Kroonluchters, feestverlichting en prachtig gedekte tafels. Alsof je een droom binnenwandelt. Alles glimt en glanst. "Ik voel me zo rijk", verzucht een mevrouw. "Wat een feestdag."
Ook dit jaar organiseert het Ouderenfonds kerstdiners voor eenzame ouderen. Een huzarenstukje is het. Tussen 11 en 26 december staan de deuren van Van der Valkrestaurants in heel Nederland wagenwijd open om in totaal zo'n 4500 ouderen te ontvangen.
Zoals in het Van der Valkhotel in Breukelen. Daar rijden busjes, taxi's en particuliere auto's af en aan om honderd genodigden bij de voordeur af te leveren. Dames die gearmd met elkaar naar binnen wandelen, maar ook vrijwilligers die mannen en vrouwen in een rolstoel of met een rollator naar de zaal begeleiden. Ik mag erbij zijn, en loop met ze mee naar binnen.
Directeur van het Ouderenfonds, Corina Gielbert, brengt voor de camera van het Algemeen Dagblad nog maar eens in herinnering: Er zijn in Nederland 200.000 extreem eenzame ouderen. Dat zijn mensen die minder dan een keer in de vier weken sociaal contact hebben. En één miljoen ouderen voelen zich eenzaam. Dat zijn duizelingwekkende getallen, die onderstrepen dat er echt wel iets aan de hand is.
"Ik heb geen kinderen en er zijn dagen, dat ik geen telefoon meer krijg", vertelt één mevrouw. Toch noemen de drie heren en twaalf dames die ik in de loop van de middag spreek, zichzelf met klem niét eenzaam. Eenzaam? "Ik doe er alles aan, om dat niet te zijn", zegt een mevrouw (72) die met een slang in haar neus verbonden is met een zuurstoffles. Haar echtgenoot knikt. Ze gaan graag uit eten, houden van toneel, film en musicals en ontmoeten zorgzame mensen in de kerk. Kerst vieren ze met de kinderen en kleinkinderen op eerste kerstdag, op tweede kerstdag "lekker samen".
Eenzaamheid, daar moet je zelf iets aan doen, vinden eigenlijk alle ondervraagden. En zeker ook de vier dames die met elkaar via de Buurtkamer in Mijdrecht naar Breukelen afreisden. De Buurtkamer? "Dat is een huiskamer waar eenzame ouderen vanaf 55 jaar terecht kunnen voor een kopje koffie, een spelletje", legt een van de dames uit. Triomfantelijk vinden ze alle vier: "Wij zijn niet eenzaam, wij hebben de Buurtkamer." En een van hen daaraan toe: "Zonder de buurtkamer zou ik wel eenzaam zijn. Niemand let op je, niemand kent je. Eén van de vrijwilligers, Joke, die let op mij, die houdt in de gaten of het licht nog brandt in mijn huis." In de Buurtkamer kunnen ze eten, aan activiteiten deelnemen, en dankzij vrijwilligers zelfs georganiseerde uitstapjes maken. En volgende week koken de vrijwilligers een kerstdiner.
Over eenzame kerstdagen hoeven ze trouwens niet te tobben. Tijdens de kerstdagen zijn ze uitgenodigd bij de Lyonsclub en dan is er ook nog de kerstInn en de lunch bij het ouderenwerk op zondag vóór de kerst.
Ook aan de laatste tafel wordt de eenzame kerst weggewuifd. De enige man aan tafel legt uit, dat hij tot en met kerstavond elke dag wat te doen heeft. "Ik ben blij dat ik met kerst even niets hoef." Slechts één mevrouw (82) is alleen gekomen - met de auto - en heeft dit uitstapje in haar eentje geregeld. Hoe ze kerst viert dit jaar? Helemaal alleen. Maar ze heeft een kerststukje gekregen, en daar is ze heel erg blij mee. Of ze eenzaam is? Nee, zeker niet. Ze heeft immers altijd genoeg te doen de tuin.
Weinig eenzaamheid hier in Breukelen. Wel een kerstdiner. En dat is maar goed ook, want genieten doen alle aanwezigen op hun eigen manier. Ze sommen na afloop gelukzalig op waarom dit zo'n topmiddag was: "Even weg van huis, hoe heerlijk is dat!" "Je hoeft er niets voor te betalen." "Je wordt gehaald en gebracht." "Ik hoef even niet na te denken." "Thuis moet ik alles zelf doen." "Het eten krijgt een 9+ en de muziek was fantastisch." "Gezellig, even weer onder de mensen."
Het Ouderenfonds wil een lichtpuntje zijn in de donkere dagen voor de kerst. Dat is goed gelukt. Volgend jaar weer?
