Zie de zonzijde
Als ik wil weten hoe het met Nederland gaat, heb ik zo mijn eigen barometer. Dan zet ik op een rij welke vragen ik van mijn publiek krijg tijdens spreekbeurten in het land. Ik geef veel lezingen over Amerika, waar ik voor de NOS lang correspondent was en met mijn gezin 23 jaar woonde.
Ooit schreef ik het boek Amerikanen zijn niet gek. Hoe vaak heb ik inmiddels in zaaltjes in allerlei uithoeken van het land de vraag gekregen: “Je bent vast van mening veranderd over Amerikanen, want die zijn nu toch zeker wél gek geworden?”
Tijdens het vragenrondje gaat het zeker over de gekke fratsen van Donald Trump, maar ook over klimaat, de oorlog in Oekraïne, bombardementen in Gaza en de vergiftigde online sfeer. Het publiek vraagt me of het nog goedkomt met de wereld. Geen idee, maar ik weet wél dat mensen altijd somberen over de toekomst. We zien de schaduwkant, niet de zonzijde. Waar we wél zonnig over zijn? Over het verleden, de goeie ouwe tijd.
Maar nostalgisch gemijmer hebben we vooral te danken aan een slecht geheugen. Want we vergeten alle akelige dingen van toen en doen alsof het leven was zoals in het liedje Het dorp van Wim Sonneveld: En langs het tuinpad van mijn vader, zag ik de hoge bomen staan. Ik was een kind en wist niet beter dan dat dat nooit voorbij zou gaan. Nostalgie dus, heimwee. De zorgen en misère van toen worden uitgegumd. Maar we zijn nu gezonder, beter opgeleid en welvarender dan ooit. Die goeie ouwe tijd was wel oud maar vaak allesbehalve goed.
Ik schreef ook het boek Optimisten hebben de hele wereld en ik zong er in het theater – echt waar! – liedjes over: Mijn opa had echt nooit een burn-out in die tijd, en m’n oma deed haar plicht zonder klagen, zonder strijd. Geen midlifecrisis, prozacpil of cursus mindfulness, de warme prak stond dagelijks klaar om vijf voor half zes.
Ik vertel mijn publiek over alle vrijheden die onze oma’s en opa’s niet hadden maar wij wel. Onvoorstelbare vooruitgang: We hadden toen geen fitness, yoga, huwelijkstherapie, geen datingapp of chatroom, amoureuze fantasie. Want je werd gewoon verliefd op dat meisje uit je straat, en kreeg je daar dan spijt van, nou dan was het mooi te laat.
Tijdens mijn lezingen vraag ik de mensen of ze weten hoe gelukkig Nederlanders zijn. Er zijn pakweg 200 landen in de wereld; we staan al jaren in de topvijf van gelukkigste landen! In 195 landen zijn de mensen dus minder gelukkig dan wij. Denk daar maar eens aan als er veel slecht nieuws voorbijkomt. Mijn barometer schuift juist dan een eindje in de richting van mooi weer.
Reactie toevoegen