Marthe (68): ‘Zijn bedrog, na 40 jaar huwelijk, is het beste dat me kon overkomen’

Om privacyredenen zijn de namen gefingeerd.

Ik wilde de pagina sluiten, tot mijn oog viel op de woorden: ‘Parijs was heerlijk met jou.’ Er bekroop me een heel raar gevoel. Parijs, hoezo? Ik las het bericht en dat betekende op slag het einde van veertig jaar veiligheid en vertrouwen.

Terwijl ik dacht dat hij op zakenreis in Limburg was geweest, had hij Parijs bezocht met ene Daniëlle. De inhoud van haar mails maakte duidelijk dat ze een liefdesrelatie had met mijn echtgenoot. De mails gingen zes jaar terug. Ik ben in bed gekropen, met mijn hoofd onder de dekens. Verslagen en intens verdrietig.Ik wist dat ons huwelijk niet perfect was. Maar welk huwelijk is dat wel na veertig jaar? Ik waardeerde het dat we weinig ruzie hadden, nog altijd een team waren. Ik had samen oud willen worden. Maar dit veranderde alles. Een slippertje had ik hem kunnen vergeven.

Maar een affaire van zes jaar? Zo ongelofelijk veel leugens en gekonkel? Nee. En dan al die ­reizen die hij met haar gemaakt had. Wij gingen zelden weg: daar hield hij niet van, zei hij. Met haar deed hij dat dus wel. Ik kon echt onmogelijk bij hem blijven als ik nog iets van eigenwaarde wilde overhouden. Maar hoe het dan verder moest met mij, ik had geen idee. Ik had nog nooit op eigen benen gestaan. Kon ik dat wel? ‘Natuurlijk’, zei mijn dochter, die me fantastisch opving. Hoe verdrietig ze de breuk ook vond, ze benadrukte dat dit tevens een kans voor me was. ‘Je zat wel onder de plak bij pa’, zei ze.

Dat deed me pijn, ik begreep haar woorden ook niet. Maar toen ik wat tot mezelf kwam, begon ik te zien waar ze op doelde. Ik had me altijd erg aan Koen aan­gepast. Ik had mijn extraverte ­karakter laten inperken door zijn intro­versie. Ik had genoegen genomen met een klein wereldje, alleen omdat hij dat wilde. Nu stond niets me in de weg de dingen te gaan doen die ík wilde, die ík belangrijk vond. Ik zocht nieuwe vriendinnen, meldde me aan bij allerlei clubjes.

Ik ging aan de slag bij een hondenuitlaatservice. Ik werd de vaste oppas van mijn kleinkinderen. Koen had al die drukte niet prettig gevonden, maar ik genoot er juist van. Zelfs de reisjes die ik altijd had willen maken, boekte ik eindelijk. Heerlijk, die vrijheid! Die zat ook in kleine dingen. In leven naar mijn eigen ritme als ochtendmens, lekker elke dag om zes uur op. In eindelijk vegetariër worden; iets wat ik eerder niet deed omdat Koen dat onzin vond. Nu, vijf jaar na onze scheiding, ben ik dankbaar dat Koen die affaire had. Anders was ik nooit van hem los­gekomen. Dan had ik nog jaren in hetzelfde patroon geleefd – zijn ­patroon – waarbij ik mezelf chronisch tekortdeed.

Ik ben blij dat ik eindelijk de kans heb gekregen om te worden wie ik echt ben.