Janine (62): "Hoe verliefd ik was op de dag dat Victor en ik trouwden, herinner ik me nog goed. Ik was blij dat deze zelfverzekerde, intrigerende man voor mij koos. Toen onze jongste dochter werd geboren, vier jaar later, was er nog maar weinig van mijn aanbidding over. Victor was stil en afstandelijk. Hij werkte hard voor ons gezin, maar was verder niet zo betrokken. Ik voelde me vaak heel eenzaam. Toch kwam scheiden niet bij me op.
Een huwelijk, dat was voor altijd, zo had ik geleerd. Dus we moesten er het beste van maken. En we hadden toch haast nooit ruzie?
Toen mijn kinderen in de puberteit zaten, ben ik in stilte verliefd geweest op iemand anders. Dat liet me dromen van een ander leven. En ik dacht: straks, als de kinderen op eigen benen staan, kies ik voor mezelf. Maar mijn gevoelens voor die andere man, die nooit van iets geweten heeft, waaiden over en toen onze kinderen het huis uit gingen, bleef ik waar ik was. Want het was toch vertrouwd. Veilig. De andere optie, het totale onbekende, en mogelijk de woede van Victor en het verdriet van mijn kinderen, dat durfde ik niet aan.
Ik denk dat alles zo zou zijn voortgekabbeld als mijn beste vriendin Mary-Ann niet overleden was. In mijn ogen was zij onverwoestbaar; zij bruiste van levenslust en spontaniteit. Dat juist zíj onverwacht stierf aan een hersenbloeding en van het ene op het andere moment ‘weg’ was, zette mijn wereldbeeld op z’n kop. Het gebeurde een maand voordat ik 60 werd. Ik liet het feest doorgaan; ik wist dat Mary-Ann dat had gewild. Maar ik voelde me ongemakkelijk die dag; alsof ik van een afstand naar mezelf keek. Daar stond ik dan: handen te schudden, zoenen te geven. Met een doods en leeg gevoel vanbinnen. Dat klopte toch niet? Toen ik ’s avonds naast mijn man lag, die zonder ‘welterusten’ zijn rug naar mij had toegedraaid – niet omdat we ruzie hadden, maar omdat het altijd zo ging – voelde ik: dit wil ik niet meer. Mijn tijd is kostbaar, ik moet ’m niet langer verdoen. De dag erna heb ik een lijst gemaakt. Wat zou een scheiding betekenen? Hoe kon ik het aanpakken? Daarover nadenken was al proeven van de vrijheid. En die smaakte goed.
Toch heeft het nog een half jaar geduurd voordat ik het woord ‘scheiden’ durfde uit te spreken. Mijn man was verbijsterd en heeft het me niet makkelijk gemaakt. Gelukkig begrepen mijn kinderen het beter dan ik had gedacht, en hoewel ze verdrietig waren bewonderden ze mijn moed.
In het begin was het alleen-zijn angstaanjagend. Er zijn ochtenden geweest dat ik haast niet uit bed kwam. Ik miste structuur en werd overspoeld door de tijd die ik voor mezelf had. Maar door gewoon verder te gaan, bij de dag te leven, stapje voor stapje, ging het steeds beter. Ik ben nog elke dag blij dat ik dit besluit heb genomen.”
Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.
Dit artikel is eerder verschinen in Plus Magazine april 2018. Nog geen Abonnee van Plus Magazine? Abonnee worden doet u in een handomdraai!
