Mijn collega’s wensten mij veel plezier
Het leek zo’n prachtig plan. Een sabbatical van een halfjaar, om te vieren dat Leo en ik beiden 60 waren geworden. Naar Portugal wilden we. We zouden ons daar helemaal opladen om er in Nederland nog zes jaar tegenaan te gaan. Ik vond het spannend om de sabbatical voor te stellen bij mijn werkgever, maar gelukkig stemde hij ermee in.
Mijn collega’s wensten mij veel plezier. ‘We gaan je missen’, werd er warm gezegd. ‘Het komt vast goed met mijn vervangster’, antwoordde ik. Ik had Nicoline zelf helpen uitkiezen en had er alle vertrouwen in.
Leo en ik genoten erg van Portugal. We trokken met een camper van plek tot plek. De vrijheid was heerlijk, toch was het prima om uiteindelijk weer naar Nederland terug te keren en ons leven weer op te pakken. Een week later ging ik met veel zin weer naar kantoor. Met een bruine toet en een doos vol taart voelde ik me zeker van een hartelijk welkom. Maar de sfeer bleek anders dan toen ik vertrok. Nicoline, twintig jaar jonger dan ik, had een hoop veranderingen doorgevoerd. Iedereen was vol lof over haar aanpak. Ze had zichzelf zelfs zo onmisbaar weten te maken dat mijn werkgever een aanvullende functie voor haar had gecreëerd. Voortaan moesten we samenwerken, zij en ik.
Na die eerste werkdag kwam ik met een steen in mijn maag thuis. Hoe zou dit gaan? Nou, niet best, ontdekte ik al snel. Nicoline trok veel verantwoordelijkheid naar zich toe. De vervelende taken schoof ze moeiteloos op mij af. Ze speelde de baas over me, terwijl ik dit werk al vijftien jaar deed. Ze overschaduwde mij compleet. Extra pijnlijk was het dat iedereen zo met haar wegliep, inclusief mijn baas. Het werd een neergaande spiraal; van de stress begon ik slechter te presteren en maakte ik fouten. Wanneer ik dat met mijn baas probeerde te bespreken, voelde ik duidelijk dat hij mij als een probleemgeval zag.
Na een zoveelste aanvaring met Nicoline heb ik mij ziekgemeld. Dat niemand van mijn collega’s mij een kaartje of appje stuurde, was de druppel. Ik zag het niet meer zitten om terug te gaan. En het bedrijf wilde kennelijk ook maar wat graag van mij af, want we zijn tot een goede ontslagvergoeding gekomen. Nu, een jaar na mijn sabbatical, zit ik thuis, zonder baan. Van de energie die ik in Portugal opdeed, is niets meer over. Haast niemand weet hiervan, want ik schaam me ervoor. Hoewel ik met mijn verstand weet dat ik mijn werk altijd goed deed en nu op een rotmanier ben weggepest, is mijn zelfvertrouwen nul. Na ons pensioen willen we weg uit Nederland, het liefst doe ik dat nu al, maar dat is financieel niet mogelijk. Er zit niets anders op dan weer te gaan werken en mijn tijd tot ons pensioen uit te zingen. Maar wat voor baan ga ik zoeken? Wie zit er nu nog op mij te wachten?”
