Meester Frank Visser: 'Liefde maakt blind'

Nu was Lowieke niet onbemiddeld. Behalve de boerderij had hij ook vermogen opgebouwd. Dus drong hij aan op huwelijkse voorwaarden. Zijn bruid ­begreep dat volledig. Zij ging dat regelen, want daar had ­Lowieke geen verstand van.

Bij de notaris wist ze te vertellen dat ze zouden ­huwen met uitsluiting van elke gemeenschap van ­goederen. Dat betekent dat ieder zijn eigen ­vermogen zou ­behouden. Of liever: dat Lowieke dat zou behouden, want Svetlana had geen rooie cent.

Tot zover niets aan de hand. Maar ons gisse ­meisje had nóg een wens: er moest een finaal verreken­beding komen. Als hun huwelijk onverhoopt door de dood of door echtscheiding zou eindigen, zou ze alsnog de helft van het vermogen van ­Lowieke krijgen. 

De notaris vertrouwde het niet. De bruid was 40 jaar jonger dan de bruidegom. Zelfs zijn achternaam wist zij niet! Lowieke was zo ­verliefd dat hij niet leek te begrijpen dat hij de kans liep de helft van zijn geld kwijt te raken als het tot een scheiding zou ­komen. Daarom ­weigerde de notaris de akte op te maken. Dat is uitzonderlijk.

Svetlana ging het toen bij een tweede notaris ­proberen. Die had ook vraagtekens, maar liet zich uiteindelijk over­halen. “Want,” zoals Svetlana met verliefde blik liet weten, “van een scheiding zou natuurlijk nooit sprake zijn!” Zij ­gingen een gezinnetje stichten, toch! Lowieke knikte van ja. Dat wilde hij, een gezinnetje. Het finaal verreken­beding werd opgenomen in de akte. Lowieke tekende.

Vervolgens werd er wel getrouwd, maar niet samengewoond. Onze verliefde boer werd aan het lijntje ­gehouden door zijn bruid. Of het huwelijk ooit is ­geconsummeerd weet ik niet. Maar wel dat hij alleen bleef op de boerderij. En van een gezinnetje stichten kwam niets.

Zij beloofde van alles, maar u weet: veel beloven maar weinig geven, doet de gek in vreugde leven.

Twee jaar (!) later vroeg Svetlana de echtscheiding aan. Toevallig nét nadat Lowieke een erfenis had ­ontvangen. En u begrijpt, dat zij aanspraak maakte op de helft van zijn vermogen. Geen speld tussen te krijgen, zou je denken. ­Lowieke was gewaarschuwd. Hij moest nu op de ­blaren ­zitten. Knappe jongen of meid die de huwelijkse voorwaarden van ­tafel kon ­krijgen.

Nou, die knapperd vond Lowieke in de ­persoon van zijn advocaat. Die voerde aan dat het beroep van Svetlana op het ­finaal verreken­beding, in de gegeven omstandig­heden, naar ­maatstaven van redelijkheid en ­billijkheid, onaanvaardbaar was. Lowieke voelde zich niet alleen ­belazerd, hij was het ook. De rechtbank was het daarmee eens. In hoger beroep ging het gerechtshof daarin mee. Een uitzonderlijke beslissing. Maar wel de enig juiste. Svetlana kon fluiten naar haar – of liever: naar zijn – centen. Onze verliefde boer kreeg zo de rechtsbescherming die hij, ondanks zijn onbezonnenheid, toch verdiende.