Plus Magazine heeft een divers gezelschap van columnisten met boeiende en uiteenlopende levensverhalen. Hier vindt u elke maand de laatste columns!
Het is nog altijd bon ton: neerkijken op politiemensen. Agentje pesten is altijd erg populair geweest. Leuk, als een geüniformeerde politiefunctionaris publiekelijk belachelijk werd gemaakt. Daar kon je als kwajongen de nodige status aan ontlenen. Maar het waren niet alleen kwajongens die zich daaraan schuldig maakten.
Iedere ochtend loop ik met mijn hond hetzelfde rondje, dat eindigt in het plantsoen waar andere hondenbaasjes uit de buurt ook iedere dag hetzelfde rondje lopen. Het vaste onderwerp van gesprek is het gedrag van onze honden.
In mijn herinnering waren mijn grootmoeders wijze vrouwen. Ze waren wel heel verschillend, maar beiden zaten vol levenslessen. Die deelden ze ongevraagd met hun omgeving. Althans met mij, hun oudste kleinzoon.
Wij woonden ruim 20 jaar in Amerika. We verhuisden in 1996 toen onze kids bijna 1, 2 en 4 jaar waren. In de zomer gingen we een paar weken naar Nederland en logeerden dan bij mijn schoonmoeder in Rotterdam.
Ik ben opgegroeid in een klein dorp waar iedereen elkaar groette. Die gewoonte heb ik meegenomen naar het buurtje in de middelgrote stad waar ik nu woon. Ik ken niet alle buren, maar groeten doe ik wel. Altijd. Goedemorgen, goedemiddag en hallo of hai. Dat ik daarmee mezelf een goed gevoel geef en eenzaamheid buiten de deur houd, daar heb ik nooit over nagedacht.
Nou vooruit, zeg ik streng tegen mezelf, het is de hoogste tijd om een nieuwe column te schrijven. Ik geef toe, het werd de afgelopen tijd steeds moeilijker om elke maand een onderwerp te verzinnen. Misschien wordt het tijd om ermee te stoppen, vroeg ik me af.
De uitnodigingen om Frankrijk, Spanje, Zuid-Afrika of Zuid-Amerika te bezoeken, blijven komen. Al decennia overigens. Maar ik ben er al vaak geweest. Op het gevaar af om blasé over te komen: ik laat deze tegenwoordig een beetje voor wat ze zijn.
Het geheim van een goed huwelijk? Je moet elkaars onhebbelijkheden verdragen, zo lees ik in het nieuwste boek van onze columniste Yvonne Kroonenberg. Je hebt daarin weinig te kiezen, lijkt mij. Tenslotte wil je een stabiel huwelijk niet bij het vuilnis zetten omdat een van beiden wéér is vergeten de achterdeur op slot te doen. Ik noem geen namen.
