daar bij de nonnen.Ik ben nu 75jaar en denk er nog steeds aan.groetjes,

Mooi Gaasterland in Rijs, Friesland was het huis waar ik geweest ben toen ik 11 jaar was. Goed gegroeid en mooie herinneringen waarvan één speciale. We deden wie de meeste bordjes pap op kon. Na mijn derde kwam alle pap er weer uit. Precies in het bord. Bord leeg eten, zei de verzorgster, zolang blijf je zitten. Of ik het gedaan heb? Kom nou.

Als ik al die reaktie.s lees krijg ik spontaan trikkers terug van die vreselijke tijd in ons Genoegen begin jaren 60
Ik werd er naar toe gestuurd na het verlies van mijn lieve Vader.Door mijn verdriet kon en wilde ik niet meer eten
Aangekomen in Oostvoorne kregen we gelijk een naam de appelmoesjes.
Ook daar wilde ik niet eten en kwam geen gram aan
Ook plaste ik in bed en werden als straf de lakens buiten gehangen
Wat voelde ik me alleen en verlaten
Het ging daar alleen maar om aankomen
Het verdriet waar ik toen mee zat ging niet weg werd alleen maar erger.
Tere kinderzieltjes hadden ze niets mee en ik stikte van de heimwee.ik zag wel kinderen weggaan naar huis,en vroeg me wel af waarom ik na al die weken niet wegmocht
Met één meisje raakte ik vertrouwd.zij mocht ook eerder weg.
Ik vroeg toen aan haar waarom ik niet naar huis mocht,waarop haar antwoord was.ik ben genoeg aangekomen.ik dacht als je alleen moet aankomen dan ga ik ook veel eten
Helemaal tegen m.n zin begon ik te eten.
War verlangde ik naar m.n moeder zusje en broertje en mijn vriendinnetjes.eindelijk kwam de tijd dat ik werd opgehaald
Bij thuiskomst stond er ter compensatie een nieuwefiets.

Ik heb wel eens tegen m.n man en kinderen vertelt dat als er eens in één of andere blad zou staan dat er een reunie zou georganiseerd worden van die tijd,dat ik dan een bombrief zou sturen.
Zo diep zit dat nog.Ben nu 69 jaar en weer komt het even terug.

Ik was met m’n zusje in Kinabu! Liedje: Kinabu daar moet je wezen, Kinabu daar moet je zijn. Daar wordt je geheel genezen van je ziekte en je pijn en je speelt er heel de dag, wou dat moeder ons eens zag . Kom kinderen naar buiten , waar alle vogels fluiten, daar buiten.We gingen daar naartoe vanuit het weeshuis , waar we woonden . Het Haags Hervormd Weeshuis , op de Scheveningse weg. Ik at heel slecht , en m’n zusje mocht mee , omdat ik dan minder angstig zou zijn.

Ik ben in 1957 op 8 jarige leeftijd 6 weken in het huis Zwartendijk in Egmond aan zee geweest.
Ik vond deze tijd niet zo leuk. Heimwee en we kregen een keer per week rauwkost te eten en het moest op. Braakneigingen. We moesten s'middags ook altijd een uurtje in bed. Vervelend, want ik ging liever spelen.