Pluslezers met een dilemma krijgen advies van andere pluslezers
Alle broers en zussen van mijn tweede man vieren hun verjaardagen én die van hun echtgenoten. Ik voel me op al die 22 verjaardagen een buitenstaander. Kan ik het maken om niet te gaan?
Om privacyredenen is de naam van de geïnterviewde gefingeerd.
Wees er open over
Ik begrijp uw dilemma. Wij hebben zelf een groot gezin en inderdaad is het soms lastig om iedereen bij elkaar te halen. Daarom hebben wij afgesproken dat op verjaardagen iedereen welkom is, maar lukt het niet om te komen, dan is het ook goed. Als je het van tevoren maar even meldt. Wij proberen wel minimaal eenmaal per jaar met de hele club een barbecue of een uitje te organiseren. Dat bevalt iedereen. Probeer dat bespreekbaar te maken.
Jean Beijl, Enschede
Verlost van de verplichting
Mijn ex-vrouw komt uit een gezin van elf. Ieders verjaardag, plus die van de aanhang, was heilig. Daar moest je bij zijn, anders lag je eruit. Ik heb dat een aantal jaren volgehouden, maar op een gegeven moment bracht ik het niet meer op. Ik ben gewoon niet zo’n feestnummer. Het is niet de reden waarom wij uiteindelijk zijn gescheiden, maar ik ben wel blij dat ik van die verplichting ben verlost. Als ik u was zou ik er ook mee stoppen. Als uw man echt van u houdt, zal hij u niet dwingen iets te doen waar u diepongelukkig van wordt!
Jan Lossers, Heerenveen
Driemaal per jaar is zat
Wij zijn met negentien personen in de familie. Om al die verjaardagen te vieren komen wij driemaal per jaar samen. Degenen die in de maanden daarvóór jarig zijn geweest, worden dan in het zonnetje gezet. Zo hoeven we door het jaar heen niet bij iedere jarige op te draven. Wel sturen we elkaar voor onze verjaardag een kaartje. Dat is een kleine moeite en het is altijd gezellig om te ontvangen.
Corry Jonker, Oss
Familiebanden zijn belangrijk
Ik snap heel goed dat de familie van uw man iedereen bij elkaar wil hebben. Zelf geniet ik als oma en moeder enorm van deze momenten. Maar wij missen er ook altijd één, voor wie de drukte te veel is. Dat kan. We zijn tenslotte allemaal anders en hebben andere behoeften. Als u uitlegt waarom het voor u lastig is om te komen en erbij vertelt dat dat niets over hen zegt, dan hoeft dit geen probleem te zijn. Het is beter voor u en het hoeft de familiebanden niet te verstoren. Voel u niet schuldig en blijf wel het wel en wee van de familieleden volgen. U kunt uw betrokkenheid laten blijken door de jarigen een mailtje of kaartje te sturen.
Anoniem
Zij moeten zich aanpassen
Volgens mij kunt u maar één ding doen: eerlijk zeggen dat u er geen zin meer in heeft, omdat u zich altijd buitengesloten voelt. Misschien gaat er dan een lichtje op en realiseert uw schoonfamilie zich dat zij te veel samen- klitten en u te weinig bij hun gesprekken betrekken. Hopelijk veranderen zij dan hun gedrag. Zo niet, dan zou ik mijn conclusie trekken.
Miebet van Hemel, Maastricht
