Als bleekneusje naar het Koloniehuis: hoe was dat?

Ik heb in 1945 of 46 enkel weken doorgebracht in Kinderhuis "De Schakel"in Bosch en Duin. Kan me er praktisch niets van herinneren, alleen da5t ik een keer 's nachts heb overgegeven en dat de verzorgenden daarover heel boos waren. Verder weet ik er niets oven. Wie weet er iets over dit kinderhuis

Er staan leeftijden in de verhalen ik ben 87 en herken maar een deel maar blijf het vreemd vinden dat mensen die 20 tot 25 jonger zijn die verhalen vertellen !! Hoelang heeft de tijd geduurd van honger in het westen enz??

3 keer vakantie kolonie
Toen ik 5 was Heelsum
Toen ik 6 was Zwartedijk Egmond aan zee
Toen ik 12 was weerZwartedijk Egmond aan Zee ben nu 76
Ik weet het nog als de dag van gisteren

Zou graag wat te weten komen over dit huis ,mijn zuster werkte daar als kinderverzorgster.
Neem AUB contact met mij op .

ik ben in de winter van 1958 naar Hoogeveen geweest voor 6 weken.Ik had veel bronchitis. Ik heb geen slechte herinneringen aan deze tijd. Wel herinner ik me dat er altijd veel sneeuw lag en dat we elke dag naar buiten gingen, wat ik fijn vond. De melk met vellen of pap met vellen ging altijd mijn kant op aan de eettafel, omdat ik me een keer had laten ontvallen dat ik vellen lekker vond, ik denk om stoer te zijn. Dat heb ik geweten, ik was veel aangekomen na 6 weken. Ik werd begin maart 7 jaar, toen mochten mijn ouders me bezoeken. De nacht ervoor kreeg ik papilotten in mijn haar om het te laten krullen. Ik was apetrots. Het douchen vond ik een koude bedoeling, jongens en meisjes zaten ook onder douche door elkaar. Er waren overal lange koude betegelde gangen, CV was er niet. Wat ik lees over andere instellingen herinner ik mij echt niet in Hoogeveen. Ook was het personeel erg aardig in mijn beleving. Erge heimwee heb ik niet gehad.

IK VOLGDE DE OPLEIDING nxx (DOCENTE KINDERVERZORGING/ OPVOEDING RRRREN HANDVAARDIGHEID) EN MOEST O.A. STAGE LOPEN IN EEN KOLONIEHUIS, VOOR 6 WEKEN. iN WIJK AAN ZEE KWAM IK WERKEN IN hUIZE BEATRIX. bIJ DE KENNISMAKING MET DE DIRECTRICE GING HET AL MIS.OP HET OOG MOCHT ZE ME AL NIET. dE VASTE MEDEWERKSTERS VOND IK VEEL TE STRENG. wAT EEN OORD. VRESELIJK. ALS EEN KIND IN HAAR BROEK GEPLAST HAD, WERD DAAR STAMPIJ OVERGEMAAKT. ARM KIND.,S AVONDS MOEST ER EEN SOK OM DE STANG VAN HET BED GEKNOOPT WORDEN. DAN WERD HET BETREFFENDE KIND SNACHTS OPGENOMEN OM TE PLASSEN.DE VRESELIJKE VOORBEELDEN DIE OUDEREN SCHRIJVEN OVER ETEN NIET LUSTEN EN STRAFFEN HERKEN IK. iK HAD ECHT MEDELIJDEN MET ALLE KINDEREN.
IK HEB EEN VRIENDIN- 70JR. DIE ER OOK GEWEEST IS. HAAR KEEL WORDT NOG STEEDS DICHT GEKNEPEN ALS ZE AAN DIE PERIODE IN HAAR LEVEN TERUG DENKT. BOVENDIEN IS ZE NOG STEEDS EEN "BLEEKNEUSJE", MAAR KERNGEZOND.
MIJN STAGE WAS IN 1964, IK WAS 19 JAAR. WAT EEN VERSCHRIKKING!

Ik was 8 jaar. Ik werd naar kinderkoloniehuis Sint Willebrord aan de Elspeterweg 123 te Vierhouten gestuurd. Eind november 1959 tot februari 1960.
Een vreselijke tijd.
Bij binnenkomst werd mijn zak snoep (1 voor elke dag in 6 weken) afgepakt. Later trakteerde er een ander kind mee. Een zelfgeborduurde tas waar ik heel trots op was, was de megekregen banaan in geplet, dus werd hij weg gegooid.
Grote slaapzalen en lange rijen kleine lage wastafeltjes in de badruimte en hele rijen wc'tjes zonder deur. Vooraf zeggen of 'n grote of kleine boodschap moest, voor de kleine kreeg je geen papier, en voor de grote 2 velletjes... en iedereen zag en rook wat je deed.
Wekelijks douchen met je ondergoed aan, door een non met washand òver het ondergoed heen. en daarna de luizenkam. Ik had geen luizen, wel lang krullend haar. Een pijniging.
Eten niet op, zitten blijven in de eetzaal tot het op is. Rijstepap. Blauwigwaterige melk met klonten rijst erin. En vel erop. Een kind tegenover mij gaf de rijstepap over. De spetters zaten in mijn bord. Ik wou het dus niet opeten. Moest! Dus huisarrest. Niet mee wandelen in het bos. En geen avondeten, maar weer die rijstepap. Ik lust het nog steeds niet.
'S morgens zelf je bed opmaken. Moest perfect. Zat het niet netjes, werd alles eraf getrokken en moest het opnieuw. Dan naar de kapel. Ontbijten aan lange tafels. Enkel meisjes. Pap. Er waren ook jongens, in hetzelfde gebouw, maar ik heb er nooit een gezien. Als het redelijk weer was wandelen in het bos. In een rij twee aan twee.. bij elkaar blijven, je mocht niet het bos in lopen. Er was een kazerne in de buurt en in het bos werden schietoefeningen gehouden. Gevaarlijk dus. 'S middags een middagdutje onder de sprei. En weer bed opmaken. Tussen de middag warm eten. Het enige wat ik lekker vond was op zondag, pruimen met een dun plakje rosbief.
Avondeten was brood. Je kreeg er één met kaas en één met boterhamworst of ander vleesbeleg. Dat moest. At je meer kreeg je zoet er op. En dan mocht je een boterham meer eten dan je oud was. Dan middag vermaak. Knutselen of tekenen of spelletjes. En als je pech had werd je nèt tijdens het leuke knutselen uit de zaal gehaald voor douchen of neten behandeling, wegen, en meten.
Sinterklaas: de kinderen kregen allemaal iets. Maar wát ze kregen lag aan de rijkdom van hun ouders. De een kreeg bijvoorbeeld een mooie pop, een ander net als ik een doosje kraaltjes of een vlechtmatje van papier. Ik geloofde toen nog. Het kind van die pop was een naar kind en brutaal. Ik begreep niet dat ik, die wèl gehoorzaam was geen pop kreeg.
Post van thuis werd geopend en gesensureerd. Ik ontving het vaak niet. Piepkaarten met schudoogjes. Dat was te lawaaierig irritant.
Briefkaarten schrijven naar huis: verplicht met potlood. Later bleek dat mijn ouders blanco briefkaarten ontvingen. Uitgegumd dus. Ik stuurde nooit geen lege kaart. Schreef altijd beide kanten vol. Ook verplicht erin zetten wat de nonnen wilden. Als een dictee werd het opgezegd door de nonnen. Ik huilde en liet mijn tranen erop vallen in de hoop dat mijn ouders het zouden zien...ik heb die kaarten nog. Als je geen geld had mocht je niets schrijven. Er moest vooraf betaald worden voor de briefkaart. Als je ouders geen geld hadden gestuurd mocht je niet schrijven. De papieren rijksdaalders werden uit je ouders post gehaald, dus wist je ook niet òf er wel of niet betaald was.. dus steeds opnieuw bedelen voor geld aan mijn ouders.
Ik had vreselijke heimwee. Vroeg hen steeds op bezoek te komen.
Je ouders mochten in de weekeinden op bezoek komen: de mijne kwamen niet. ?hielden ze niet van mij? Later bleek dat de nonnen hadden geschreven dat bezoek vanwege mijn heimwee niet was toegestaan. Elke zondag, 3 maanden lang, zat ik te wachten en naar de deur te kijken of mijn ouders kwamen. Vergeefs. Mijn 6 weken waren 3 maanden geworden omdat ik daar geelzucht had opgelopen en nog erg ziek was toen ik eigenlijk naar huis mocht gaan.. Ik ben zwaar ziek geweest van december (de nachtmis, waar ik in de kapel bewusteloos raakte) en van de weken daarna niet wist wanneer 't was en gewoon kwijt zijn. Tot in februari toe was ik ziek. In begin januari werd ik, doodziek, van bed gelicht, met koorts, ziek en al, en moest ik een briefkaart schrijven naar m'n ouders, dat ik het zo fijn vond daar, en heel graag wat langer wou blijven.. ik wou dat niet, dus zat ik boven de kaart tot ik zowat omviel en uiteindelijk maar deed wat ze wilden. Dat was de kaart met de tranen..
Er waren zoveel kinderen ziek dat mijn bed zelfs in de directrice kamer heeft gestaan omdat de zalen vol waren. Later werd ontkend dat ik geelzucht had gehad. Maar ik ging een paar kilo lichter naar huis dan ik was gekomen. En ik zou daar juist zwaarder geworden moeten zijn.

Ik vond het een gevangenis. Dit was een heel zwarte periode uit mijn leven.

En een nog grotere straf volgde thuis.
Omdat ik aan het begin van het schooljaar 3 maanden verzuimd had door die kolonie, werd ik van de 3e klas TERUG GEZET naar de tweede klas. In het lokaal van de 3e klas met alle leerlingen erbij. Een grote vernedering vond ik dat. Ik kon goed leren en hoorde tot de besten, maar tòch werd ik terug gezet. Ik had teveel gemist om nog in te halen. Gevolg: al mijn vriendinnetjes uit de klas kwijt. Die wilden niet meer met een 2e klasser omgaan. Nooit meer daarna is het zo leuk geworden als vóór de kolonie.

Ik was 8 jaar. Ik werd naar kinderkoloniehuis Sint Willebrord aan de Elspeterweg 123 te Vierhouten gestuurd.
Een vreselijke tijd.
Bij binnenkomst werd mijn zak snoep (1 voor elke dag in 6 weken) afgepakt. Later trakteerde er een ander kind mee.
Wekelijks douchen met je ondergoed aan en daarna de luizenkam. Ik had geen luizen, wel lang krullend haar. Een pijniging.
Eten niet op, zitten blijven in de eetzaal tot het op is. Een kind tegenover mij gaf de rijstepap over. De spetters zaten in mijn bord. Ik wou het dus niet opeten. Moest! Dus huisarrest. En geen avondeten, maar weer die rijstepap. Ik lust het nog steeds niet.
Sinterklaas: de kinderen kregen allemaal iets. Maar wát ze kregen lag aan de rijkdom van hun ouders. De een kreeg bijvoorbeeld een mooie pop, een ander net als ik een doosje kraaltjes of een vlechtmatje van papier. Ik geloofde toen nog. Het kind van die pop was een naar kind en brutaal. Ik begreep niet dat ik, die wèl gehoorzaam was geen pop kreeg.
Post van thuis werd geopend en gesensureerd. Ik ontving het vaak niet. Piepkaarten met schudoogjes. Dat was te lawaaierig irritant.
Briefkaarten schrijven naar huis: verplicht met potlood. Later bleek dat mijn ouders blanco kaarten ontvingen. Uitgegumd dus. Ik stuurde nooit geen lege kaart. Ook verplicht erin zetten wat de nonnen wilden. Als een dictee werd het opgezegd door de nonnen. Ik huilde en liet mijn tranen erop vallen in de hoop dat mijn ouders het zouden zien...ik heb die kaarten nog. Als je geen geld had mocht je niets schrijven. Er moest vooraf betaald worden voor de briefkaart. Als je ouders geen geld hadden gestuurd mocht je niet schrijven. De papieren rijksdaalders werden uit je ouders post gehaald, dus wist je ook niet òf er wel betaald was..
Ik had vreselijke heimwee.
Je ouders mochten op bezoek komen: de mijne kwamen niet. ?hielden ze niet van mij? Later bleek dat de nonnen hadden geschreven dat bezoek vanwege mijn heimwee niet was toegestaan. Elk weekeind, 3 maanden lang, zat ik te wachten en naar de deur te kijken of mijn ouders kwamen. Vergeefs. Mijn 6 weken waren 3 maanden geworden omdat ik daar geelzucht had opgelopen. Ik ben zwaar ziek geweest van december tot eind januari. Toen werd ik van bed gelicht, met koorts, ziek en al, en moest ik een briefkaart schrijven dat ik het zo fijn vond daar en graag wat langer wou blijven.. ik wou dat niet, dus zat ik boven de kaart tot ik zowat omviel en uiteindelijk maar deed wat ze wilden. Dat was de kaart met de tranen..
Er waren zoveel kinderen ziek dat mijn bed zelfs in de directrice kamer heeft gestaan omdat de zalen vol waren. Later werd ontkend dat ik geelzucht had gehad. Maar ik ging een paar kilo lichter naar huis dan ik was gekomen. En ik zou daar juist zwaarder geworden moeten zijn.

Ik vond het een gevangenis. Dit was een heel zwarte periode uit mijn leven.

Dit heb ik gelukkig niet mee hoeven te maken, wij gingen zelf met vacantie naar IJmuiden, heerlijk naar de zee.

Vakantiekoloniehuis “Ons genoegen” in Oostvoorne. Voorheen het Agathahuis.
Ik ben hier in 1965 voor zes weken geweest als 9 jarige. Te klein en te mager volgens de schoolarts. Ook ik heb hier een trauma aan overgehouden. Het eten als je je bord niet leeg at dan kreeg je het de volgende dag opgewarmd weer voorgezet met je naam erbij. Ook in de andijvie stamppot zaten soms de slakken nog in. “De grap “die de zusters dan maakten “nou een lekker stukje vlees erbij”.Verder was er melk met vel!!! dat je op moest drinken. Tussen de middag slapen anderhalf uur. Daarna soms in colonne naar het strand. Ook de brieven die je naar huis mocht sturen moest je met potlood schrijven want alles wat je opschreef wat er niet leuk was werd uitgegumd. Dus censuur!!!! Zo heb ik met Beppie een meisje uit mijn groep geprobeerd om stiekem een briefje te schrijven naar onze ouders. Dit deden we stiekem tijdens het knutselen een briefje en een envelop plakken. Het adres er met een kleurpotlood opschrijven en stiekem in de jaszak doen. We wilden hem dan onderweg naar het strand in een brievenbus doen. Maar ook dit werd onderschept omdat ze alle jaszakken nakeken. Daarvoor kregen we straf. Een week lang elke dag 15 minuten de lange gang in het huis bij de kamer van de directrice op en neer lopen met een telefoonboek op je hoofd of met een gymstok achter je ellebogen om netjes rechtop te lopen. Verder had ik moeite om op mijn rechterzij te slapen en ging ik slaapwandelen waarna ze mij vervolgens met rubberen polsbandjes vastmaakten aan de spijlen van het bed zodat ik er niet uit kon. Toen er bezoekdag was eind van de 5e week kwamen mijn ouders en die zijn zo geschrokken dat ze me mee naar huis hebben genomen. Ik was afgevallen en erg zenuwachtig. Mijn vader werkzaam als politie agent heeft hier verschillende brieven over geschreven naar de betreffende instanties. Want een dochter die nergens meer wilde logeren en magerder terugkwam dan toen ik erheen ging daar was het hem niet om te doen geweest. Het zou volgens de schoolarts en de wijkverpleegkundige een prima vakantiehuis zijn waar ze echter later nog op terug kwamen. Maar toen was het leed al geschied.Oh ja eigenlijk mochten mijn ouders niet op bezoek komen omdat ik niet aangekomen was en dus nog moest blijven,maar mijn ouders kwamen toch omdat er bij ons uit de buurt ook andere ouders kwamen dus gingen ze samen. Gelukkig maar. En zo kon ik meteen mee terug naar huis omdat mijn vader zo doortastend was en in niet te verstane bewoordingen duidelijk maakte dat hij mij mee naar huis nam.