Meester Frank Visser: 'Te mooi om waar te zijn'

Dat was te mooi om waar te zijn; dat bleek ook het geval. Het bezorgde pakketje bevatte weliswaar de beloofde schop, hark, verticuteerhark, schoffel en een snoeischaar, maar die waren heel klein en bovendien van goedkoop plastic. Speelgoed dus, hoogstens een paar euro waard.

Kamminga protesteerde tevergeefs via de website. Hij kon weliswaar gebruikmaken van zijn wettelijk recht om het spul terug te sturen, maar dan wel op eigen kosten. Stond in de kleine lettertjes. Bovendien bleek de verkoper gevestigd in China!

Terugsturen naar China dus. Maar bij PostNL werd hem duidelijk dat het terugsturen hem ongeveer €30 ging kosten! Dat ging hij natuurlijk niet doen. Dat was meer dan hij had betaald! En zouden deze oplichters hem dan de aankoopprijs terugbetalen?

Er is inmiddels volop gewaarschuwd voor dergelijke oplichterspraktijken. Je koopt via een Nederlandse website, maar blijkt uiteindelijk zaken te doen met een onbetrouwbaar Chinees bedrijfje. Het is altijd hetzelfde liedje: een mooie website, maar daar vind je geen rechtstreeks telefoonnummer en e-mailadres, laat staan een kantooradres of een Kamer van Koophandel-nummer. Het blijft zo altijd schimmig met wie je zaken doet. Desondanks blijven mensen erin tuinen.

Deze bespiegelingen waren aan de heer Kamminga vooralsnog niet besteed. Zwijgend legde hij het speelgoedtuingereedschap op mijn tafel. “Dat mag kennelijk allemaal, in ons land”, stelde hij brommend vast. “Maar dat deugt toch voor geen ­meter, mr. Visser?” Ik schudde instemmend. “Nee, dit is oplichting”, verwoordde ik zijn klacht juridisch. “Hier hoef ik toch geen genoegen mee te nemen?”, was zijn ­volgende, retorische vraag. “Tja”, antwoordde ik, “maar wat doe je eraan?”

Dit laatste antwoord was niet wat hij ervan verwacht had. Ik voelde zijn inmiddels wat bekoelde woede weer oplaaien. “Maar daarvoor ben ik nu juist hier”, riep hij uit. “Er moet toch een manier zijn om mijn geld terug te krijgen!” Het was duidelijk dat hij zich niet met een kluitje in het riet liet sturen. Het feit dat het maar om €20 ging, was niet aan hem besteed.

“Tja”, zei ik bedachtzaam. “Je kunt het altijd wel probéren natuurlijk. Maar of het helpt?” Hij veerde op. “Luister”, zei ik. “U kunt een rechtszaak beginnen tegen dit Chinese bedrijf. Dat kan volgens mij zelfs in Nederland, bij de kantonrechter. En die zaak gaat u waarschijnlijk winnen ook!” ­Glimmend nam Kamminga kennis van deze voorspoedige ontwikkeling. “Echter”, vervolgde ik, en ik pauzeerde een paar seconden. “Het probleem is dat u de tegenpartij wel in China moet laten dagvaarden. U kunt een deurwaarder in de arm nemen om een en ander in werking te stellen. En als u dan gewonnen heeft, dan moet u zien of die Chinezen wel verhaal bieden.”

De waarheid begon door te dringen tot Kamminga. “Dat kost honderden euro’s”, schatte hij. “Met een nul erachter”, stelde ik vast. “Dus ik heb als kleine man geen enkel recht!” “Dat heeft u wel, maar u krijgt het niet. Zo was het altijd en zo zal het altijd blijven”, sloot ik af.

Hij nam zwijgend afscheid.