Daphne Deckers: Schrijfster, actrice en presentatrice doet verslag van haar drukke leven.
De rechterlijke macht gaat gebukt onder een tekort aan mankracht. Daarom zou het een goede zaak zijn als mensen niet voor elk wissewasje naar de rechter zouden lopen. Helaas is er een verontrustende ontwikkeling aan de hand.
Een paar maanden geleden hoorde ik opeens mijn hartslag bonzen in mijn linkeroor. Wat was dat nou? Eerst dacht ik: het zal vanzelf wel weer over gaan. Mijn vrienden en ik klagen graag over onze huisarts die standaard zegt: “Kijk het eerst even twee weken aan”, maar eerlijk is eerlijk: meestal heeft ze wel gelijk. Veel vage klachten gaan vanzelf weer over. Maar dit niet. Ik werd er gek van om de hele dag het ruisen van mijn eigen bloed te horen. Toen ik op vakantie was in Spanje en ’s nachts niet kon slapen door de woesj, woesj in mijn linkeroor, ging ik eens googelen wat het allemaal kon zijn. Ja, ik weet dat je dit beter niet kunt doen, maar de verleiding van ChatGPT is groot. Ik las over pulserende tinnitus, hoge bloeddruk, aderverkalking en tumoren (daar sliep ik op zich niet beter van), maar het kon ook ‘gewoon’ een prop oorsmeer zijn.
Alles wat je aandacht geeft, groeit. Dus waar focus je op?
Thuis kreeg ik een verwijzing naar een oorarts, een scan van de aderen in mijn hoofd én een gehoortest. Het was geen tinnitus, geen oorsmeer en al mijn aderen zagen er gelukkig ook goed uit. Wat was het dan wel? “Uit de gehoortest is gebleken dat je een extreem goed gehoor hebt,” zei de oorarts, “het gehoor van een 18-jarige.” Sorry – wat? Ik zou best wat onderdelen van een 18-jarige willen, maar ik weet niet of ik per se voor mijn oren zou kiezen.
De oorarts vertelde dat het menselijk lichaam veel geluid maakt: het kloppen van het hart, het ruisen van de bloedsomloop, het kraken van de botten. Eigenlijk horen we dat allemaal, maar er zit een soort filter in je hoofd dat bepaalt welke geluiden wel en niet belangrijk zijn. En dat filter, dát is bij mij wél aan het verouderen.
Nou, geweldig. Wat doe ik hieraan? De oorarts zei dat ik mijn hersenen opnieuw moet ‘leren’ dat mijn hartslag niet gehoord hoeft te worden. Net als een tikkende klok: die hoor je op een gegeven moment ook niet meer. Omdat ik me zo druk heb gemaakt over het ruisen in mijn oor (aderverkalking! tumoren!) zijn mijn hersenen er extra op gaan letten. En dus probeer ik het luisteren naar de woesj, woesj af te leren. Sommige dagen lukt dat beter dan andere. Maar door dit proces heb ik me wel iets gerealiseerd: je bepaalt zélf waar je naar luistert. Je levensgeluk, je rust, je emotionele stabiliteit... Die dingen worden in hoge mate beïnvloed door wat jij ‘binnen laat komen’. Alles wat je aandacht geeft, groeit. Dankzij het bonzen in mijn oor heb ik opeens een paar interessante vragen voor mezelf: waar focus ik me op? En waarom?
Reactie toevoegen