Groezelige werkjes en ongeduldige juffen: 7x handwerkles
Werkje mee naar huis
Foto: Het werkje van Cécile Timmermans: Bloed, zweet en tranen, daar deed je een heel jaar over. En als het niet af was, maakten de nonnen het af.
Linkshandig
Als je vroeger linkshandig was, werd het je niet gemakkelijk gemaakt. Schrijven met een kroontjespen was al lastig zat, maar tijdens handwerkles moest je ook nog eens in spiegelbeeld werken! De juffrouw deed het vaak rechtshandig voor. "Met borduren stonden mijn kruissteekjes de andere kant op. Maar als ik mijn werkje omdraaide, stonden we weer gelijk", schrijft Pluslezer Inez op Facebook.
Mazen
Zo noemden we gaten dichten. En die gaten maakte de juffrouw er vaak gewoon zelf in. Dichten maar. "Ik heb zeker een halfjaar met een groot gat in m'n gebreide pannenlap zitten worstelen. De pannenlap was wit van kleur, maar door mijn zweterige handjes was het helemaal gelig en bruin geworden. De breinaalden waren daardoor ook verroest", aldus Gerda van Alphen.
Babysokjes
Wat een verschrikking, die kleine sokjes! Andrea Grofics kan het zich nog herinneren als de dag van gisteren: "Bij het sokjes breien, konden de meeste meisjes ze wel aantrekken, maar ik kon er iemand mee doodslaan, zo stijf waren ze. De naalden waren ook alle vier helemaal krom! Maar tegenwoordig handwerk ik juist heel graag, vooral borduren. Breien is nooit echt gelukt."
Foto: Pluslezer Liesbeth Moro heeft de sokjes die ze 52 jaar geleden moest breien nog. "Voor de één kreeg ik een 5, voor de ander een 7."
Oma
Voor veel Pluslezers die breien maar niet onder de knie konden krijgen op school, was daar gelukkig bij thuiskomt hun oma. Dat gold ook voor Pluslezer Trin: "Mijn handwerkjuf zei me dat ze mij niet kon leren breien, want ik was linkshandig. Ik kwam huilend thuis waar op dat moment mijn allerliefste oma op bezoek was. Deze aarzelde geen moment en zei dat ik naast haar op de bank moest gaan zitten en alles precies na moest doen wat zij deed. Zo heb ik breien geleerd. En wel... rechtshandig."
Naaimachine
Toen we iets ouder waren, mochten we soms ook met de naaimachine werken. Dat was wél leuk! "Tegen het eind van de lagere school mochten we een wiegje maken voor een nieuw popje. Deels op de handnaaimachine. Basis was een sigarenkistje. Dat vond ik echt leuk", zegt pluslezer Lia.
Eind goed al goed
Veel Pluslezers hadden als kind een hekel aan handwerkles, maar opvallend genoeg zeggen de meesten er later juist heel veel plezier in te hebben gekregen. "Het was altijd het laagste cijfer op mijn heel goede rapport. Jammer, het lag aan de druk van de pinnige handwerkjuf! Maar doorzetten deed ik wel en later liepen mijn vier kinderen in de meest moeilijke gebreide kleding", zegt Mia Boots bijvoorbeeld. En ook Marianne van Willenswaard-Aling heeft er later tóch nog plezier in gekregen. "De jaren na school nooit een naald in wat voor vorm aangeraakt en opeens zag ik de lol van handwerken in. Kleding maken, quilten, breien, haken. Wat geeft dat een ontspanning. Wie had dat vijftig jaar geleden gedacht? Ik niet en mijn eerste twee leraressen ook niet."
Wat zijn uw herinneringen aan handwerkles?
Reactie toevoegen
39 Comments
Op de kweekschool moesten we losse hieltjes breien. Als 'n paar handige breisters hun hieltje klaar hadden en laten controleren bij de handwerkzuster, werden die doorgegeven aan minder handige klasgenoten. Die kregen er dikwijls 'n ander cijfer voor. Haha
Toen de zuster het door had, zette ze 'n stempel op het breiwerk!!
Dan moesten we het weer eerst wassen.
Het was 'n leuke tijd!
Ik had een handwerkjuf op de huishoudschool en die had een "timmermansoog" als ik zei het is 1 cm dan zei zij het is een halve ze had het altijd goed,
breien deed ik ook alleen steken opzetten vond ik moeilijk was linkshandig en dat was met voordoen best lastig als de juffrouw rechts was
Wij moesten een beertje breien. Blauwe katoen op naalden 2. Ik heb er een jaar over gedaan.Een ramp die lessen. Ik vergat mijn breiwerk vaak zogenaamd. Dan moest ik voor straf in mijn eigen klas blijven en mocht dan helpen bij de kleine kinderen van de 1e. Later ben ik juf geworden. Maar ik heb het beertje nog steeds.
by category ebay site:citation-celebre.leparisien.fr at DuckDuckGo
Handwerken op de lagere school was een crime. Met hele dunne naaldjes en hele dunne wol een col breien, het was vreselijk. Soms mocht ik afwassen en daar had ik ook een hekel aan maar als ik daardoor een handwerkles mocht missen vond ik het wel leuk. En met katoen (brrr) een portemonnee breien, het was niet te doen. Gelukkig wist mijn oma het altijd weer losser te krijgen en kon ik op school weer een naaldje verder. Haken heb ik van oma geleerd, dat vond ik wel leuk. En borduren heb ik heel lang met verl plezier gedaan.
Handwerkers zaten we vaak te giechelen want de juf zat vaak wijdbeens achter de lessenaar en dan zagen wij haar eigen gebreide onderbroek met pijpjes. Vergeet ik nooit meer!
wat vond ik het oneerlijk dat ik handwerkles kreeg en de jongens handenarbeid. Ik vond er niet veel aan, maar kon het wel, behalve breien. Daar vielen de gaten in. Later een docentenopleiding gevolgd die mij de bevoegdheid gaf voor.. handenarbeid! Wat ik nog een blauwe maandag aan een jongensklas gegeven heb. Nog later kunstacademie gevolgd, en ik beheers een breed scala aan zowel handwerktechnieken, als handvasrdigheid; metaal en houtwerk, schilderen, glas bewerken enz. Maar nu, kinderen leren geen of weinig handwerken meer, en dat is ook jammer. Het is wel zo makkelijk als je een losse naad kan dichtnaaien, of een knoop aanzetten.
Ik was vanaf het begin boos en teleurgesteld dat er blijkbaar andere regels golden voor meisjes als voor jongens. Met jaloerse blikken zag ik de jongens timmeren en andere handvaardigheid doen. Ik moest mee naar handwerken. Over de letterlap heb ik eindeloos gedaan omdat ik expres de naald zover doorstak dat ook mijn rok vast genaaid werd. Alles weer uithalen en volgende week dezelfde grap.Later moesten we ook breien. Ik vond dat nog wel leuk maar alles werd erg groot en wijd. Een babyslapje werd door mijn oma gezien als omslagluier voor een baby. Op een dag, ik denk dat ik al in de vijfde klas zat deelde de handwerkjuffrouw aan alle meisjes 4 pennen en een bolletje katoen uit. Mij sloeg ze over. Toen ik vroeg waarom ik niets kreeg, keek ze mij heel indringend aan en zei: ik heb al 3 nachten niet kunnen slapen van het idee dat jij sokjes zou moeten breien. Ik werd door haar aan een andere tafel gezet waar ik zeker een half jaar kluwens katoen en wol uit de klit heb zitten halen. Ik vond het niet aardig van de juf, maar aangezien ik al die dat handwerkgedoe toch niets vond, had ik er wel vrede mee. Alleen voor anderen was het een aanleiding tot pesten. Daar merkt zo'n juffrouw niets van, maar ze veroorzaakt het wel.
Toen ik stage liep voor mijn opleiding op de pabo, op een lagere school in mijn oude dorp, trof ik daar dezelfde handwerk juffrouw aan. Zij herinnerde zich ook meteen het verhaal en maakte toen haar excuses en vond het leuk dat ik toen, in de mode, met een zelfgebreide lange sjaal om mijn nek liep. Ik had later wel ontdekt dat als ik wilde op handwerk gebied ik dat prima kon, maar het moest wel nodig zijn. Ik heb nog veel zelf gemaakt en doe dat nog steeds, maar kan ook timmeren, schilderen en it-problemen oplossen als ik dat wil. Ik ben de laatste jaren zelfs klokkenmaker, een heel leuke hobby.
Over mijn tijd op de basisschool kan ik nog bladen vol schrijven. Ik heb het er over het algemeen niet naar mijn zin gehad en eb erg veel last gehad van mijn dislectie die toen door vrijwel alle juffen en meesters, gezien werd als domheid. Overigens wisten zelfs leraren op de Pabo daar geen raad mee. Mensen mopperen nu wel eens op alle kinderen met dislectie of HDAD, maar geen enkele herkenning en erkenning is een trauma voor je hele leven en dat is ook heel vervelend. Succes met jullie serie over de vijftiger jaren.
Na de oorlog was er eigenlijk geen goed handwerkmateriaal.
Roestige breinaalden waarop je met transpirerende handjes (want inspannend) met katoen steken op moest zetten. Bij de volgende les, een week later, was alles vastgeroest en kon je opnieuw beginnen. Nooit iets geworden dus!
Ik was links en mijn moeder was de handwerkjuf op school. Ze deed het gewoon voor en door tegenover haar te staan kon ik het met links dezelfde kant op borduren. Breien heb ik ook "rechts " geleerd, maar ik gebruik wel de linker naald om in te steken. Haken van een patroon werd de achterkant, dat deed ik het minst graag.
Pagina's