Typisch Portugees: opvallend wijntrio

In een ver verleden heb ik bourgogne leren drinken van een Vlaamse wijnimporteur die zich in Amsterdam had gevestigd. De liefde had hem hier gebracht. Voor de stad en voor een vrouw. En ik ging van hem houden. Van zijn kijk op het leven: hij is van oorsprong filosoof. Van zijn aanstekelijke lach. Maar misschien meer nog van zijn wijnen. Altijd bleek hij een neusje te hebben voor eigenwijze, eigenzinnige kwaliteitsproducenten. 

Door de decennia heen hebben wij contact gehouden. Maar onlangs kreeg ik een verrassend mailtje. Hij was in de ban geraakt van Portugal en had er in het noorden zelfs een ‘opknappertje’ gekocht, een ruïne zo bleek later. Ook op vinologisch gebied had hij niet stilgezeten en had hij een portfolio opgebouwd. Daar had ik alle begrip voor, want op wijngebied is het land het achterstallig onderhoud al een jaar of twintig fanatiek aan het wegwerken.

'Portugal is het achterstallig onderhoud al een jaar of twintig fanatiek aan het wegwerken'

Inmiddels is Portugal veel meer dan ‘slechts’ producent van port en aanstichter van halfzoete, lichtbruisende ­Mateus, met jaarlijks twintig miljoen flessen overigens de best verkochte rosé ter wereld. Deze twee uitersten doen echter geen recht aan de wijnen daartussenin. Want die zijn bepaald niet middle of the road. 

In Portugal is het soort producenten doende dat mijn oude vriend zo aanspreekt. Niet zelden bezochten zij de nieuwe universitaire wijnbouwopleidingen, die de laatste tien jaar een vlucht hebben genomen. Daarbij hebben zij de beschikking over een honderdtal autochtone druiven met een evenzeer eigenzinnig als eigenwijs karakter. Ondertussen wordt er gesproken over een revolutie, zij het dat deze op kousenvoeten plaatsgrijpt. Typisch Portugees. Geen haast. Maar het vertrouwen in eigen kunnen is groot.

Dat valt te proeven in de wijnen die ik in grote hoeveelheden krijg aangeboden. De eerste branco’s die de ban braken, waren de betere vinho verdes, inspelend op de groeiende vraag naar koket en dorstlessend wit. Het rood elegant en fris. Ik zocht er drie voor u uit. Daar zit overigens geen een tussen van mijn Vlaamse leermeester, omdat hij geen Nederlandse importeur heeft. Maar dat zal waarschijnlijk niet lang meer duren.

Fluiten in het donker

Zuid-Portugese zonneschijn. Houdt de castelão van, een druif die minstens even onbekend is onder zijn aliassen periquita en joão de san­tárem. Vrolijk fluitende verschijning met geuren en smaken in de ­donkerfruithoek: bramen, pruimen, zwarte bessen en rode bessen. 
Adega de Pegões 2018, Península de Setúbal (rood), €3,69. www.aldi.nl

Sterk onversterkt

Rode Douro hoeft niet per se meer port te zijn. Ze hebben er ter plekke nu een sport van gemaakt om onversterkt rood van tinta roriz, touriga franca en touriga nacional tot een heel goed einde te brengen. Fris maar rijp rood fruit, zachte zuren, milde specerij, een behaaglijk zonnetje en een scheutje authenticiteit. 
Quinta de Soalheiro 2016, Douro (rood), €9,95. www.wijnkring.nl

Wijnwandelen

De alvarinhodruif uit Minho, de beste regio voor de betere vinho verde. Wappert langs meloen, rijpe appels, peren en citrus en de koele zeewind geeft nog een extra zetje in de rug. Een Compostela die de wandeltocht richting een Gall & Gall-filiaal meer dan waard is. 
Casa de Compostela 2018, ­Alvarinho, Minho (wit), €10,39. www.gall.nl