Meester Frank Visser: 'Voor het eerst met een ETA op reis'

Eerst via internet de website opgezocht, waar alles moest worden geregeld. Vervolgens vragen beantwoord, een foto van mijn paspoort gedownload en tenslotte een foto van mijzelf. Vervolgens mijn creditcardgegevens ingevoerd, waarna om mijn akkoord werd gevraagd. Liefst onmiddellijk, dan kreeg ik de ETA sneller. Meteen gedaan! ‘Uw ETA is goedgekeurd’, werd mij een minuut later gemeld. 

Bij aankomst in het Verenigd Koninkrijk zouden ze mijn paspoort scannen en onmiddellijk zien dat ik een geldige ETA had. Top! Tevreden sloot ik mijn computer af en ging op m’n gemak de reisgids nog eens doorbladeren. Het ging een leuke vakantie worden. “Hoeveel kostte dat nou?” vroeg een vriend. “Valt mee”, wist ik. “Volgens internet £16, wat omgerekend neerkomt op zo’n  €20.” Maar ik kon mij niet herinneren dat bij mijn aanvraag om een bepaald bedrag was gevraagd. Ik was het al bijna vergeten tot ik het eerstvolgende afschrift van mijn creditcard onder ogen kreeg. Er bleek een bedrag van rond de $260 te zijn afgeschreven, ten gunste van een mij onbekend bedrijf, ergens in de binnenlanden van de Verenigde Staten. U raadt het al, dat was voor mijn ETA. Ik begreep onmiddellijk dat ik was opgelicht. 

Ik had per ongeluk een website aangeklikt, die zich had vermomd als officiële ETA-instantie. Dat bedrijf bleek grof geld te verdienen aan het aanvragen van zo’n ETA voor argeloze toeristen zoals ik. Die bemiddeling is formeel niet verboden, maar natuurlijk volstrekt overbodig bij de aanvraag. Sterker, ik heb zo’n ETA later zelf via de echte officiële website gov.uk/eta aangevraagd voor een vriendin en dat bleek zelfs gemakkelijker dan via dat Amerikaanse bedrijfje. Nog handiger bleek het gebruikmaken van de officiële UK-ETA app. Maar goed, ik was dus opgelicht, althans zo voelde het. Ik zou mijn verlies moeten nemen, als ik verstandig was. Ik bedoel, hoe kun je je geld terugkrijgen van een obscuur Amerikaans bedrijfje? 

Zwetend toonde ik mijn paspoort bij de douane

Als dat al via een rechter zou kunnen, was dat hoogstwaarschijnlijk duurder dan het bedrag waarom het hier ging. Maar ja, ik ben niet altijd verstandig. Principes, zeg maar. Of niet tegen mijn verlies kunnen. Dus achterhaalde ik het e-mailadres van het bedrijfje en stuurde ze een kort maar krachtig bericht. ‘Ik ben slachtoffer van een oplichterstruc’, schreef ik. ‘En ik wil mijn geld terug!’ Na het verzenden leunde ik achterover en bedacht dat ik hier waarschijnlijk nooit meer iets van zou horen. Maar ik had gedaan wat in mijn vermogen lag. Een paar dagen later kreeg ik antwoord. Ik had volgens de afzender beter moeten opletten. Volgens de kleine lettertjes was ik akkoord gegaan met het bedrag dat zij nu in rekening brachten. Maar men wilde mij tegemoetkomen. Uit coulance kon ik de helft van het geld terugkrijgen. 

Ik twijfelde geen moment, want principes zijn allemaal leuk en aardig, maar je geld terug is altijd beter, ook al is het maar de helft. Ik ging dus schaamteloos akkoord. Het beloofde bedrag werd inderdaad terugbetaald.Op weg naar Engeland bekroop me alsnog een raar gevoel. Wat nu, als die oplichters helemaal geen ETA voor me hadden aangevraagd? Dat het allemaal nep was! Dan was ik de sjaak! Zwetend toonde ik bij aankomst mijn paspoort aan de douaneambtenaar. Ik mocht door.Had dat bureau toch nog iets goed gedaan.

Lees ook: Reizen naar de UK? Check de ETA-aanbieder en laat u niet oplichten >>