De toon is vanaf zijn allereerste column gezet
Mr. Frank Visser schrijft al ruim 10 jaar voor Plus Magazine. Ter ere van ons 35-jarig jubileum een korte terugblik op de scherpe pen van de schrijvende rechter.
Vanwege drukte met zijn tv-werk, moest hij de pen tussendoor soms even neerleggen, maar inmiddels heeft hij meer dan 100 Plus-columns op zijn naam staan. Altijd keurig op tijd geleverd en precies op lengte geschreven. Voor ons doet Frank Visser geen uitspraken ‘waar we het mee moeten doen’, maar duikt hij iedere maand in uitspraken van andere rechters en zo krijgen we een verrassend kijkje achter de schermen van de rechtbank.
Zo schrijft hij in december 2016 dat zelfs rechters de laatste maand van het jaar wat milder gestemd zijn. Een verboden antenne die dankzij extra versiering ineens dienst doet als kerstboom mag in de feestmaand gewoon blijven staan. Niets menselijks is rechters vreemd, lijkt het, en dat geldt ook voor Frank Visser, bij wie de afgelopen jaren ergernis en verbazing met elkaar om voorrang lijken te vechten.
Dure, kansloze zaken
Die toon is vanaf zijn allereerste column gezet, want daarin neemt Frank een fanatieke gemeente-ambtenaar op de korrel. Die schrijft enthousiast verkeersboetes uit op woensdagavond, want die ene week is er nét een extra koopavond in Zaandam. Een boze burger maakt bezwaar én weigert te betalen. De gemeente spant een rechtszaak aan voor iets meer dan zes tientjes. De tv-rechter schrijft: ‘De regering mag dan klagen dat burgers voor elk wissewasje naar de rechter stappen, maar voor gemeente-ambtenaren gelden blijkbaar andere regels. Dus wordt deze
bagatel-zaak doorgezet.’ Hij vindt dit een kansloze zaak die de gemeente en daarmee dus de belastingbetaler duizenden euro’s heeft gekost. Frank Visser windt zich pas écht op als er asocialen in het spel zijn. Zoals de ‘familie Brutaal’, die jaren- lang een hele straat terroriseert met een ijzerhandel in de voortuin, schelden, spugen, dreigen en nog veel meer ellende. Uiteindelijk moeten ze het huis uit, maar dankzij het bijna gratis procederen, gaan ze in hoger beroep: ‘en zo werd het toch al overwerkte rechtelijk apparaat onnodig belast.’
Ook de Raad van State krijgt ervan langs
Veel lezers verwachten misschien dat rechters met ingewikkelde spelregels uit het wetboek onmogelijke problemen oplossen. Dat is niet zo. Wetten en eerdere uitspraken geven wel richting, maar bijna altijd is het aan de rechter om de verschillende belangen af te wegen. Daarbij past vooral gezond verstand. In de ogen van Frank Visser heeft de ene rechter dat meer dan de andere, maar als dat gezonde verstand ontbreekt, neemt hij geen blad voor de mond. Bijvoorbeeld bij de Raad van State, de hoogste bestuursrechter die de geschillen tussen burgers en de overheid beslecht.
In plaats van een proces kun je beter gaan voor een minnelijke regeling
‘Vóór de toeslagenaffaire heb ik meermaals geroepen dat in de Raad van State geen échte rechters zitten, omdat ze de overheid tegen burgers beschermen en niet anders- om. De menselijke maat was ze volstrekt vreemd. Dat is nu enigszins aan het veranderen, maar waarom worden zaken tussen de overheid en haar burgers niet door gewone rechters behandeld? Dan kan de Raad van State zich bezighouden met waar hij voor bedoeld is: adviseren bij wetgeving.’
Er is maar één winnaar
Tussendoor geeft de gepensioneerde rechter ook nog wat advies. Eén van zijn belangrijkste lessen: ‘Voer nooit, ik herhaal: nóóit, mondeling verweer bij een civiele procedure bij de kantonrechter.’ Zaken kunnen daar anders worden begrepen én vastgelegd door de griffier van de rechtbank en dan zit je daaraan vast. Beter is het om in een procedure zaken op papier te zetten.
Een andere les: procederen is riskeren. Je kunt een zaak winnen, maar ook verliezen. ‘Voor beide standpunten is vaak iets te zeggen. Maar de rechter mag slechts één partij in het gelijk stellen. Dat is het risico van een proces. Een bemiddelend vonnis, waarbij het gelijk in het midden valt, is in ons land niet toegestaan. Daarom is het altijd verstandig vooraf te onderzoeken of in plaats van een proces een minnelijke regeling kan worden bereikt. Want je kunt wel denken dat je gelijk hebt en misschien is dat ook zo. Maar gelijk krijgen, dat is de kunst.’
