Ik ben nu ook weleens moe, maar niet meer zoals toen
Vanaf de kleedhokjes in het zwembad zwaaide iemand naar mij terwijl ik mijn baantjes ploeterde. Ik had haar bijna niet herkend. In het water draagt ze een grote blauwe badmuts en kan ik zien dat ze een leeftijdgenoot is. Nu liep ze met verende passen en haar jurk zwierde om haar benen. Ze zag er ineens veel jonger uit.
Yvonne Kroonenberg (72) is schrijver en psycholoog. Ze schrijft maandelijks in Plus over relaties in brede zin.
“Wat loop jij mooi”, zei ik, toen ze zich in het water liet glijden, “ben je balletdanseres geweest?” “Nee hoor”, zei ze, “maar ik loop nog goed. Jij toch ook?” “Helemaal niet”, antwoordde ik.
Lang geleden was ik langeafstandswandelaar en ik heb jarenlang hardgelopen. Niet heel hard en niet zo ver, maar tot mijn 68ste ging het goed. Toen werd ik ziek en was het gedaan met de kilometers. Na de behandelingen bleef ik moe. Dat overkomt veel mensen. Het is een ander soort vermoeidheid dan moe na het werk of na een sportinspanning. “Ik heb betonnen zuilen in plaats van benen”, klaagde ik geregeld. “Ik kom mijn bed uit en ben na een uur weer moe. Dan kan ik niet meer overeind blijven”, vertelde een lotgenoot. We zaten met een klein groepje patiënten in de wachtruimte van de radiologie. Mensen die moe zijn door bestraling of door hun ziekte begrijpen elkaar. “Het is of je de hele dag door mul zand loopt,” zei een vrouw, “en niks helpt.”
Het is waar. Ik heb me suf gegoogled voor goede raad, een methode om de vermoeidheid te bestrijden, maar er stond niets bruikbaars. Ik snoep niet, ik eet groente en fruit, ik doe iedere dag oefeningen, maar zodra ik de yogamat oprolde, moest ik weer gaan liggen. Ik ben ook naar healers gegaan die je aura kunnen oppoetsen, je energiebanen gladstrijken en je innerlijke bron weer laten stromen. Ze waren vast heel bedreven en goed in hun vak, maar tegen de slapende mammoet in mijn gestel konden ze niets uitrichten. “En niemand kan het aan je zien”, zuchtte een tamelijk jonge vrouw. Zij was na een corona-infectie nooit meer opgekrabbeld. “Mijn vrienden denken dat ik me aanstel. Of dat ik lui ben. Ik was vroeger lui, maar nu zou ik er ik-weet-niet-wat voor over hebben om iets meer te kunnen dan op de bank hangen.”
Maar er is hoop. Een vriend van mij heeft lang gesukkeld met hartritmestoornissen en is een paar keer geopereerd. Doodmoe was hij, meer dan twee jaar lang. Ik sprak hem in de tijd dat ik zelf als een zeekoe in laag water lag. “Ik ben een vrachtauto met vierkante wielen”, zei ik. “Het gaat over!” beloofde hij. “Dit soort vermoeidheid, die je na een operatie of na een virusinfectie hebt, gaat voorbij. Het duurt schrikbarend lang, maar het gaat echt over.”
Ik weet nu dat hij gelijk had. Het ging over. Ik ben nu ook weleens moe, maar niet meer zoals toen. Als ik nu moet gaan liggen, heb ik echt wat gedaan. Dan zucht ik hèhè en doe ik even een oudemensendutje.
U leest een gratis artikel uit Plus Magazine.
Op Plusonline.nl bieden we iedereen de kans gratis kennis te maken met Plus Magazine. Hét maandblad bomvol informatie en inspiratie. Maar deze artikelen, dossiers en columns maken kost veel tijd en geld. Wilt u meer? Overweeg dan ook een abonnement op Plus Magazine.
