'Laat je verdriet zien'
Ik ben sinds het overlijden van mijn man best eenzaam. Mijn volwassen kinderen en kennissen beseffen dat niet. Zal ik het opbiechten? Of schrik ik dan iedereen af? Een eenzame moeder of vriendin, dat geeft immersverplichtingen.
Zoek lotgenoten
Mijn vrouw is bijna vier jaar geleden overleden na een huwelijk van 53 jaar. Mijn ervaring is dat mensen die zelf nog gelukkig samen zijn, niet goed snappen waar je het over hebt als je zegt dat je eenzaam bent. De meesten gaan het onderwerp uit de weg. Zelf snapte ik het ook pas toen ik weduwnaar werd. De enigen waar je echt iets aan hebt, zijn mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Ik raad je aan om lid te worden van een club van weduwen en weduwnaars. Dat heb ik ook gedaan en het heeft mijn leven verrijkt.
Hans Kamerling, Hendrik-Ido-Ambacht
Laat je verdriet zien
Ik zeg altijd: het is net een amputatie als je partner wegvalt. Je kunt wel door, maar er is iets van jou weg. Ik vind dat u dit moet bespreken. Mensen begrijpen het dan misschien beter als er momenten zijn waarop u niet goed in uw vel zit. Mijn moeder verloor haar man, mijn vader, en had daar tot het eind van haar leven moeite mee. Als ik bij haar was, huilde zij vaak en daar prees ik haar om, omdat zij op die manier liet zien hoeveel zij van die man heeft gehouden. Paul Brink, Best Klagen werkt averechts U kunt familie en kennissen zeggen dat u het leuk zou vinden als zij vaker op bezoek komen. Of eens komen eten. Maar ga vooral niet klagen, dat werkt averechts.
Roos de Klerk-Swart, Grootebroek
Trek aan de bel
Het woord ‘opbiechten’ doet mij pijn. Het suggereert dat u iets verkeerds hebt gedaan, en dat is beslist niet waar. Wat zou u graag van familie of kennissen willen? Dat ze af en toe bellen of op bezoek komen? Zeg hen dat gewoon. Niet dat de eenzaamheid daarmee plotseling over is, maar dat u er eerlijk over bent en zelf aan de bel trekt, helpt u door de moeilijke tijd heen komen.
Els Knopper, Nieuw-Buinen
Praat met een psycholoog
Zelf heb ik een tijd lang mijn gevoelens van eenzaamheid gedeeld met anderen, vanuit de gedachte: weg met dat taboe! Maar het is me slecht bevallen. Ouderen begrijpen je wel, maar ik zocht eigenlijk verbondenheid op geestelijk niveau, en dat is niet zo eenvoudig. Ik ben gaan praten met een psycholoog die mij hielp mijn situatie te leren aanvaarden. Misschien ook iets voor u?
Frans ten Broeke, Rotterdam
Niet afhankelijk worden
Het lijkt me goed om uw familie en vrienden te vertellen dat u zich eenzaam voelt. Mensen realiseren zich dat niet altijd. Maar probeer niet te afhankelijk te zijn van familie of kennissen en onderneem zelf ook iets. Word bijvoorbeeld lid van een sportclub of koor, of ga regelmatig koken en/of eten met een vriendin die ook alleen is. Zo heeft u altijd iets om naar uit te kijken én u blijft actief.
Toine Schakenraad, Sint Michielsgestel
